ธาดากลับมาจากปางธาดาในช่วงบ่ายแก่ จึงพบว่าบิดานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“คราวนี้กลับเร็วนะพ่อ” ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวข้างบิดา
“พอดีว่าธุระมันเสร็จเร็วกว่าที่คิด ว่าแต่แกเถอะ มีอะไรจะบอกหรือเปล่า”
ถูกถามออกมาแบบนี้ ธาดาก็รับรู้ว่าบิดาของเขาทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว
“ก็อย่างที่รู้นั่นแหละครับ”
นายใหญ่ได้ฟังดังนั้นก็ดึงแว่นออกมาวางบนโต๊ะ แล้วถอนหายใจยาวขณะสบตาลูกชาย
“แกจะพาผู้หญิงคนนั้นไปที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ที่นี่หรือปางธาดา”
คำสั่งจากน้ำเสียงเรียบเข้มของท่านไม่ทำให้นายน้อยของบ้านเกิดความกลัวแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเขายกมือทั้งสองข้างประสานเอาไว้ที่ท้ายทอยแล้วเอนลงพิงพนักอิงด้านหลัง สีหน้าและแววตาดูรื่นเริงเสียจนขัดตาคนมอง
“ผมก็ไม่ได้พาเขามา แต่เขามาเอง แบบนี้ผมไม่ผิดใช่ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยพลางยิ้มตอบ
“แต่แกก็พาผู้หญิงคนนั้นไปที่ปางธาดา”
“ที่นั่นเป็นที่ของผม ผมจะพาใครไปก
