ตอนที่ ๔ ไม่มีคนโง่ /2
1236 คำ
“คิดหรือยังว่าจะถอนหมั้นยังไง” มาธัสดึงให้เธอมานั่งที่เตียงนอน แต่หญิงสาวก็ยังคงขัดขืนไม่ยอมทำตามแต่สุดท้ายก็สู้แรงของเขาไม่ได้
“ฉันเคยพูดหรือไงว่าจะถอนหมั้น ปล่อยนะ! คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้” เธอร้องโวยวายเมื่อเขาสวมกอดเธอเอาไว้บนหน้าตัก “บอกให้ปล่อยไง!”
“หยุดดิ้น ไม่งั้นพี่จะทำอย่างอื่นแทนแล้วนะ” เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วยกยิ้มมุมปาก ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากคนทั้งสอง ได้กลิ่นพีชอ่อน ๆ มาจากริมฝีปากของเธอ
“ไม่หยุดบอกให้ปล่อยไง!! ฉันเป็นคู่หมั้นของหลานคุณนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน” กิ่งฟ้าพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีกับเขา
“พี่จะคุยกับกิ่งเป็นครั้งสุดท้าย ถอนหมั้นซะ ไม่งั้นพี่จะทำในสิ่งที่กิ่งคาดไม่ถึง”
“มีอะไรที่คาดไม่ถึงอีก จะทำอะไรก็ทำคุณมันเลวอยู่แล้ว เรื่องเลว ๆ คุณชอบทำมันอยู่แล้ว” กิ่งฟ้าตะโกนเสียงดังด้วยความอัดอั้นใจ เธอถูกมาธัสกดลงมาบนเตียงนอน
เขาซุกใบหน้าลงมาตามลำคอมิหนำซ้ำยังออกแรงขบเม้นที่ผิวขาวจนเกิดรอยแดง เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ถูกเขากระชากจนขาดไม่เหลือชิ้นดี ความปวดแสบปวดร้อนที่ถูกผิวผ้าบาดเนื้อยังเป็นทางยาว
“อย่าทำแบบนี้นะ!! ปล่อยฉัน!!” เธอดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมให้เขาได้ทำตามใจ แต่แรงอันเล็กน้อยเท่ามดหรือจะสู้แรงช้างสารเช่นเขาได้
“พี่บอกกิ่งแล้วไงว่าอย่ามาท้าทายพี่ ถ้าทำไม่ได้ก็บอกมาพี่จะจัดการทุกอย่างให้เอง” เขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องตากับเธอ “ว่าไง”
“ทำไม ทำไมถึงไม่ต่างคนต่างอยู่ ทำไมถึงได้ตามราวีฉันไม่เลิก ฉันไปเผาบ้านคุณหรือไงถึงได้จองเวรจองกรรมฉันแบบนี้” เธอพูดทั้งน้ำตาคลอ ความน้อยเนื้อต่ำใจมันกำลังทำให้บ่อน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ทะลักออกมา
“เรามันคู่เวรคู่กรรมกัน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนพี่ก็จะตามกิ่งไป นรกหรือสวรรค์ พี่ไม่สนหรอก”
“จะให้ฉันทำบุญกี่วัดคุณถึงจะออกไปจากชีวิตของฉันสักที หรือว่าจะให้ฉันบวชให้ตลอดชีวิต” เธอไม่ได้พูดประชดแต่มันคือความรู้สึกจริง ๆ ที่เกิดขึ้นในตอนนี้
“กิ่ง...พี่ไม่ให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอก กิ่งไม่มีทางที่จะได้บวชต่อไปนี้กิ่งอยู่ที่ไหนพี่จะอยู่ที่นั้น ตามเป็นเงาติดตัวกิ่ง”
“เอาสิ...อยากทำอะไรก็เชิญ ฉันก็จะทำในสิ่งที่ฉันอยากทำเหมือนกัน” เธอใช้มือผลักให้มาธัสลุกออกไปจากร่างกาย แต่ดูเหมือนจะทำเช่นนั้นไม่ได้เพราะน้ำหนักตัวของเขาหนักเกินกว่าแรงของเธอจะดันไหว
“แค่นี้ยังทำอะไรพี่ไม่ได้เลย อย่าคิดว่าจะทำอะไรได้ เป็นเด็กดีนะพี่จะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ” เขาลูบมือลงมาที่ผมของเธออย่างนุ่มนวล
“ฉันไม่ต้องการอะไร มีสิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือ...ไม่มีคุณอยู่ในชีวิตของฉัน” เธอจ้องตากับเขานิ่ง แววตาดูจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ
“มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกกิ่ง พี่ยังคงยืนยันคำเดิมว่าพี่จะไม่มีทางปล่อยกิ่งไปไหนอีก”
“เลิกทำเหมือนกับว่ารักฉัน ชีวิตนี้ขาดฉันไม่ได้สักที ฉันไม่ได้หัวอ่อนเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ คราวนี้พนันเอาไว้เท่าไหร่ล่ะ บ้านกี่หลังรถยนต์กี่คันกันล่ะ” เธอยกยิ้มมุมปาก คำพูดของเขาเชื่อถือไม่ได้สักอย่าง
“ใช่ชีวิตของพี่ขาดกิ่งไม่ได้ แล้วพี่ยัง...” เขาเม้มริมฝีปากอยากจะเอ่ยคำที่อยู่ในใจแต่ปากมันดันไม่ยอมขยับ
“หึ...เลิกตอแหลสักทีเถอะ คนโง่เท่านั้นที่เชื่อสิ่งที่คุณพูด ขอโทษนะ...ฉันฉลาดมากพอที่จะรับฟังและเชื่อว่าสิ่งที่พูดในตอนนี้มันคือเรื่องจริงหรือแค่เรื่องขำ ๆ สำหรับคุณ”
“กิ่งจะให้พี่ทำยังไง พี่พยายามแล้วพูดแล้วกิ่งก็ไม่เชื่อ ให้พี่ไปคุยกับพ่อแม่กิ่งดีไหม พี่จะหมั้นและแต่งงานกับกิ่งเอง” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังมองเธอด้วยสายตาที่จริงใจ
“หึ...คิดว่าฉันต้องการแบบนั้นเหรอ ฉันต้องการให้เราไม่ต้องเจอกันอีกไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน เข้าใจหรือยัง”
“ไม่เข้าใจ” เขาดึงเธอเข้ามาสวมกอดทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนใหญ่
“ปล่อยสักที จะมากอดทำไมอึดอัด” เธอพยายามดิ้นออกจากวงแขนของเขา “บอกให้ปล่อยไง คุณนี่เข้าใจอะไรยากจริง ๆ ฉันบอกว่าไม่อยากข้องเกี่ยวกับคุณไง”
“กิ่งไม่รักพี่แล้วเหรอ” เขาเชยปลายคางเธอขึ้นมาจ้องมองสอบตา “ตอบพี่สิกิ่ง กิ่งยังรักพี่อยู่ใช่ไหม”
“จะหลงตัวเองก็ให้มันพอดีหน่อยเถอะ คุณไม่ควรจะเอ่ยคำนี้ออกมา ความรักของฉันคู่ควรกับคนดี ๆ เท่านั้นไม่ใช่กับคุณจำเอาไว้ด้วย”
“พี่ก็คนดี” เขายิ้มเหมือนกลับว่าไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดกระแทกใจ ถึงแม้จะช้ำใจกับคำพูดของกิ่งฟ้าแต่ก็ต้องยอมรับมัน
“คนดีกะผีนะสิ ปล่อย!” เธอไม่พูดเปล่าใช้หัวเข่ากระทุ้งเข้าที่เป้ากางเกงของเขา
“กิ่ง!!” มาธัสร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นกิ่งฟ้ารีบใช้โอกาสที่มีเพียงน้อยนิดวิ่งตรงไปที่ประตูห้อง แต่กลับเปิดมันไม่ออก รอยยิ้มมุมปากของเขาปรากฏขึ้น
“จะ...จะทำอะไร!!” เมื่อเธอเห็นสายตาที่จ้องมองมาถึงกลับทำให้ขาทั้งสองข้างที่มีแรงเต็มเปี่ยมสั่นเทา
“เล่นแรงเกินไปหรือเปล่า ถ้าพี่มีลูกไม่ได้ใครจะรับผิดชอบ”
“ก็แล้วแต่คุณสิ ใครบอกให้คุณทำตัวรุ่มร่ามกับฉัน เปิดเลยนะฉันบอกให้เปิด!” เธอเขย่าลูกบิดประตูห้อง ยิ่งเขาสาวเท้าเข้ามาใกล้ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว
“มารับโทษซะดี ๆ” เขาคว้าเธอโยนลงมาที่เตียงนอน จับกดเอาตัวขึ้นคร่อมร่างบางเอาไว้ ใช้มือทั้งสองข้างกดข้อมือเล็กลงไปบนที่นอน
“เจ็บนะ!! ปล่อยฉันไอ้คนเลว” กิ่งฟ้าทั้งดิ้นรนและร้องตะโกนให้คนที่อยู่ด้านนอกได้ช่วยเหลือเธอ
“จะบอกอะไรให้...ที่นี่มันเป็นที่ของพี่ ใครจะกล้าเข้ามาช่วยเธอ” เขายกยิ้มมุมปากอย่างผู้ถือชัยชนะ “ร้องสิร้องดัง ๆ” เขาเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักบนหัวเตียงนอน
“อะไร?” เธอมองกุญแจมือที่กำลังถูกสวมลงมาที่ข้อมือของตัวเอง “ไม่นะ!! ไอ้โรคจิต!! ปล่อยฉันนะ!” พูดไม่ทันขาดคำมือทั้งสองข้างก็ถูกตรึงเอาไว้เนื้อศีรษะด้วยกุญแจมือเหล็กหนาอย่างดี
- ผู้เขียน
