อาทิตย์ร้ายรัก | 3
1062 คำ
สองสัปดาห์ต่อมา
หลังจากที่เกิดเรื่องในวันนั้น มุกดาก็เอาแต่แอบมองชายหนุ่มที่เข้ามาปกป้องและเปรียบเสมือนฮีโร่ช่วยเธอในวันนั้น
ไม่ว่าจะตอนที่เขาเดินผ่านหรือกำลังทำอะไรอยู่ก็ตาม สายตาของเธอก็มักจะจับจ้องไปที่เขาเพียงแค่คนเดียวอย่างไม่รู้ตัว เหมือนอย่างตอนนี้ที่เธอกำลังแอบนั่งมองเขาเล่นบาสอยู่
“แกแอบมองอาทิตย์เหรอวะ?”
ฝ้ายป่าน เพื่อนสนิทที่สุดของมุกดาเอ่ยทักถามขึ้น เมื่อสังเกตเห็นว่าเพื่อนสนิทเอาแต่จ้องมองไปที่หนุ่มฮอตประจำโรงเรียนอย่างไม่วางตา
“ปะ..เปล่า” มุกดาปัดมือปฏิเสธไปมา แต่หารู้ไม่ว่าการที่เธอเลิ่กลั่กแบบนี้มันยิ่งทำให้ฝ้ายป่านดูออกชัดเจนว่าเธอกำลังโกหกอยู่
“แกโกหกไม่เนียนเลยนะมุกดา”
“ฉะ..ฉันเปล่าโกหกนะ!” เธอยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ทว่าแววตาดันสวนทาง
“ฮ่า ๆๆ ชอบเขาก็ยอมรับมาเถอะน่า ฉันไม่ว่าอะไรแกหรอก” ฝ้ายป่านหัวเราะให้ท่าทางเลิ่กลั่กของเพื่อนสนิทตัวเอง
“ฉะ..ฉันกลัวแกล้ออ่ะ”
“ฮ่า ๆ ใครจะล้อแกกันเล่า”
“งือ” มุกดาทำหน้ามุ่ยเบะปากเหมือนจะร้องไห้
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลย ตกลงแกชอบเขาใช่ไหม?”
“อะ..อือ” เมื่อโดนคาดคั้น สุดท้ายก็ต้องพยักหน้ารับงึกงัก
“หึ ๆ แกนะแก ยัยมุกดา คนมีให้ชอบตั้งเยอะแยะดันไปแอบชอบหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนเข้าซะได้”
“ก็มันชอบไปแล้วอ่ะ”
“แล้วชอบมานานแค่ไหนแล้ว?”
“ก็สองสัปดาห์แล้วอ่ะ”
“นี่แกชอบเขามาตั้งสองสัปดาห์แต่ไม่ยอมบอกฉันเลยเนี่ยนะ!”
“แค่สองสัปดาห์เองเถอะ”
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ แต่คิดหนักน่าดูเลยนะเนี่ย” ฝ้ายป่านเอามือเท้าคางมองดูรูปร่างหน้าตาของมุกดาอย่างพินิจพิจารณา
“คิดหนักอะไรอ่ะ?” มุกดาทำหน้างงงวย ไม่เข้าใจที่ฝ้ายป่านพูดเลยสักนิดเดียว
“ก็คิดหนักที่ว่าจะทำยังไงดีให้อาทิตย์หันมามองแกไง”
“ฉันไม่ได้อยากให้เขาหันมามองฉันสักหน่อย”
“หือ? ทำไมอ่ะ?” ฝ้ายป่านขมวดคิ้วยุ่งถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เขาคงไม่มีวันหันมาสนใจผู้หญิงอ้วนเป็นหมูอย่างฉันหรอก” พูดตัดพ้อ แววตาหม่นแสงลง
“แกอย่าเพิ่งตัดพ้อดิวะ”
“อีกอย่างคนที่เขาควงก็มีแต่คนผอม ๆ สวย ๆ ขาว ๆ ทั้งนั้น”
“มุกดา”
“หือ?”
“แกอย่าเพิ่งท้อดิวะ แกยังไม่ทันได้เริ่มเลยนะ”
“แค่ฉันได้แอบมองเขาแบบนี้ อยู่ห่าง ๆ ก็พอใจแล้วล่ะ”
“นี่แกฟังฉันนะ”
“......”
“แกไม่อยากไปยืนอยู่เคียงข้างเขาเหมือนที่ผู้หญิงพวกนั้นได้ยืนเหรอ แกทนได้เหรอที่ต้องมองดูและเห็นว่าเขามีแฟนอ่ะ แกชอบเหรอที่มีผู้หญิงไปรุมล้อมเขาเยอะแยะมากมายขนาดนั้นอ่ะ”
“......”
“แกอ้วนได้ แกก็ผอมได้!”
“หะ..ห้ะ!!” มุกดาร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินประโยคที่ฝ้ายป่านพูดออกมา คิ้วเรียวขมวดเป็นปม
“แกจะต้องผอม ขาว สวย กว่าผู้หญิงพวกนั้น!” ฝ้ายป่านชี้นิ้วไปที่กลุ่มเด็กสาวสวยน่ารัก ที่จับกลุ่มกันนั่งเชียร์อาทิตย์อยู่ติดชิดข้างขอบสนามบาส
“ตะ..แต่ฉันไม่อยากผอม ฉันยังอยากกินข้าวขาหมูวันละสองจาน ชานมไข่มุกวันละสามแก้ว ชีสเค้กวันละหนึ่งชิ้น ขนมถ้วยวันละหนึ่งกล่อง แล้วก็ของอร่อย ๆ อีกเยอะแยะอยู่เลยอ่ะ”
“แต่ถ้าแกอ้วนแบบนี้อาทิตย์ไม่มีทางหันมาสนใจแน่ ๆ”
“ก็ไม่เป็นไร”
“มุกดา!”
“อะไรเล่า ทำไมแกต้องทำเสียงดุใส่ฉันด้วย!”
“ก็แก เฮ้อ แล้วแต่แกเลย แกอยากเอาแต่แอบมองหรือแอบชอบเขาอยู่แบบนี้ก็เรื่องของแก ฉันไม่สนใจล่ะ กลับบ้านดีกว่า” ฝ้ายป่านรู้สึกหน่ายใจให้กับความดื้อรั้นของเพื่อนตัวเอง จึงถอดใจที่จะช่วยให้เพื่อนสนิทได้สมหวัง รีบเก็บของยัดใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
“เดี๋ยวสิ ทำไมกลับไวจังอ่ะ?”
“ไวอะไร นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะเว้ย” ฝ้ายป่านชูหน้าปัดนาฬิกาข้อมือให้มุกดาดู
“อ้าวเหรอ แฮะ ๆ” มุกดายิ้มแห้ง ๆ แล้วรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะวิ่งตามฝ้ายป่านที่เดินนำไปก่อน
หลายวันต่อมา
“ฝ้ายป่าน!”
“อะไรของแกเนี่ยยัยมุกดา ฉันตกใจหมด!”
มุกดาวิ่งเขาไปหาฝ้ายป่านแล้วเรียกชื่อของเพื่อนสนิทเสียงดัง จนคนที่ถูกเรียกถึงกับตกใจจนขวัญผวา
“เฮ้อ!!” มุกดาหย่อนก้นนั่งลงข้างฝ้ายป่านพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ฉันเครียดอ่ะ” ทำหน้าเคร่งเครียด จนฝ้ายป่านพลอยทำหน้าเคร่งเครียดตามไปด้วย
“แกเครียดเรื่องอะไร?”
“ฉันอยากผอม”
“หืม? จู่ ๆ อ่ะนะ” ฝ้ายป่านทำหน้าช็อกปนไม่อยากจะเชื่อที่จู่ ๆ คนดื้อรั้นอย่างมุกดาก็รู้สึกอยากผอมขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
“อืม”
“ทำไมอ่ะ?”
“ฉันอยากสวยกว่าผู้หญิงคนนี้” หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วเปิดรูปภาพของหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งที่กำลังปั้นหน้ายิ้มหวานมองกล้องอยู่
ฝ้ายป่านเพ่งสายตามองดูรูปภาพอย่างพินิจพิจารณา ก่อนที่จะนึกออกว่าหญิงสาวคนนี้คือรุ่นพี่ ม.6 สุดฮอตที่ครองตำแหน่งดาวโรงเรียนมา 2 ปีเต็ม
“นี่พี่นุ่นมอหกทับสองดาวโรงเรียนนี่นา”
“อืม”
“แล้วทำไมแกต้องอยากสวยกว่าพี่เขาด้วยล่ะ?”
“พี่เขาคือคนควงคนล่าสุดของอาทิตย์”
“อย่าบอกนะว่าแกคิดได้แล้วอ่ะ” ฝ้ายป่านเบิกตาโตอย่างอึ้ง ๆ เมื่อคิดว่ามุกดาน่าจะคิดได้ว่าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่ชอบสักที
“ฉันอยากให้อาทิตย์หันมาสนใจฉันเหมือนที่สนใจผู้หญิงพวกนั้นบ้าง”
“เยี่ยมยอดไปเลยเพื่อน” ฝ้ายป่านยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ในที่สุดมุกดาก็คิดได้สักที
“ฉันอยากทำให้เขาชอบฉัน” มุกดาพูดออกมาด้วยแววตามุ่งมั่น คนที่พร้อมสนับสนุนอย่างฝ้ายป่านเมื่อเห็นดังนั้นก็อดที่จะปลื้มปริ่มใจไม่ได้
“ฉันจะคอยเอาใจช่วยและพร้อมซัพพอร์ตแกเองมุกดา”
- ผู้เขียน
