ต้องทำยังไงสามีตัวร้ายถึงจะหย่ากับฉัน

5.คนรักเก่า

"เป็นอย่างไรบ้างมาเรีย? ได้ออกงานในนามดัชเชสเดออินโทเนียที่เจ้าคาดหวังเอาไว้..."

มาเรียส่งยิ้มให้กับบอนนี่ นางเป็นสตรีที่ดูอายุน้อยกว่ามาเรียหลายปี เป็นเด็กสาวที่น่ารักและ..ดูสดใสมากกว่าที่จะเป็นตัวร้ายอะไรพวกนั้น

"ก็..ดี ว่าแต่เจ้าเถอะ ลงทุนลงแรงจัดงานเลี้ยงใหญ่โตขนาดนี้เพื่อองค์รัชทายาทเนี่ยนะ...เขาจะตอบรับบัตรเชิญของเจ้ารึเปล่า?"

บอนนี่ยกยิ้มพร้อมกับรินน้ำชาใส่ถ้วยให้มาเรีย

"เรื่องนั้นมิต้องเป็นกังวล องค์รัชทายาทจะต้องมาที่นี่อย่างแน่นอน มาเรียเรื่องนี้เจ้าเป็นคนสอนข้าเอง มั่นใจในตัวลูกศิษย์คนนี้หน่อยสิ"

อ่า...สอนเรื่องอะไรกัน เรื่องจับผู้ชายอย่างนั้นหรือ?

อย่างที่บอก เรื่องราวของมาเรียนั้นแทบจะไม่มีอยู่ในนิยายเลย...ถึงแม้จะเคยอ่านมาก่อนแต่มันก็ราวกับว่าเธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับมเรียสักนิด...

"สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ ท่านหญิงบอนนี่ ดัชเชสเดออินโทเนีย..."

"ยินดีต้องรับเข้าสู้งานเลี้ยงค่ะองค์หญิง เชิญเสด็จเข้าด้านใน..."

นี่สินะ..นางเอก

มิลลาอยู่ในชุดเดรสสีชมพูที่กระโปรงฟูฟ่อง ลูกไม้ที่แขนเสื้อและกระโปรงมันช่วยให้สตรีผู้นั้นดูอ่อนหวานมากขึ้น...เรือนผมสีทองสว่างถูกรวบขึ้นไปเพื่อโชว์ลำคอขาวเนียน...

และมิลลาเดินทางมาพร้อมกับ...องค์ชายมาเดล ลาโม อีเทอนี่

อึ่ก!! ตาฉัน...

นั่นสามารถเรียกขานว่าหล่อเหลาได้รึเปล่านะ เพราะผิวกายที่ขาวราวกับหิมะ ใบหน้าที่ขาวเนียนราวกับผิวของสตรี ผมสีขาวที่ถูกจัดทรงเอาไว้เป็นอย่างดี แพขนตายาวที่ช่วยให้สายตาของเขาดูหวานล้ำราวกับเทพธิดา

ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างอ่อนโยนไม่แพ้กับน้องสาวอย่างมิลลาเลย

ความงดงามที่หล่อเหลาไปในเวลาเดียวกันนี้...คืออะไรกันแน่

นี่คือว่าที่ชู้รักของมาเรีย... ให้ตายเถอะใบหน้าที่ราวกับฟ้าประทานนี่คืออะไรกัน ความหล่อเหลาที่เกินต้านทานอีกทั้งดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนนั่น...

จะต้านทานไหวได้อย่างไรกัน?

"สายัณห์สวัสดิ์ครับดัชเชส หวังว่าเจ้าคงจะไม่ลืมเรื่องราวในครั้งอดีต..ยามที่เราเป็นเพื่อนเล่นกันเมื่อครั้งวัยเยาว์"

องค์ชายมาเดลพึ่งจะกลับมาจากการไปร่ำเรียนที่ต่างเมือง เมื่อครั้งที่เป็นเด็กมาเรียเติบโตในพระราชวัง เธอคือเด็กสาวที่แสนเอาแต่ใจ ด้วยความถูกตามใจจนเคยชินเมื่อเข้ามาในวัง...ทุกคนต่างหันไปเอาอกเอาใจมิลลาจนหมดสิ้น

จะมีก็แต่องค์ชายมาเดลเท่านั้นที่สนใจเธอ

เขาเป็นพี่ชายที่ตามใจมาเรียทุกอย่าง ในวันที่เขาต้องไปเรียนต่อ มาเรียร้องไห้อย่างหนัก...

ทั้งที่คิดเอาไว้ว่าตัวเองกลับมาไวแล้ว...แต่ก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง

สตรีตรงหน้ามิใช่ มาเรีย ไรฮาร์ด แต่ทว่าคือดัชเชสเดออินโทเนีย

"ไปคุยกันหน่อยได้ไหม ข้ามีเรื่องมากมายเจ้าเล่าให้เจ้าฟัง รับรองได้เลยว่ามาเรียของพี่จะต้องชื่นชอบเรื่องการเดินทางของพี่อย่างแน่นอน"

"...มะ..ไม่"

"ฝากด้วยนะเพคะ มาเรียมิได้ชอบงานสังคมอยู่แล้ว นางคงกำลังอึดอัดอยู่พอดี ฝากองค์ชายช่วยดูแลนางด้วย"

บอนนี่ดันหลังของมาเรียให้เดินเข้าไปหาองค์ชาย เธอมองหน้าสหายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ ในขณะที่บอนนี่ขยิบตาให้เธอ...

เต็มที่เลยนะมาเรีย องค์ชายคือรักแรกของเจ้านี่นา ไหนๆวันนี้ดยุคก็ติดงานแล้ว...พูดคุยกับเพื่อนในวัยเด็กนิดหน่อยนั่นไม่ถือเป็นเรื่องที่น่าเกลียดสักเท่าไหร่หรอก

บอนนี่เดินเข้างานไปพร้อมกับองค์หญิงมิลลา

ส่วนเธอกำลังเดินตามองค์ชายไปที่สวนด้านหลัง

"เจ้าดู...งดงามมากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ ทั้งที่พี่รอคอยจดหมายจากเจ้าทุกวัน แต่ทว่าก็ไม่มีจดหมายที่ประทับตราตระกูลไรฮาร์ดส่งถึงมือพี่เลย"

เรานั่งลงใต้ต้นโอ๊กที่สูงใหญ่ เขาถอดเสื้อคลุมมาปูให้เธอนั่ง ดูโรแมนติกจนหัวใจพลันเต้นแรง

แต่ทว่าแค่เดินอีกไม่กี่ก้าวเราจะถึงโต๊ะ...

มาเรียเลือกที่จะส่งยิ้มพร้อมกับนั่งลงบนเสื้อคลุมของเขา...จะตอบว่ายังไงเรื่องราวระหว่างมาเรียกับองค์ชายในอดีตเธอก็ไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

แต่ดูท่าทางของบอนนี่แล้ว แสดงว่าในอดีต..มาเรียจะต้องเคยรักเขามาก่อนเป็นแน่

เช่นนั้นก็ควรจะปฏิเสธให้ชัดเจนเสีย...

"ข้า...เลือกที่จะตัดใจ แล้วเลือกทางเดินใหม่ ความทรมานจากการคิดถึงมันไม่ตลกสักเท่าไหร่หรอกนะคะ ข้าไม่อยากผิดหวังจากการคาดหวังก็เลยเลือกที่จะตัดใจจากความรักที่คิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้"

เขามองหน้าเธอ

มาเดลมองใบหน้าที่งดงามแทบลืมหายใจของมาเรีย เธอยังคง...เหมือนเดิมในทุกอย่าง แววตาคู่นี้ที่มองเขาด้วยความประหม่า ริมฝีปากเชิดรั้นขึ้นมาราวกับกำลังหวาดกลัว

ในครั้งแรกที่พบกันเธอก็เป็นเช่นนี้ เป็นมาเรียที่ดูเอาแต่ใจและเข้าถึงยาก

"ความรักมันมีมากมายหลากหลายรูปแบบ ถึงพี่จะคาดหวังว่าอยากได้เจ้าไปเป็นพระชายาแต่ทว่าเพราะว่าพี่มาช้าไป การเดินทางกินเวลานาน พี่ไม่อาจมาถึงก่อนที่เจ้าจะแต่งงานกับดยุคเดออินโทเนีย แต่ทว่าพี่ก็ยังคงมีความหวัง หวังว่าจะยังได้รักเจ้าในรูปแบบอื่นที่ไม่ใช่...คนรัก"

แววตาของเขาที่มองมาที่เธอ..มันแตกต่าง

แตกต่างจากแววตาของแบร์มากทีเดียว แววตาของเขามันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่น ความละมุนความห่วงใยความโหยหา

ทว่าแววตาของแบร์..มันมองมาที่เธอด้วยความหลงใหล

แต่ถึงอย่างไรการหวั่นไหวกับเขามันเปล่าประโยชน์

"แน่นอนว่าเรายังสามารถเป็นพี่น้อง..."

มาเดลเคลื่อนใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ใบหน้าของมาเรียอย่างรวดเร็วจนตอนนี้ปลายจมูกของเรามันกำลังชนกัน

"ทำไมถึงคิดว่าพี่จะยินยอมอยู่ในฐานะของพี่น้องกับสตรีที่พี่รักล่ะ...มาเรียพี่รู้ว่าในใจของเจ้ามันยังมีพี่อยู่ ได้โปรดเถอะนะ ถามใจของตัวเองดูสิมาเรีย...ว่าคืนนี้เจ้าอยากจะอยู่กับพี่จนถึงรุ่งสางรึเปล่า?"

เขา...เป็นนักโน้มน้าวที่ดีและเธอมันคือคนหัวอ่อนที่คล้อยตามคนได้ง่าย...

"ไม่ค่ะ ข้าอยากจะกลับคฤหาสน์เดออินโทเนีย"

มันต้องแบบนี้มาเรีย!! ปฏิเสธออกไปแบบชัดเจนและเด็ดขาด!!

เขายกมือขึ้นมาจับมือของเธอไปกุมหัวใจของเขาเอาไว้

"ข้ากำลัง..จะตายมาเรียความตายกำลังจะพรากชีวิตของพี่ไปในอีกไม่ช้า..พี่ถูกพิษที่ไม่มีวันรักษาหายมาตั้งแต่เด็กเรื่องการไปเรียนต่อนั่นคือข้ออ้างในการส่งพี่ไปรักษา..."

หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ สาเหตุมาจากเพราะว่าเขาถูกพิษอย่างนั้นหรือ?ทำไมคนหล่อแบบนี้ถึงได้มีชะตากรรมที่น่าสารนัก!!

มาเรียมองหน้าเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ

"...แค่สักครั้ง ต่อให้พรุ่งนี้คือวันที่พี่จะต้องตายก็ตาม ขอเพียงพี่ได้กอดเจ้าเอาไว้จนถึงรุ่งสาง...."