ตอนที่ 9 : ระหว่างคนเป็นและคนตาย
734 คำ
เสียงเปียโนแผ่วเบาดังขึ้นในห้องโถงกลางคฤหาสน์
ลินนั่งอยู่ตรงนั้น มือค่อย ๆ กดลงบนคีย์สีงาช้าง
ท่วงทำนองที่เธอเล่นคือเพลงเดียวกับที่ภีมเคยแต่งให้… “คืนสุดท้ายของเรา”
น้ำตาหยดลงบนคีย์เปียโนโดยที่เธอไม่รู้ตัว
ทุกโน้ตคือความทรงจำ — ทุกเสียงคือความเจ็บที่ไม่เคยเลือน
“ภีม…เธออยู่ที่ไหน…” เธอกระซิบเบา ๆ ก่อนเสียงสะอื้นจะหลุดออกมา
⸻
ธามเดินเข้ามาเงียบ ๆ
เขายืนฟังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงอ่อนโยน “เพราะดีนะ…”
ลินสะดุ้ง เธอเช็ดน้ำตาอย่างลนลาน “ฉัน…แค่คิดถึงเขา”
ธามไม่พูดอะไร เขาเพียงเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ แล้วกดคีย์สองสามตัวต่อจากเธอ
ทำนองยังคงต่อเนื่อง แต่เปลี่ยนโทนจากเศร้าเป็นอ่อนโยนอบอุ่น
“เธอรู้ไหม ภีมเคยบอกผมว่า…เพลงนี้เขาแต่งให้ผู้หญิงคนหนึ่ง”
ลินเงยหน้าขึ้นทันที “คุณรู้ด้วยเหรอ?”
“รู้สิ” ธามยิ้มจาง “เขาเล่นให้ผมฟังหลายครั้ง ตอนอยู่โรงพยาบาล เขาเรียกมันว่า ‘เพลงของลิน’”
ลินกลั้นน้ำตาไม่อยู่ “เขา…พูดถึงฉันจริง ๆ เหรอ…”
ธามพยักหน้า “บ่อยมาก เขาพูดถึงรอยยิ้มของคุณทุกวัน จนผมเริ่มรู้สึกเหมือนรู้จักคุณไปด้วย ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้า”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจลินร้าว เธอหลบตา ก่อนจะพูดเสียงสั่น
“ถ้าเขารู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ตรงนี้…อยู่กับคุณ เขาคงเกลียดฉันมาก”
ธามส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่หรอก เขารักคุณเกินกว่าจะเกลียดได้”
ลินหันมามองเขาช้า ๆ ดวงตาแดงก่ำ “แล้วคุณล่ะ…คุณรู้ไหมว่าฉันเจ็บแค่ไหนที่ยังคิดถึงเขา ทั้งที่ควรลืมไปแล้ว…”
ธามนิ่งไป ไม่ตอบ แต่สายตาเขาสั่นไหว
⸻
เวลาผ่านไปจนถึงค่ำ
ธามออกไปประชุมด่วน ปล่อยให้ลินอยู่ลำพังในบ้าน
เธอเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเองอีกครั้ง และนั่งมองรูปถ่ายของภีมบนโต๊ะหัวเตียง
แสงจากโคมไฟส่องกระทบกรอบรูปสีเงิน ทำให้ภาพของเขาดูอบอุ่นเหมือนยังอยู่ตรงนี้
“ภีม…” เธอพูดเสียงแผ่ว “ฉันไม่เคยลืมเธอเลยนะ แต่ทำไมฉันถึงเริ่มหวั่นไหวกับคนอื่น…”
เสียงลมหวิวลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้ม่านขยับช้า ๆ
ในเงานั้น…เธอเห็นเงาร่างของภีมยืนอยู่ตรงมุมห้อง
“เพราะเธอ…เริ่มลืมฉันแล้ว”
เสียงนั้นดังชัดเจน ลินหันขวับ น้ำตาไหลพราก
“ไม่! ฉันไม่ได้ลืม! ฉันยังรักเธออยู่!”
เงานั้นก้าวเข้ามาใกล้ ใบหน้าเศร้าสร้อยเหมือนวันสุดท้ายก่อนเขาจากไป
“แต่หัวใจเธอ…ไม่ได้เป็นของฉันอีกแล้ว”
“ไม่จริง! ฉันแค่…ฉันแค่สับสน!”
ภีมมองเธอเงียบ ๆ ก่อนพูดช้า ๆ
“ฉันอยู่กับเธอไม่ได้อีกแล้วลิน…โลกของเรามันต่างกันเกินไป”
“ไม่ ภีม อย่าไปอีกเลย ฉันขอโทษ…”
แต่เขาเพียงยิ้มเศร้า “เธอมีคนดูแลแล้ว…อย่าทรมานตัวเองเพราะฉันอีกเลย”
⸻
ทันใดนั้น ไฟในห้องก็ดับพรึ่บ
ความมืดปกคลุมทุกอย่าง มีเพียงเสียงสะอื้นของลินที่ดังแผ่วในอากาศ
เธอกรีดร้องเรียกชื่อเขาซ้ำ ๆ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ
เมื่อไฟกลับมาอีกครั้ง ภาพของภีมหายไป เหลือเพียงรูปถ่ายที่ตกลงบนพื้น —
กระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ ตรงรอยรอยร้าวที่พาดผ่านใบหน้าของเขา
⸻
รุ่งเช้า
ธามเข้ามาเห็นลินนั่งนิ่งอยู่ที่พื้น ใบหน้าอ่อนล้า ตาแดงจากการร้องไห้ทั้งคืน
“ลิน…” เขาเอ่ยเบา ๆ
เธอเงยหน้าขึ้น “เขามาหาฉันอีกแล้ว…แต่เขาไม่เหมือนเดิม เขาเศร้ามาก เหมือนเขาเจ็บ…”
ธามนั่งลงข้าง ๆ จับมือเธอแน่น
“เพราะเขายังไม่ไปไหนลิน เขายังผูกพันกับเธอ…แต่ถ้าเธอไม่ปล่อย เขาก็จะไม่มีวันได้ไปไหนเลย”
“แล้วฉันต้องทำยังไง…”
“อยู่ต่อไป…ในโลกของคนเป็น”
น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา แต่หนักแน่นในความหมาย
เธอก้มหน้าร้องไห้อีกครั้ง ก่อนโผเข้ากอดเขาแน่นด้วยความสิ้นหวัง
ธามหลับตา กอดตอบเธอเบา ๆ
ในใจเขากลับรู้ว่า…การกอดนี้ไม่ใช่ของเขาเลย มันคือการกอดเงาของผู้ชายอีกคนที่เธอยังรัก
- ผู้เขียน
