จิรันตร์หยิบจดหมายฉบับแล้วฉบับเล่าขึ้นมาอ่าน.. ภายในจดหมายมีแต่คำที่เฝ้าพรรณนาว่าคนที่เขียนนั้นคิดถึงน้องชายของเขามาแค่ไหน ไม่เพียงเท่านั้นคำว่าคิดถึงมันคงจะใช้ไม่ได้กับคนที่เขียนจดหมายเพราะเท่าที่เขาได้อ่านมันเขารับรู้ได้ว่าคนเขียนรักและเฝ้ารอน้องชายของเขาอยู่ตลอด...
" อะไรวะ?" จิรันตร์ถึงกับสงสัยในจดหมายฉบับหนึ่งที่น้ำฝนเขียนลงไป....
ต่อให้วันข้างหน้าจะไม่มีหนิ้งอยู่แล้ว... แต่หนิ้งอยากให้คุณรับรู้เอาไว้ว่า.. หนิ้งรักและเฝ้ารอคุณกลับมาเสมอ ถึงแม้หนิ้งจะรู้ว่าสิ่งที่เราสองคนทำนั้นมันผิด.. แต่หนิ้งจะทำยังไงได้.. ในเมื่อหนิ้งรักคุณ หนิ้งพยายามที่จะตัดใจจากคุณนะคะคุณเจต.. แต่หนิ้งกลับทำไม่ได้สักครั้ง ทุกวินาทีที่หนิ้งตื่นขึ้นมา หนิ้งจะเห็นรอยยิ้มของเราสองคนที่ยิ้มให้กันเสมอ.. รอยยิ้มของคุณคือรอยยิ้มของหนิ้ง.. คุณคือรอยยิ้มของหนิ้ง.. ถ้าชาติหน้ามีจริง.. หนิ้งขอให้เราเกิดมาเป็นคู่กันนะคะ...
