บทส่งท้าย
สี่เดือนผ่านไป...
ครอบครัวของจอมทัพเดินทางมาทำบุญในวัดที่บ้านเกิด หลังจากทำบุญเสร็จเรียบร้อยแล้วบิดามารดาก็ไปรอที่รถยนต์ จอมทัพจึงอุ้มลูกชายและพาปภาพินท์ตรงไปยังเจดีย์ที่บรรจุอัฐิของปภาวดี...
สี่เดือนมาแล้วที่ปภาวดีจากไปโดยไร้คำร่ำลา ทั้ง จอมทัพและปภาพินท์นั้นบอบช้ำกับการสูญเสีย ทว่าทั้งคู่ยังมีกันและกัน หลังส่งภรรยาขึ้นสวรรค์ชั้นฟ้า จอมทัพจึงเปิดใจคุยกับเกริกพล ขณะที่ปภาพินท์ยอมรับว่าจอมทัพคือผู้ชายเพียงคนเดียวที่หล่อนรัก หญิงสาวคืนแหวนให้เขาแล้วบอกว่าเสียใจที่ไม่อาจทำตามคำสัญญาได้ ฝ่ายนั้นเข้าใจดีและไม่นานเขาก็บอกลาพร้อมเดินทางกลับไปทำงาน บิดาและมารดารับฟังและยอมรับเรื่องราวของเขากับปภาพินท์ รวมทั้งรับรู้ถึงความตั้งใจของปภาวดี ทว่าสิ่งหนึ่งที่จอมทัพยอมรับอย่างตรงไปตรงมากับบิดามารดาก็คือเขารัก ปภาพินท์และหล่อนเองก็รักเขา คำขอร้องของปภาวดีจึงไม่ใช่ทั้งหมดที่ทำให้จอมทัพตัดสินใจ
