ตอนที่ 7 : เสียงจากความทรงจำ
681 คำ
เสียงนาฬิกาแขวนในห้องโถงดังก้อง “ติ๊ก…ต่อก” อย่างสม่ำเสมอ
ลินนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในคฤหาสน์อัครเดช ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงัน เธอจิบชากลิ่นมะลิอย่างเหม่อลอย
ธามเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ ใส่เสื้อเชิ้ตแขนพับครึ่ง ดูสบาย ๆ แต่เรียบร้อย
“วันนี้ผมมีประชุมตอนบ่าย แต่ตอนเย็นว่าจะกลับมาทานข้าวด้วยนะ อยากให้คุณอยู่ด้วย”
ลินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ค่ะ”
น้ำเสียงของเธอเรียบเฉย แต่ในใจกลับวุ่นวายไม่ต่างจากทะเลที่กำลังซัดกระหน่ำ
ช่วงนี้เธอมักฝันถึงภีมแทบทุกคืน ฝันเห็นเขายืนอยู่ริมหน้าต่าง เรียกชื่อเธอเบา ๆ ด้วยแววตาเศร้า
“ลิน…อย่าร้องนะ”
“ฉันยังอยู่ตรงนี้…”
เธอตื่นขึ้นมาทุกครั้งพร้อมน้ำตา และหัวใจที่แน่นไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ
⸻
หลังอาหารเช้า ธามลืมเอกสารบางอย่างไว้บนโต๊ะ ลินกำลังจะเดินเอาไปให้ แต่เมื่อเปิดแฟ้มเพื่อดูชื่อไฟล์
ภาพถ่ายแผ่นหนึ่งก็ร่วงออกมาจากซองใส
เธอก้มลงเก็บ — แล้วหัวใจแทบหยุดเต้น
ในรูปคือ ธามและภีม ยืนเคียงกันในชุดผู้ป่วย ทั้งคู่กำลังหัวเราะ ท่ามกลางแสงแดดจากหน้าต่างโรงพยาบาล
เธอชะงักมือ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน
ริมฝีปากสั่นระริก “…ภีม…”
ภาพนั้นดูไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกต่อไป เธอนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง
ความทรงจำหลายอย่างพรั่งพรูเข้ามา — วันที่ภีมบอกว่า “เขามีเพื่อนสนิทอยู่โรงพยาบาล” วันที่เขาเงียบไปบ่อย ๆ โดยไม่บอกเหตุผล
“หรือว่า…ธามคือคนคนนั้น?”
⸻
เย็นวันนั้น ธามกลับมาบ้านตามที่บอกไว้ เขายังยิ้มเหมือนเดิม แต่สายตาลินกลับหลบเลี่ยงอย่างชัดเจน
ระหว่างรับประทานอาหาร เธอเงียบผิดปกติ
จนธามสังเกตได้ “คุณดูไม่ค่อยสบายใจเลยนะ มีอะไรหรือเปล่า”
ลินวางช้อนลงช้า ๆ “ธาม…คุณรู้จักผู้ชายคนหนึ่งชื่อภีมไหมคะ”
ธามชะงักทันที แววตาเขาสั่นเล็กน้อย ก่อนจะวางส้อมลงบนจาน
“…รู้สิ” เขาตอบเบา ๆ “เขาเป็นเพื่อนผม”
“เพื่อน?” เสียงเธอสั่น
“ใช่ เราเคยนอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลเดียวกัน…ก่อนที่เขาจะ—”
ธามหยุดพูด เสียงติดอยู่ในลำคอ
“ก่อนที่เขาจะจากไป”
ความเงียบเข้าปกคลุมโต๊ะอาหาร ทั้งสองคนไม่กล้าสบตากัน
ลินยกมือขึ้นปิดปาก น้ำตาเริ่มไหล “ทำไม…คุณไม่บอกฉันตั้งแต่แรก…”
“ผมไม่รู้ว่าคุณคือคนที่เขาพูดถึง” ธามเอ่ยเสียงแผ่ว “จนวันที่ผมเห็นคุณครั้งแรก…ผมถึงเข้าใจทุกอย่าง”
“เข้าใจว่าอะไรคะ?”
“ว่าโลกมันเล่นตลกกับเราเหลือเกิน”
⸻
คำพูดนั้นเหมือนมีดที่เฉือนลงกลางหัวใจ
เธอหันมามองเขาเต็มตา เห็นความเศร้าในดวงตาที่อบอุ่นคู่นั้น และในขณะเดียวกัน ภาพของภีมก็ซ้อนทับขึ้นมาในหัว
“ภีมฝากผมไว้” ธามพูดต่อเสียงเบา “เขาบอกว่า ถ้าวันหนึ่งเขาไม่อยู่ อยากให้ผมดูแลผู้หญิงชื่อ ‘ลิน’… ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นคือคุณ”
ลินสะอื้นจนพูดไม่ออก เธอเอามือปิดหน้า น้ำตาไหลริน
“ภีม…เธอรู้ไหม…ฉันอยู่ตรงนี้ กับเพื่อนนาย…”
ธามลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ผมไม่คิดจะแทนที่เขาเลยนะลิน ผมแค่อยากให้คุณมีชีวิตต่อ…อย่างที่เขาขอไว้”
⸻
ลินเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอมองเขาอยู่นาน ก่อนพูดเสียงสั่น
“แต่ฉันยังไม่พร้อมจะลืมเขา…”
ธามยิ้มจาง “ผมไม่ได้ให้คุณลืม แค่ขอให้คุณยังมีชีวิตอยู่”
เสียงลมภายนอกพัดกระจกดังเบา ๆ เหมือนเสียงหัวใจของทั้งสองคนที่กำลังแตกสลาย
เธอก้มหน้าร้องไห้ ส่วนเขาเพียงยืนมองอย่างเงียบงัน ไม่กล้าแม้แต่จะยื่นมือไปปลอบ
- ผู้เขียน
