29 ตรวจลมหายใจระยะใกล้...และยาแผงแรก
1207 คำ
หลังจากหลับๆ ตื่นๆ ไปอีกเกือบตลอดทั้งวัน ตกเย็นวันนั้นเอง ไข้ของข้าวปั้นก็เริ่มลดลงจนเกือบเป็นปกติ การดูแลอย่างใกล้ชิดจาก ‘พยาบาลส่วนตัว’ ที่หล่อที่สุดในโลก ทำให้ร่างกายของเธอฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว
รามินทร์ยังคงไม่ยอมห่างเธอไปไหน เขานั่งอยู่ข้างเตียง อ่านเอกสารทางการแพทย์ที่ต้องเคลียร์ผ่านไอแพด ในขณะที่ข้าวปั้นก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรกในรอบวัน
“ตื่นแล้วเหรอครับ” เขาละสายตาจากหน้าจอทันทีที่เห็นเธอขยับตัว แล้วส่งยิ้มบางๆ ให้
“ค่ะ...รู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว” เธอตอบเสียงยังแหบอยู่นิดๆ “ขอบคุณนะคะพี่หมอ...ที่ดูแลปั้นทั้งวันเลย”
“หน้าที่ของแฟนไม่ใช่เหรอครับ” เขาพูดหน้าตาเฉย ก่อนจะวางไอแพดลงแล้วขยับเข้ามาใกล้ “ไหน...ให้พี่ตรวจหน่อยสิ ว่าหายดีรึยัง”
เขาทำทีเป็นจริงจัง เอื้อมมือมาอังหน้าผากของเธอ “อืม...ตัวไม่ร้อนแล้ว”
จากนั้น เขาก็หยิบหูฟังแพทย์ที่พกติดกระเป๋ามาด้วยขึ้นมาคล้องคออย่างเคยชิน ก่อนจะค่อยๆ สอดปลายเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอ (ซึ่งก็คือเสื้อของเขานั่นแหละ) เข้าไปด้านใน
“ขอพี่ฟังเสียงปอดหน่อยนะ...หายใจเข้าลึกๆ ครับ”
ความเย็นของหูฟังที่แตะลงบนผิวเนื้ออุ่นๆ ทำให้ข้าวปั้นสะดุ้งเล็กน้อย เธอทำตามที่เขาบอก สูดหายใจเข้าลึกๆ ในขณะที่เขาก็เลื่อนหูฟังไปตามจุดต่างๆ บนแผ่นหลังและหน้าอกของเธออย่างเชี่ยวชาญ
“โอเค...ปอดปกติ” เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะถอดหูฟังออก แต่...เขากลับไม่ยอมขยับตัวออกห่าง
“เหลืออีกอย่างนึง...” เขากระซิบเสียงพร่า
“อะไรคะ”
“ตรวจลมหายใจ...ระยะใกล้มาก”
พูดจบ เขาก็โน้มใบหน้าลงมาหาเธอช้าๆ จนปลายจมูกของทั้งสองคนแทบจะชนกัน “หายใจออกมาให้พี่รู้สึกหน่อยสิครับ...คนดี”
ข้าวปั้นกลั้นหายใจด้วยความเขิน...นี่มันการตรวจแบบไหนกัน! แต่เมื่อสบเข้ากับแววตาที่ลุ่มลึกและเต็มไปด้วยความปรารถนาของเขา เธอก็ยอมทำตามแต่โดยดี เธอค่อยๆ ผ่อนลมหายใจอุ่นๆ ออกมา รดริมฝีปากของเขา
รามินทร์หลับตาพริ้มราวกับกำลังซึมซับกลิ่นหอมหวานจากลมหายใจของเธอ ก่อนจะทนต่อไปไม่ไหว...เขาบดเบียดริมฝีปากของเขาลงบนกลีบปากนุ่มของเธออย่างอ่อนโยน
มันเป็นจูบที่เนิบนาบและนุ่มนวล แต่ก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความร้อนแรงและหิวกระหายขึ้นเรื่อยๆ มือใหญ่ของเขาเริ่มซุกซนอีกครั้ง เขาเลื่อนมันเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวโคร่ง ลูบไล้ไปตามเอวคอด ก่อนจะเลื่อนสูงขึ้นมาบีบเคล้นทรวงอกอวบอิ่มที่ไร้ซึ่งบราเซียขวางกั้นอย่างเต็มไม้เต็มมือ
“อื้อ...พี่หมอ...ปั้นเพิ่งหายไข้นะคะ” เธอครางประท้วงในลำคอ แต่ร่างกายกลับแอ่นรับสัมผัสจากเขาอย่างเต็มที่
“ก็กำลังฉีดยาให้อยู่นี่ไงครับ...ยาขนานพิเศษ...รับรองว่าหายขาดแน่นอน”
ดูเหมือนว่ากิจกรรมเข้าจังหวะกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แต่แล้วข้าวปั้นก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอรวบรวมสติที่เหลืออยู่ ผละจูบออกแล้วยันอกเขาไว้
“เดี๋ยวค่ะพี่หมอ...แป๊บนึง”
รามินทร์ขมวดคิ้วอย่างขัดใจ “อะไรอีกครับ...หืม?”
ข้าวปั้นเม้มปากเล็กน้อย ใบหน้าฉายแววครุ่นคิดออกมา “พี่หมอ...หยิบยาในกระเป๋าถือตรงนั้นให้ปั้นหน่อยได้มั้ยคะ”
รามินทร์มองตามที่เธอบอกอย่างงุนงง แต่ก็ยอมลุกไปหยิบให้แต่โดยดี เขารื้อของในกระเป๋าของเธอ ก่อนจะเจอกับแผงยาคุมกำเนิดแบบ 21 เม็ดที่ยังกินไม่หมดแผง
เขานิ่งไปเล็กน้อย...แต่ไม่ใช่ด้วยความตกใจ...หากแต่เป็นความรู้สึกทึ่งและประทับใจเสียมากกว่า
เขาเดินกลับมาที่เตียงพร้อมกับแผงยาและแก้วน้ำในมือ ยื่นให้เธอด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก
“รอบคอบดีจังเลยนะครับ...แฟนใครเนี่ย”
ข้าวปั้นหน้าแดงก่ำเมื่อโดนแซว เธอรับยามาแล้วแกะยาตามวันที่กำหนดไว้เข้าปาก ก่อนจะดื่มน้ำตาม
“ก็ต้องเตรียมไว้สิคะ...เมื่อคืนพี่หมอทั้งดุทั้งเอาแต่ใจขนาดนั้น...ใครจะไปห้ามทัน” เธอแกล้งบ่นอุบอิบ แต่ก็แอบยิ้มออกมา
รามินทร์หัวเราะเบาๆ “แล้วนี่เริ่มกินมานานรึยังครับ...ยาพวกนี้ต้องกินต่อเนื่องถึงจะมีประสิทธิภาพนะ”
“เริ่มกินมาได้อาทิตย์กว่าๆ แล้วค่ะ” เธอตอบตามตรง “ตั้งแต่วันที่...เรา...เอ่อ...มีอะไรกันครั้งแรกนั่นแหละค่ะ...ปั้นก็ไปปรึกษาเภสัชแล้วก็เริ่มกินเลย”
คำสารภาพของเธอยิ่งทำให้เขารู้สึกรักเธอมากขึ้นไปอีก...นี่เธอไม่ได้แค่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา...แต่เธอยังคิดวางแผนและดูแลตัวเองเป็นอย่างดี มันแสดงให้เห็นว่าเธอจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้มากแค่ไหน
รามินทร์ดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน จูบที่ขมับของเธอเบาๆ
“ขอบคุณนะครับ...ที่ดูแลตัวเองดีขนาดนี้” เขาพูดเสียงนุ่ม “มันทำให้พี่รู้ว่าเราให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ของเรามากแค่ไหน”
“ก็...ปั้นจริงจังนี่คะ” เธอตอบเสียงเบา ซบหน้ากับอกกว้างของเขา
“พี่ก็จริงจัง” เขายืนยันหนักแน่น “จริงจังกว่าที่เคยรู้สึกกับใครทั้งหมด”
เขาเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู “รู้ไหม...มันแปลกดีนะ”
“อะไรแปลกเหรอคะ”
“ก็เวลาที่พี่ดูแลเราในฐานะหมอ...เช็ดตัวให้...วัดไข้...ฟังเสียงปอด...พี่ก็รู้สึกอยากจะปกป้อง ทะนุถนอมเราให้ดีที่สุด” เขาพูดพลางลูบผมเธอเบาๆ “...แต่พอถึงเวลาที่เรากลายเป็น ‘คนไข้’ ของพี่บนเตียงแบบนี้...พี่กลับอยากจะรังแก...อยากจะแกล้ง...อยากจะทำให้เราครางเสียงดังๆ...พี่รู้สึกเหมือนตัวเองมีสองบุคลิกเลย เวลาที่อยู่กับเรา”
คำสารภาพที่ตรงไปตรงมาและแสนจะวาบหวามนั้นทำให้ข้าวปั้นหัวเราะคิกออกมาเบาๆ แก้มของเธอร้อนผ่าว “แล้วปั้น...ควรจะกลัวบุคลิกไหนของพี่หมอมากกว่ากันคะ”
รามินทร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่ต้องกลัวหรอกครับ...เพราะไม่ว่าจะเป็นบุคลิกไหน...เป้าหมายของพี่ก็มีอย่างเดียว...คือทำให้เรามีความสุขที่สุด...ทั้งเรื่องบนเตียง...และทุกๆ เรื่องในชีวิต”
เขาพูดจบ...ก็ก้มลงไปจูบเธออีกครั้ง...ครั้งนี้มันเต็มไปด้วยความรัก ความทะนุถนอม และคำสัญญาที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ย...
“ในเมื่อแฟนพี่รอบคอบขนาดนี้แล้ว...” เขากระซิบเสียงพร่าหลังจากถอนจูบ “งั้นคืนนี้...พี่ขอ ‘สด’ บ้างได้ไหมครับ”
คำขอที่ตรงไปตรงมาและร้อนแรงนั้น ทำให้ข้าวปั้นแทบจะละลาย...เป็นการส่งสัญญาณว่าค่ำคืนนี้...กิจกรรมรักของพวกเขา...จะเข้มข้นและแนบชิดยิ่งกว่าทุกคืนที่ผ่านมา...
- ผู้เขียน
