ตอนที่ 12 : คำรักที่เธอยังไม่กล้ารับ
607 คำ
เย็นวันนั้น ฟ้าสีส้มละมุนแต้มด้วยแสงสุดท้ายของวัน
ลินเดินกลับจากที่ทำงานพร้อมธาม
เสียงรถยนต์จางหายไปในระยะไกล เหลือเพียงเสียงลมพัดผ่านต้นไม้และเสียงฝีเท้าสองคู่ที่เดินเคียงกัน
“ช่วงนี้เธอดูสดใสขึ้นนะ” ธามพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง
“ฉันเหรอ?” ลินหัวเราะเบา ๆ “คงเพราะได้พักจากทุกอย่างมั้ง”
“ไม่ใช่หรอก” เขามองหน้าเธอ “เพราะเธอเริ่มยอมให้ตัวเองมีความสุขบ้างต่างหาก”
คำพูดนั้นทำให้เธอชะงัก
เธอหันมามองเขา — ดวงตาอบอุ่นของธามสะท้อนแสงเย็นของพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า
“บางทีฉันก็รู้สึกผิดนะธาม” เธอพูดเสียงแผ่ว “รู้สึกเหมือน…ฉันกำลังทรยศคนที่ฉันสัญญาว่าจะรักตลอดไป”
ธามเดินช้าลง ก่อนพูดอย่างใจเย็น
“ภีมเขารักเธอ…แต่เขาก็อยากให้เธอมีชีวิตต่อไป เธอจำที่เขาบอกได้ไหม? เขาอยากเห็นเธอยิ้มอีกครั้ง”
ลินเม้มปากแน่น น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นอีกครั้ง
“ฉันพยายามแล้ว แต่ทุกครั้งที่หัวใจเริ่มเต้น ฉันจะรู้สึกเหมือนกำลังทำผิด”
ธามหยุดเดิน เขายืนตรงหน้าเธอ ดวงตาสั่นไหวแต่มั่นคง
“ลิน…ฉันไม่อยากให้เธอรักฉันเพื่อลืมใคร ฉันแค่อยากให้เธอรู้ ว่าฉันรักเธอจริง ๆ”
ลินเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ธาม…”
“ฉันรู้ว่ามันอาจเร็วไป หรืออาจไม่เหมาะเลยด้วยซ้ำ” เขากล่าวต่อ น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
“แต่ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกัน ทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้ม หรือแม้แต่ตอนที่เธอร้องไห้…ฉันรู้ว่าฉันอยากอยู่ข้างเธอ ไม่ว่าจะในฐานะอะไร”
ลินนิ่งไป น้ำตาเริ่มไหล
เธอไม่รู้จะพูดยังไง ความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บไว้พุ่งขึ้นมาจนแน่นอก
“ธาม…ฉัน…”
เขาก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ
ระยะห่างระหว่างทั้งสองเหลือเพียงไม่กี่เซนติเมตร
“ไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้” เขากล่าวเสียงอ่อนโยน “ฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องเดาอีกต่อไปว่าฉันรู้สึกยังไง”
⸻
คืนนั้น
ลินนั่งอยู่ริมหน้าต่างในห้อง เธอมองออกไปที่ท้องฟ้า
แสงดาวพราวระยิบเหนือเมืองที่เงียบสงบ
เธอเอามือแตะที่อก หัวใจยังเต้นแรงจากคำพูดของธามเมื่อเย็น
“ฉันควรรู้สึกยังไงดี…” เธอกระซิบเบา ๆ “ฉันยังรักภีมอยู่…แต่หัวใจฉันเริ่มสั่นอีกครั้งเพราะใครอีกคน…”
เสียงลมพัดผ่านม่าน เธอรู้สึกเหมือนมีใครบางคนอยู่ใกล้ ๆ
กลิ่นหอมของดอกเดซี่ลอยมาแผ่วเบา
“อย่ารู้สึกผิดเลยลิน…” เสียงของภีมดังขึ้นในความคิด
“ฉันอยากให้เธอมีความสุข…แม้คนที่อยู่ข้างเธอจะไม่ใช่ฉัน”
น้ำตาเธอร่วงลงเงียบ ๆ
“ขอบคุณนะภีม…”
⸻
วันต่อมา
ธามมารับเธอไปทำงานเหมือนเคย เขายิ้มให้เหมือนทุกวัน
แต่ครั้งนี้…เธอยิ้มตอบโดยไม่ต้องฝืน
“ขอบคุณนะ ที่ยังอยู่ตรงนี้” เธอพูดเสียงเบา
“ฉันจะอยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะไม่ต้องการแล้วจริง ๆ” ธามตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
⸻
แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาในรถ
ในหัวใจของลิน เธอรู้…ว่านี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอเริ่ม “หายใจได้เต็มปอด” อีกครั้ง
แต่ในรอยยิ้มที่อบอุ่นนั้น ยังมีน้ำตาเก่า ๆ ซ่อนอยู่
เพราะการเริ่มต้นใหม่…ไม่ได้หมายความว่าเธอลืมคนเก่าได้ทั้งหมด
- ผู้เขียน
