รอบแล้วรอบเล่าที่จิรันตร์ช่วยให้น้ำฝนเข้าสู่จุดหมายของดินแดนสีรุ้ง... ถึงแม้ว่าเจ้าตัวพยายามที่จะร้องขอให้เขาหยุดและพอได้แล้ว.. แต่มีรึว่าคนอย่างเขาจะพอ.. ไม่มีทาง.. ไม่มีทางหรอก...
" จ๊วบ.... เสียวใช่ไหม.. หืม.. สาวน้อย... มันดีมากๆเลยใช่ไหม... จ๊วบ..."
จ๊วบ.... แจ๊ะๆๆ
ทั้งปากทั้งนิ้วของจิรันตร์ก็ยังคงทำหน้าที่ของมันโดยมีคนตัวโตใช้สายตาสอดส่องมองขึ้นไปด้านบนบ้างเป็นบางครั้งบางคราว... เขาไม่มีสมาธิในการทำอย่างอื่น.. เพราะสมาธิของเขาในตอนนี้ถูกเนินเขาลูกสวยลูกนี้ดึงดูดเขาเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว....
" อ๊า... หยุด... อ๊าห์... หยุด... ได้.. อ๊า... แล้ว.. อื้อ...."
จิรันตร์รู้ว่าปากกับใจของน้ำฝนไม่ตรงกันเอาซะเลย.. เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะว่าปากที่บอกว่าไม่.. แต่มือกลับกดหัวเขาเอาไว้เสียแน่น และไหนยังจะส่ายล่อนสะโพกไปมาอีก แถมบางครั้งยังบดและกระเด้งไปมาเพื่อให้ตัวเองถึงจุดไคลแม็กซ์ได
