"ข้าไม่เป็นไร อยู่ๆ ก็จามขึ้นมาเท่านั้น" เขาเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก้มลงอ่านตำราในมืออีกครั้ง
"เขาว่ากันว่า หากจามโดยไม่ได้ป่วยไข้ อาจเป็นเพราะกำลังมีคนบ่นถึงนะขอรับ ตอนนี้เยว่จื่อก็น่าจะไปถึงหุบเขาฉงชิ่งแล้วพอดี" เยว่เฉิงจำคำพูดของพี่ชายมาพูดพลางคำนวณระยะเวลาในการเดินทางของพี่ชาย
"เจ้าสนใจเรื่องไร้สาระเช่นนี้เยี่ยงพี่ชายเจ้า ตั้งแต่เมื่อใด" จ้าวเฟิ่งเจี๋ยเอ่ยตำหนิโดยไม่ละสายตาจากตำราในมือ
เยว่เฉิงได้ฟังรีบค้อมกายคำนับแล้วกลับไปยืนประจำตำแหน่งของตนดังเดิม หากเขาสังเกตแม้เพียงนิดเดียว จะเห็นว่ามุมปากของผู้เป็นนายกำลังยกสูงขึ้นจนเป็นรอยยิ้ม ยิ้มที่ไปถึงดวงตา
เหมยกุ้ยฮวาใช้เวลาพักรักษาตัว ๑ ปีเต็ม ร่างกายของนางก็หายเป็นปกติ นางจึงตัดสินใจจะกลับเมืองหลวง ด้วยนางไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ที่หุบเขาฉงชิ่งอีก แต่อาจารย์ทั้ง ๔ กลับคัดค้านการเดินทางของนาง
"อาจารย์หญิงท่านอนุญาตให้ข้ากลับบ้านเถิดน
