พี่ไทค์คนคูล 2
821 คำ
"ยัยจี มาเอาบัวลอยไปให้คุณน้าชะเอมที"
นี่คือเสียงของแม่ทีตะโกนบอกฉันในขณะที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่บนห้อง พอได้ยินว่าบ้านน้าชะเอมเท่านั้นแหละ ฉันรีบดีดตัวลุกอย่างไว
"มาแล้วค่ะแม่" ฉันรีบวิ่งไปหาแม่ที่อยู่ในครัว
"อันนี้ฝากไปให้น้าชะเอม ส่วนอันนี้ให้ป้าเภา" แม่ยื่นปิ่นโตให้ฉันสองอัน ส่วนน้าชะเอมกับป้าเภาที่แม่ว่า ก็คือเพื่อนบ้านในซอยของฉันเอง
ฉันรีบถือปิ่นโตที่แม่ให้มาใส่ตะกร้าหน้าจักรยานแล้วเตรียมตัวปั่นไปบ้านป้าเภาก่อน พอไปบ้านป้าเภาเสร็จก็ไปบ้านน้าชะเอมต่อ
ฉันยิ้มกว้างออกมาเมื่อคิดว่าจะได้เจอไทค์ ลูกชายสุดหล่อของน้าชะเอม ฉันชอบเขาแต่เขาไม่ได้ชอบฉัน แต่ก็ช่างเขาสิ ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร แค่ฉันชอบฝ่ายเดียวก็พอแล้ว แต่ถ้าเขาชอบฉันบ้างก็คงจะดีอยู่เหมือนกันนะ คิก ๆ
กริ๊งงงงงง!! เสียงฉันยืนกดออดอยู่หน้าบ้านของน้าชะเอมหลังจากที่ฉันเพิ่งกลับจากบ้านป้าเภา ผ่านไปไม่นานน้าชะเอมก็เดินมาเปิดประตูให้ เอ้า! แสดงว่าวันนี้ไทค์ยังไม่กลับบ้านแน่เลย เพราะปกติจะเป็นไทค์ที่เดินมาเปิดประตู
"ว่าไงหนูจี มาหาตาไทค์หรอ?" คุณน้าชะเอมถามฉัน
"แม่ให้เอาบัวลอยมาฝากค่ะน้าชะเอม" ฉันตอบกลับไป
"ขอบใจหนูจีมากนะ ว่าแต่ว่าจะรอเจอตาไทค์ก่อนมั้ย?"
"ระ...รอค่ะ" ฉันพยักหน้าตอบ น้าชะเอมกับครอบครัวฉันค่อนข้างสนิทกันมาก ฉันกับไทค์เลยพลอยสนิทกันไปด้วย ฉันน่ะสนิทกับเขา แต่เขาน่ะจะสนิทกับฉันหรือเปล่า
"ถ้างั้นเชิญตามสบายนะลูก ตาไทค์กำลังกลับมาแล้ว"
"ค่ะ คุณน้า" ฉันยิ้มกว้างให้น้าชะเอม
ฉันนั่งรอเพื่อที่จะเจอไทค์กับปิ่นโตขนมบัวลอยในมือที่แม่ฝากมา ฉันกับเขาเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่อนุบาลแล้ว พอโตขึ้นก็ค่อย ๆ ห่างจากกันไป ฉันนั่งรอเขาเกือบชั่วโมง ก่อนที่รถบีเอ็มคันหรูจะวิ่งมาจอด ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่มาเป็นไทค์
แกร่ก!! เขาเปิดประตูเข้ามาพร้อมกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ที่คละคลุ้ง สงสัยจะไปบ้านเพื่อนมาแน่เลยกลับค่ำซะขนาดนี้
"ไทค์" ฉันเรียกชายหนุ่มตรงหน้าที่มีความสูงราว ๆ 175+ ผิวขาว คิ้วเข้ม ปากกระจับ หน้าเขาจะออกไปทางตี๋ ๆ ดูรวม ๆ แล้วก็เข้าขั้นว่าหน้าตาดี
"...." เขาหันมามองหน้าฉันแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ไทค์จะเป็นคนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ บางทีเขาก็เงียบเกินไปนะฉันว่า (-_-)
"แม่จีทำบัวลอยมาฝาก" ฉันยิ้มกว้างยื่นปิ่นโตให้เขา
"ขอบใจ" เขาพูดแค่นั้น ก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป อะไรกันฉันมารอตั้งนานเพื่อที่จะมาฟังแค่คำว่าขอบคุณเนี่ยนะ
"ทะ...ไทค์เดี๋ยวก่อน"
"...." เขายังคงมองหน้าฉันแต่ก็ยังคงไม่พูดอะไรออกมา ตอนเด็ก ๆ น้าชะเอมป้อนก้อนหิน ดินทราย หรือ น้ำแข็งให้เขากินกันแน่ ทำไมถึงได้เย็นชาขนาดนี้ -.-
"พรุ่งนี้ว่างมั้ย ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกัน" ฉันยิ้มกว้างตัดสินใจชวนเขาไปเดินเล่นด้วยกัน พรุ่งนี้วันหยุดพอดี เขาน่าจะว่าง(มั้ง)
"ไม่ไป" นั่นไงเป็นไปตามที่คิด คือไม่ว่าง ชวนทีไรก็ไม่เคยว่าง
"งั้นไปปั่นจักรยานกัน" ฉันยังคงถามต่อ
"ไม่ไป" เขาตอบกลับมา
"งั้นไปตีแบดกันมั้ย?"
"ไป" เขาตอบกลับมาสั้น ๆ ไปตีแบดงั้นเหรอ กรี๊ดดดดด ในที่สุดเขาก็ยอมรับคำชวนจากฉัน
"จริงเหรอ ไปจริง ๆ นะ" ฉันกระโดดโล้ดเต้นด้วยความดีใจ ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะพูดคำนี้
"ไปให้พ้น ๆ ฉันจะเข้าบ้าน!" เพล้ง!! เสียงหน้าฉันแตกแบบย่อยยับ ยับย่อย เมื่อเขาพูดจบ มันไม่ใช่แค่พูดนะแต่มันยังผลักฉันเหมือนฉันเป็นก้อนอะไรสักอย่างที่ขวางทางเขา อีตาบ้าเอ้ย! คนอุตส่าห์มาชวน
"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ชาเย็น ยังไงฉันก็จะทำให้นายชอบฉันให้ได้!" ฉันตะโกนไล่หลังเขาไปด้วยความเหลืออดให้กับความเย็นชาของเขา วันนี้เขาอาจจะไม่ชอบฉัน แต่วันข้างหน้าไทค์เขาจะชอบฉันขึ้นมาก็ได้(มั้ง) นี่ฉันมโนพร่ำเพ้ออะไรอยู่วะ เว้ยยยยย กะ..กลับบ้านดีกว่า
- ผู้เขียน
