แอ๊ด~
ฉันเปิดประตู ค่อยๆเดินก้าวเข้ามาเพื่อดูลาดราว เพราะดูแล้วห้องเงียบผิดปกติ ฉันมองซ้าย มองขวา ก็ยังพบกับความว่างเปล่า สงสัยไม่อยู่ แล้วจะรีบกลับมาทำไมว่ะ! ฉันเดินกำลังจะไปนั่งลงบนโซฟา
“โอ้ย!”
อ้าวนอนอยู่บนโซฟาหรอ ทำไมฉันมองไม่เห็น ฉันนั่งทับเขาเต็มๆ เขาเด้งร่างกายตัวเองขึ้นมา จนหน้าเราใกล้ฉัน ใกล้กันมาก นับระยะห่างก็ ประมาณ 2 มิล และหลังจากนั้น...ทำไมฉันเป็นโรคหน้าแดงอะไรง่ายขนาดนี่! ตอบ! เขาอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ มีเชือกผูกตรงเอวก็จริง แต่อีส่วนบนนะ มันกว้าง เนื้อผ้ามันเปิดให้เห็นกล้ามเนื้อของเขา และฉันก็เป็นอะไรไม่รู้เห็นของหมอนี่ไม่ได้ อาการกำเริบทุกที
“นี่! หนีไปอยู่กับผู้ชายอื่น ปล่อยให้ว่าทีสามีนอนรออยู่ที่บ้านเนี่ยนะ” เขาก็พูดกับฉันในระยะประชิดแบบนี่แหละ แถมมือเขานะ ยังมาจับที่เอวฉันไม่ให้ฉันดิ้นไปไหนอีก ฉันไม่ดิ้นหรอก มันค้างไปละ สตั้นตัวเองไปแล้ว
“นี่! เรายังไม่ได้เป็
