ค่ำคืนเดือนหงายแสงจันทร์กระจ่าง ลมทะเลสาบพัดโหมบ้าคลั่งไม่ลืมหูลืมตา ภายในห้องรกร้างที่ไม่เคยมีผู้ใดย่างกราย กระแสเพลิงสวาทแผดเผาร้อนแรง ลามเลียไปทั่วทุกซอกทุกมุม
ใจดวงน้อยเต้นระส่ำดั่งบ้าคลั่ง ยามเมื่อเจ้ามังกรขาวผงาดแข็งขืนอยู่เบื้องหน้า จูจื่อรั่วเผลอกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นเจ้าลำลึงค์ของบุรุษเพศของจริง! ในตำราลับของหอหมื่นบุปผาเขียนบรรยายไว้ดั่งภาพตรงหน้าไม่ผิดเพี้ยน มันทั้งใหญ่และผงาดกล้าคล้ายเจ้ามังกรหัวโต
อ่าห์! เหตุใดข้าถึงได้รู้สึกกระหายแปลกๆ นะ…
เมื่อเจ้าน้องชายถูกจ้องจนแทบพรุน ฝูจิ้นหงก็รู้สึกภูมิใจกระหยิ่มยิ้มย่องนัก และนี่ก็คือความภาคภูมิใจอีกอย่างหนึ่งที่ไม่เคยทำให้ชายหนุ่มผิดหวัง นั่นก็คือเจ้ามังกรขาวใต้หว่างขาของเขาตัวนี้นี่ล่ะ
จูจื่อรั่วข้าจะทำให้เจ้าครางร้องขอชีวิตเลยเชียว!
“หากเจ้าต้องการให้ข้าครอบครองเจ้า น้องจื่อรั่วเจ้าต้องปลอบประโลม
