“ได้สิ! คุณรินบอกว่าพี่สาวจะมาเป็นนายหญิงของเรา ถ้าจีบติด โอ๊ะ!” ภาคภูมิเสแสร้งปิดปากพลางทำหน้าทำตาตื่นตกใจ
“ไอ้ภาค! ไปอยู่ไหน แม่เอ็งเรียกไปกินข้าวเว้ย” เสียงเรียกภาคภูมิดังมาแต่ไกล ทำเอาเด็กน้อยรีบวิ่งหนีเพื่อหาทางรอดจนหายไปจนลับตา
ไอรักยิ้มค้าง เพียงไม่นานก็กลับมาทำหน้าเรียบนิ่งอีกครั้ง ไม่หรอก ก็แค่คำพูดของเด็ก นายนรินทร์อาจจะแค่พูดเล่นๆ ไปอย่างนั้นเองก็ได้...
“โอ๊ย!”
เสียงร้องของปิ่นอนงค์ดังขึ้นมาใกล้ๆ ร่างของเธอนอนอยู่ใต้ต้นมะม่วงสูง โดยมีนรินทร์เดินเข้ามาช่วยประคอง ทำให้ไอรักต้องรีบหลบยืนดูอย่างเงียบๆ
“ซนเป็นลิงจริงๆ ในบ้านมีให้กินดีๆ ไม่ชอบ ชอบปีนต้นไม้ เป็นไงล่ะซ่าดีนักนะ” นรินทร์บ่นด้วยความเบื่อหน่ายที่ต้องมาดูแลลูกลิงอย่างปิ่นอนงค์
“ก็จากต้นมันอร่อยกว่านี่นา อย่าบ่นมากได้ไหม”
“แล้วเป็นยังไง ล้มข้อเท้าพลิกไหมล่ะ ไปหาหมอเลยนะ”
“ไม่เอา! พี่รินก็หักเท้าปิ่นเหมือนตอนเด็กสิ แ
