ตอนที่ 14 : แสงแดดในฤดูใหม่ ☀️
750 คำ
เช้าวันศุกร์ อากาศสดชื่นกว่าทุกวัน
ลินเพิ่งเก็บของใส่กระเป๋าเสร็จเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“พร้อมหรือยังครับ คุณคนขี้ลืม?”
เสียงทุ้มของธามดังขึ้นพร้อมใบหน้าที่ยิ้มกวน ๆ โผล่มา
ลินหัวเราะเบา ๆ “ขี้ลืมอะไรล่ะ ฉันเตรียมของตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ”
ธามทำท่าตกใจ “อ้าวเหรอ แล้วนี่เอา powerbank มายัง?”
ลินชะงัก ก่อนจะหันไปมองกระเป๋าตัวเอง “อ๊ะ…ลืมจริง ๆ ด้วย”
“เห็นไหมล่ะ” เขายิ้มกว้าง “ดีนะที่มีผมจำได้แทน”
“อวดอีกแล้ว” เธอบ่นแต่ก็อดยิ้มไม่ได้
⸻
ทั้งสองนั่งรถออกนอกเมืองในช่วงสาย เส้นทางเรียบผ่านทุ่งนาเขียวชอุ่ม ลมอ่อน ๆ พัดเข้ามาทางหน้าต่าง
เพลงรักจังหวะเบาเปิดคลอในรถ เสียงหัวเราะของทั้งคู่สลับกับบทสนทนาเรื่อย ๆ ทำให้บรรยากาศอบอุ่นเกินบรรยาย
“ธาม จะพาฉันไปที่ไหนกันแน่” ลินถามพร้อมหันไปมอง
“เฉลยตอนถึงแล้วกัน” เขาหันมายิ้ม “แต่รับรองว่าชอบแน่”
ลินกลอกตา “ถ้าไม่ชอบจะฟ้องแม่เลย”
“ฟ้องก็ฟ้องสิ แต่อย่าลืมบอกด้วยว่าผมขับตั้งสามชั่วโมงเพื่อพาเธอไปพักใจ”
“เธอนี่มัน…” ลินหัวเราะ “พูดแบบนี้ใครจะกล้าว่าอะไรได้ลง”
⸻
เมื่อรถแล่นเข้าสู่ทางโค้งสุดท้าย ทะเลสีฟ้าก็ปรากฏตรงหน้า
ลินอ้าปากค้าง “นี่มัน…ทะเลเหรอ”
“อืม” ธามยิ้มอย่างภูมิใจ “ฉันคิดว่าที่นี่น่าจะเหมาะกับคนที่อยากเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ”
ลินมองทิวคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่ง เสียงลม เสียงนก เสียงทะเล…เหมือนทุกสิ่งกำลังปลอบหัวใจของเธอ
เธอกระซิบเบา “สวยจัง…”
“แต่ยังสู้เธอไม่ได้หรอก” ธามพูดขึ้นเรียบ ๆ
ลินหันขวับ “นี่จีบกันโต้ง ๆ เลยเหรอ?”
“เปล่าซะหน่อย แค่พูดความจริง” เขาหัวเราะในลำคอ
⸻
ช่วงบ่าย ทั้งคู่เดินเล่นบนชายหาด ลินถอดรองเท้าเดินบนทรายเย็น ๆ
เธอหัวเราะเมื่อคลื่นซัดเข้ามาโดนข้อเท้า “เย็นจัง!”
ธามมองเธออย่างเอ็นดู รอยยิ้มของเธอในตอนนี้ไม่เหมือนเดิม — มันสดใสกว่าเดิม เหมือนฟ้าหลังฝน
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าทะเลมันเยียวยาได้”
“แต่ฉันว่าที่เยียวยาไม่ใช่ทะเล…” ลินพูดเสียงเบา “อาจเป็นคนที่อยู่ข้าง ๆ มากกว่า”
ธามชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มอย่างอ่อนโยน “ถ้าอย่างนั้นฉันจะอยู่ตรงนี้…จนกว่าเธอจะยิ้มได้โดยไม่ต้องฝืน”
เธอเงียบไปครู่หนึ่งแล้วหันไปสบตาเขา —
ในแววตานั้นไม่มีแรงกดดัน ไม่มีการคาดหวัง มีเพียงความอบอุ่นที่ล้อมเธอไว้เหมือนอ้อมแขนของคลื่นทะเล
⸻
คืนนั้น ทั้งคู่จุดกองไฟเล็ก ๆ หน้าบ้านพักริมชายหาด
ลินนั่งกอดเข่ามองเปลวไฟเต้นระยับ ธามส่งมาร์ชเมลโล่เสียบไม้ให้
“ระวังร้อนนะ” เขาเตือน
“ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ ซะหน่อย” เธอย่นจมูกใส่ แต่พอพลิกไม้ได้ไม่นานก็มีกลิ่นไหม้ลอยขึ้น
ธามหัวเราะลั่น “ยังจะบอกว่าไม่เด็กอีกเหรอ”
“ก็แค่…มือพลาดนิดหน่อย”
“มานี่ เดี๋ยวฉันทำให้”
เขายื่นมือมาช่วยพลิกไม้ในมือเธอ ปลายนิ้วของทั้งคู่สัมผัสกันแผ่วเบา
หัวใจลินสะดุด เธอรีบหลบตา แต่มุมปากกลับยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เสียงคลื่นดังอยู่ข้างหลัง เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขาอยู่ข้างหน้า
และตรงกลางคือหัวใจของเธอที่เริ่มอุ่นขึ้นอีกครั้ง
⸻
ก่อนเข้านอน
ธามพูดขึ้นเบา ๆ “ลิน…รู้ไหม ฉันดีใจนะที่เธอมาวันนี้”
“ทำไมเหรอ?”
“เพราะฉันได้เห็นเธอยิ้มจริง ๆ ครั้งแรกในรอบหลายเดือน”
ลินนิ่งไป น้ำตาเอ่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ฉันก็…ลืมไปแล้วเหมือนกัน ว่าการยิ้มโดยไม่ต้องฝืนมันเป็นยังไง”
ธามยิ้มเศร้า ๆ “งั้นต่อจากนี้ ให้ฉันอยู่ข้าง ๆ เธอจนกว่าจะยิ้มได้เองอีกครั้งนะ”
เธอมองหน้าเขา แสงไฟอ่อนจากเตียงสะท้อนในดวงตาเขาที่เต็มไปด้วยความจริงใจ
เธอไม่ตอบ เพียงพยักหน้าเบา ๆ
ในคืนนั้น เสียงคลื่นยังซัดเบา ๆ เข้าหาฝั่ง
หัวใจของลินเริ่มคลายความเจ็บทีละน้อย เหมือนทรายที่ถูกคลื่นล้างจนสะอาด
- ผู้เขียน
