เมียสมรส

ตอนที่5 แลกเปลี่ยน

ไม่นานฉันกับบอสก็มาถึงร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งไม่ไกลจากบริษัทมาก ซึ่งแน่นอนว่าฉันก็ไม่เข้าใจว่าเขาพาฉันมาที่นี่ทำไม แต่เขาไม่ตอบอะไรฉันนอกจากจอดรถแล้วยังอ้อมมาเปิดประตูรถให้ฉันก่อนจะจูงมือฉันลงจากรถแล้วเข้าร้านอาหาร

“เราไม่ได้นัดกับลูกค้าที่นี่นี่คะ” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากนั่งลงที่เก้าอี้

“ก็ใช่” ตอบกลับแค่นั้นแล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านเมนู

“แล้วทำไมบอสพาฉันมาที่นี่ล่ะ” ฉันถามออกไปอีกครั้ง ก่อนบอสจะเงยหน้าจากเมนูอาหารมามองหน้าฉัน

“ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงไม่ใช่หรือไง กินก่อนแล้วค่อยไปพบลูกค้า” บอสตอบข้อสงสัยของฉันออกมา

แต่นี่เขาพาฉันมากินข้าวเที่ยงกับเขาด้วยอย่างนั้นเหรอ

“เอ่อ” จะบอกว่ายังไงดีล่ะ ครั้งแรกเลยที่ได้นั่งกินข้าวกับพี่วายุสองคน ฉันต้องทำตัวยังไงดีล่ะ ตอนนี้มันเกร็งไปหมดแล้ว

“จะสั่งได้หรือยังครับ ผมหิวแล้ว” บอสว่าขึ้นด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ทำให้ฉันลนลานทำตัวแทบไม่ถูกเลยทีเดียว

“ค่ะๆ สั่งเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ฉันตอบพร้อมกับรีบก้มหน้าก้มตามองเมนูอาหาร แต่มันไม่ได้เข้าตาฉันเลยสักนิดเพราะตอนนี้จิตใจฉันมันติดอยู่กับรอยยิ้มของคนตรงหน้า

สติน้อยๆ เลือกจิ้มเมนูมั่วๆ ให้กับพนักงาน พยายามอย่างมากที่จะเก็บอาการของตัวเองให้ถึงที่สุด และก็หวังว่าเขาจะไม่สงสัยหรือเห็นความผิดปกติของฉัน

“กินเข้าไปเยอะๆ รู้บ้างไหมว่าตัวเองตัวเล็กแค่ไหน” บอสว่าขึ้นพร้อมกับตักกับข้าวมาในจานของฉัน และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรก ตั้งแต่ได้อาหารมา บอสก็ดูแลเทคแคร์ฉันดีจนฉันรู้สึกดีไปหมด

“ขอบคุณค่ะ แต่บอสทานเถอะค่ะ ฉันเกรงใจ” ฉันบอกออกไปด้วยความเกรงใจ ถึงแม้จะฟินมากก็ตาม แต่ก็ยังแอบเกรงใจอยู่ดี

“ถ้าเกรงใจก็กินเยอะๆ เข้าใจไหม” บอสว่าขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันด้วยสายตาที่ฉันไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง

มันดูมีเสน่ห์ อบอุ่น และน่าหลงใหลไปหมด

“ค่ะ” ฉันก้มหน้าตอบก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ

ไม่กล้าแม้แต่จะมองเขาอีกเพราะฉันทนไม่ไหวจริงๆ เขาไม่รู้หรือไงว่าฉันรักเขามากแค่ไหน แล้วการที่เขาทำตัวดีกับฉันแบบนี้ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกกับเขามากขึ้นไปอีกจนไม่รู้ว่าจะเลิกรู้สึกกับเขาได้หรือไม่

แล้วหน้าฉันตอนนี้ล่ะ ไม่รู้จะแดงเท่าลูกมะเขือเทศหรือยัง

“แล้วเธอพักอยู่ที่ไหนเหรอ” บอสถามออกมาระหว่างนั่งกินข้าวกันต่อ

“พักอยู่อพาร์ทเม้นท์ค่ะ” ฉันตอบกลับตามความจริง

ที่ที่ฉันพักมันเป็นเหมือนกับอพาร์ทเม้นท์ที่ทางบริษัทดีลไว้ให้เป็นที่พักของพนักงาน และมีเงินช่วยเหลือค่าเช่าห้องประมาณหนึ่ง ส่วนที่เหลือและค่าน้ำค่าไฟออกเอง ใกล้บริษัท สะดวกปลอดภัย แต่กลับได้มาในราคาที่ถูกกว่าปกติ

ซึ่งห้องก็ถือว่าใช้ได้ ถึงแม้จะเป็นห้องเดี่ยวๆ ที่ไม่ได้มีห้องนอนในตัว แต่ก็แบ่งโซนครัว ระเบียง เตียงนอนและห้องน้ำได้เป็นสัดส่วนมาก ถือว่าเหมาะกับการอยู่คนเดียวอย่างมาก

“แล้วอยู่คนเดียวเหรอ”

“ใช่ค่ะ” จะให้ฉันอยู่กับใครได้ล่ะก็ฉันมาทำงานตัวคนเดียวนี่หน่า

“เป็นไงบ้าง ระบบความปลอดภัยดีใช่ไหม ถ้าไม่ดีบอกฉันนะ ฉันจะได้ไปหารายอื่น”

“ดีค่ะ ถือว่าใช้ได้ในระดับหนึ่งเลย” ถึงแม้จะเป็นอพาร์ทเม้นท์ที่ไม่ได้หรูหราห้าดาวอะไร แต่ความปลอดภัยก็ถือว่าใช้ได้ มีระบบคีย์การ์ด กล้องวงจรปิด และยังมีรปภ. รักษาความปลอดภัยด้วย

“อืม งั้นก็ดีแล้ว แต่ถ้ามีอะไรไม่ดีรีบบอกฉัน เข้าใจไหม”

“เข้าใจค่ะ”

แล้วหลังจากนั้นฉันกับบอสก็นั่งกินข้าวกันต่อและคุยแลกเปลี่ยนเรื่องส่วนตัวต่ออย่างที่ไม่เคยมีโอกาสได้ทำแบบนี้เลยสักครั้ง โดยที่ส่วนใหญ่บอสจะเป็นคนถามฉัน มีฉันที่ถามบ้างไม่กี่คำถามเพราะไม่กล้า แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกหายเกร็งไปได้มาก

และที่สำคัญ คือฉันได้เห็นบอสในมุมที่มากขึ้น ต่างจากตอนทำงาน

ฉันรู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันที่ดีที่สุดของฉันวันหนึ่งเลยจริงๆ

อยากให้เป็นแบบนี้บ่อยๆ จัง