บทที่2ลงโทษคนผิดสัญษา nc++

1817 คำ

เขายังคงพยายามบังคับ ให้เธอเดินเข้าไปในห้องพักของเขา ที่เปิดไว้ในโรงแรมแห่งนี้ เขารู้อย่างนั้นหรือ ว่าเธอ...กำลังจะมาที่นี่ "คุณตามดูฉันมาตลอด อย่างนั้นหรือคะ.." "อุ๊ป อื้อ ..." แทนที่จะตอบคำถามของเธอ เขาไม่สนใจไขข้อข้องใจอะไรทั้งนั้น.. ปากหนาประกบจูบปากอิ่มอย่างเร่าร้อนทันที ที่พาหญิงสาวเข้ามาในห้องพักของเขาได้ ชายหนุ่มจูบเธออย่างเรียกร้องและโหยหา ก่อนหน้านี้ด็อกเตอร์ริชาร์ดต้องข่มอารมณ์ตัวเองอย่างหนัก เมื่อเขามองเห็นอดีตเมียบำเรอของเขาแต่งตัววาบหวิว นั่งหัวเราะต่อกระซิกอยู่กับผู้ชายคนอื่น ชายหนุ่มพยายามส่งซิกให้เธอรู้ตัวแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กไม่ยอมที่จะเข้าใจ ในเมื่อเธอกล้าที่จะท้าทาย เขาก็จะจัดให้.. พรึบ!... ร่างบางถูกผลักให้โก้งโค้งก้มหน้าลงไปที่เตียง เขาจับชุดราตรีสีสวยรัดรูปของเธอ ให้ขึ้นไปกองอยู่เหนือเอวคอด. ดร.ริชาร์ดมองร่างสวยสะโอดสะองของเจ้าเอยอย่างโหยหา นานแค่ไหนแล้ว ที่เขาไม่ได้กระแทกร่องแน่นๆนั่น ให้หนำใจ ไม่รอช้า นิ้วเรียวของชายหนุ่มก็ดึงเกี่ยวแพนตี้สีสวยของเธอ ให้ลงไปกองอยู่ที่ขาพับในทันที "อื้อ อ้ะ อ้ะ อ้ะ " เจ้าเอยถึงกับส่งเสียงร้องครวนครางไม่เป็นภาษา เมื่อ ดร.ริชาร์ดหมุนควงนิ้วแกร่งอยู่ในร่องรักของเธอ พลันน้ำหวานของหญิงสาวก็หลั่งออกมาเฉอะแฉะจนเต็มนิ้วมือของชายหนุ่ม "ร่านขนาดนี้ห่างผัวได้ยังไง" เขาแค่รูดถอดกางเกงตัวเองลงไปกองอยู่ที่หัวเข่าเท่านั้น และตอนนี้ก็มายืนแนบอยู่ด้านหลังเธอ ชายหนุ่มงัดอาวุธลับไซส์ห้าสิบหกนิ้วของเขาออกมา เขาจับกระแทกท่อนสวรรค์เข้าไปในร่องรักของเธอทีเดียวจนสุดลำ.. สวบ!! "ซี้ดดดด ยังแน่นเหมือนเดิม" "อุปส์ อื้อออ จะ จุก ถุงยางล่ะ สะ ใส่ ..ใส่ถุงยางก่อน" เจ้าเอยเอ่ยบอกเขาเสียงกระท่อนกระแท่น เพราะเธอทั้งจุกทั้งเสียวในคราวเดียวกัน เธอก็รู้แหละว่าถ้าทำให้ ด็อกเตอร์ริชาร์ดโมโห เธอจะต้องเจออย่างนี้ ถึงแม้จะคิดว่าสัญญาระหว่างเธอกับเขามันน่าจะหมดไปแล้วก็ตาม แต่เมื่อเขาต้องการ ร่างกายไม่รักดีของเจ้าเอย มันก็ขัดขืนเขาไม่ได้สักที " ซี้ดดด ใส่ไม่ทันแล้ว เดี๋ยวซื้อยาคุมมากินก็แล้วกัน" ตั้บ!ตั้บ!ตั้บ!ตั้บ! ร่างน้อยของเจ้าเอยยังคงนั่งขย่มอยู่บนตักแกร่งของเขา นี่เป็นรอบที่สามแล้ว ที่ชายหนุ่มจับเธอร่วมรักอย่างไม่ยอมที่จะปล่อยไปง่ายๆ ถ้าเขาเมาหรือว่าโมโห ด็อกเตอร์ริชาร์ดก็จะรุนแรงกับเธอทุกที จนในบางครั้งเจ้าเอยกลับรู้สึกชอบที่เขาทำอย่างนี้กับเธอ หรือว่าเจ้าเอยจะเสพติดความรุนแรงไปเสียแล้ว หรือว่าการที่เขาทำอย่างนี้มันถึงใจเธอดี แต่ไม่หรอก เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้มีรสนิยมอะไรอย่างนี้เสียหน่อย แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะเคยชิน และมันก็ตอบสนองเขาอยู่ร่ำไป... "อึ้ม..ซี้ดดด นั่นแหละเบบี๋ขย่มเข้ามาแรงๆอย่างนั้น" ด็อกเตอร์ริชาร์ดจับประคองเอวคอดกิ่วของหญิงสาว จับกระแทกก้นงอนงามของเธอ จับกระแทกใส่กลางกายของตัวเองแบบเน้นๆ ทำให้เจ้าเอยถึงกับจุกจนหน้าเหยเกเลยไปทีเดียว.. "อื้อ อุ้ย อย่ากัดสิคะมันเจ็บนะ" เธอเอ่ยบอกเขาเมื่อคนตัวโต ที่เกิดหมั่นเขี้ยวหญิงสาวจนเผลองับเข้าที่ยอดอกของเธออย่างลืมตัว.. ไหนจะตามซอกคอที่เขาเผลอเม้มดูดจนเป็นรอยนั่นอีก... "อื้มม ซี้ดดด นิดเดียวน่า ได้อารมณ์ดีออก" ว่าแล้วเขาก็จับใบหน้าสวยเข้ามาดูดปากอย่างดูดดื่ม ทั้งๆที่ท่อนล่างยังคงทำงานเชื่อมประสานกันอยู่ จ๊วบๆเสียงดูดปากของชายหนุ่มที่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาบดจูบหญิงสาวเกี่ยวลิ้นพันกันจนน้ำลายเลอะออกมาตรงมุมปาก บทพิศวาสของ ด็อกเตอร์ริชาร์ดมันร้อนแรงตั้งแต่ไหน แต่ไรมาแล้ว สมกับที่เขาเป็นเสือผู้หญิงประจำสนามแข่งจริงๆ.. "อ้ะ" เจ้าเอยถึงกับร้องออกมาเสียงหลง เมื่อจู่ๆด็อกเตอร์ริชาร์ด ก็ดันตัวเธอให้นอนราบลงไปกับเตียง เขายกขาเรียวของเธอทั้งสองข้างขึ้นมาไว้ที่บนบ่า ทั้งๆที่จุดเชื่อมต่อยังไม่หลุดออกจากกัน "อื้อ อื้อ อื้อ " ปึกๆๆๆปึกๆๆๆปึกๆๆ ด็อกเตอร์ริชาร์ดกระแทกกระทั้นเอ็นลำเขื่องเข้ากับร่องรักที่ลื่นแฉะของหญิงสาวอย่างเมามันส์ เพราะว่าการกระแทกร่องรักของเจ้าเอยมันได้อารมณ์ขนาดนี้ชายหนุ่มถึงไม่ปล่อยเธอไปไหน เพราะว่านอนกับใครก็ไม่ได้อารมณ์ เหมือนนอนกับเจ้าเอย "อื้อ อื้อ อื้อ อร้ายย" "เบาๆหน่อยสิคะมันจุก" เจ้าเอยรีบเอ่ยบอกเขา เพราะว่าด็อกเตอร์ริชาร์ดเริ่มกระแทกเข้าหาเธอจนรู้สึกจุกที่ท้องน้อยไปหมด แล้วขนาดของเขา มันเล็กๆซะที่ไหน กระแทกมาทีจุกเป็นบ้า.. "อย่าทำเป็นสำออยน่ะ แฉะขนาดนี้ ผมรู้หรอกว่าคุณก็ชอบเหมือนกัน" ด็อกเตอร์ริชาร์ดยิ้มใส่ตาของหญิงสาว ตั้งแต่ครั้งแรกแล้วที่เขาได้นอนกับเธอ เห็นท่าทางหงิมๆติ๋มๆอย่างนี้ แต่ไม่นึกเลย ตอนอยู่บนเตียง เธอจะเร่าร้อน จนเขาแทบจะทนไม่ไหว ต้องจับเธอกดทุกที่อยู่ร่ำไป... "อ้ะ อ้ะ อ้ะ อร้ายยยย" เจ้าเอยถึงกับกรีดร้องเสียงหลงเมื่อโดนตอกแบบเน้นๆจนเธอขึ้นสวรรค์ไปก่อนเขา "อื้มมม...ซี้ดดดดด" ก่อนที่ชายหนุ่มจะครางเสียงต่ำ แล้วฟุบหน้าลงไปนอนกับหน้าอกเธออย่างเหนื่อยอ่อน สามชั่วโมงกว่าๆที่พวกเขาร่วมรักกัน และร่วมรักแบบเอาเป็นเอาตาย ถ้าวิ่งมาราทอนก็คงวิ่งไปแล้วรอบเกาะแล้วมั้ง เพราะว่าเหงื่อของทั้งคู่นั้นท่วมตัวจนเงาวาววับไปแล้วตอนนี้.. "คุณ คุณ" เจ้าเอยเขย่าตัวด็อกเตอร์ริชาร์ดเพื่อปลุกให้เขาตื่น แต่ชายหนุ่มก็หลับสนิทไปแล้ว เพราะเขาเหนื่อยมากจริงๆ ปล่อยไปสามน้ำขนาดนี้ ชายหนุ่มไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรแล้ว.. เมื่อเห็นว่าลมหายใจของคนตัวโต สม่ำเสมอ ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว เจ้าเอยจึงค่อยๆไล่สายตามองดูร่างกายของชายหนุ่ม เขายังคงดูดี และหล่อเหลาเหมือนเดิม มือบางของเจ้าเอยเผลอลูบไล้ไปตามกล้ามแขนแกร่งของเขาอย่างสุดแสนจะคิดถึง แต่พลันสายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับรอยแผลเป็น ตรงหัวไหล่ของชายหนุ่ม นี่คงจะเป็นแผลที่เกิดจากอุบัติเหตุครั้งใหญ่ในวันนั้นของเขา วันที่เจ้าเอยตัดสินใจจากลาโดยไม่บอกกล่าว.. /ในตอนนั้นเมื่อเกือบสองปีที่แล้ว/ วันที่ด็อกเตอรฺริชาร์ด ลงแข่งแมตสำคัญที่สนามแข่งในแคลิฟอร์เนีย แล้วเกิดอุบัติเหตุ เขารถคว่ำต้องนอนห้องไอซียูตั้งหลายวัน ... เจ้าเอยคิดถึงวันนั้น วันที่เขาเกิดอุบัติเหตุ เธอกับเพื่อนๆพริตตี้และนักแข่ง ต่างพากันตามไปดูอาการเขาที่โรงพยาบาล ด้วยความเป็นห่วง ในตอนนั้นอาการของด็อกเตอร์ริชาร์ด สาหัสมาก เขาถูกส่งเข้าห้องผ่าตัดทันที ที่หน่วยแพทย์ประจำสนามนำร่างของเขามาส่งที่โรงพยาบาล ชายหนุ่มไม่รู้สึกเลยตั้วแต่มาถึงโรงพยาบาล มีเพียงแต่เจ้าเอย ที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เธอเฝ้าเขา อยู่หน้าห้องผ่าตัด ด้วยความเป็นห่วง เธอพร่ำพรรณ เฝ้าสวดมนต์ วันแล้ววันเล่าขอให้เขาปลอดภัย เพราะหลังผ่าตัดใหญ่ ด็อกเตอร์ริชาร์ดก็ยังคงนอนสลบสไล อยู่ในห้อง ไอ ซี.ยู. ในวันนั้นเจ้าเอยนั่งเฝ้ารอฟังอาการเขา อยู้ที่หน้าห้อง ไอ.ซี.ยู แล้วก็มีผู้หญิงไทยคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาเธอ "คุณๆนี่มันห้องรักษาตัวของพี่ริชาร์ดหรือเปล่าคะ" ผูเหญิงคนนั้นเอ่ยถามเธอ เป็นภาษาไทย คงเหฌนว่าหัวดำเหมือนกัน แต่เจ้าเอยรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้นๆ เหมือนกับเธอเคยเห็นที่ไหน.. เธอจำได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ เหมือนอยู่ในกรอบรูป วันรับปริญญาของเขา ที่ถ่ายร่วมกันกับครอบครัว.. หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็น... "ฉันเพียงแข เป็นคู่หมั้นของพี่ริชาร์ดค่ะ" เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เจ้าเอยก็น้ำตารื้นขึ้นมาทันที พอกันทีกับผู้ชายอย่างริชาร์ด เธอจะหนีกลับเชียงใหม่ทันทีเมื่อรุ่งสาง แล้วหวังว่า เราคงไม่ได้พบกันอีก เจ้าเอยค่อยๆดันตัวของชายหนุ่มที่นอนสลบสไลอยู่นั้น ให้ห่างออกไป แล้วค่อยๆคลานลงจากเตียงกว้าง ภายในห้องดีลักซ์หรูของโรงแรมห้าดาว หญิงสาวค่อยๆย่องลงมาเก็บชิ้นส่วนเสื้อผ้าของตัวเอง ที่มันตกเกลื่อนอยู่ตามพื้นห้อง แล้วนำมันมาสวมใส่อย่างเงียบๆ ก่อนเปิดประตูออกจากห้องของเขาให้เบาที่สุด... ลาก่อนริชาร์ด หวังว่าเรา คงจะไม่ได้พบกันอีก หญิงสาวท่องไว้ในใจ บอกลาเขาในใจอีกครั้ง ก่อนเดินจากไป....เจ้าเอยจะจำไว้ว่าเขาเป็นเหมือนดั่งสายลม ได้แค่ไกล้ แต่ไกลเกินจับต้อง หลังจากหนีออกมาจากห้องของริชาร์ดได้แล้ว เจ้าเอยก็ส่งข้อความบอกข้าวฟ่างเพื่อนของเธอ ว่าคุณพ่อเกิดไม่สบาย ขึ้นมากระทันหัน ต้องรีบกลับเชียงใหม่ด่วน ขอโทษด้วย ที่ไม่ได้ไปร่องเรือฉลองงานแต่งของเพื่อนรัก ตามที่ได้คุยกันไว้ เจ้าเอยไม่อยากจะเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนั้น เธออยากจะหนีให้มันจบๆ ไป จะได้ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก หลังจากส่งข้อความบอกกับข้าวฟ่างแล้ว เจ้าเอยก็นอนพักเอาแรง และตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ตอนรุ่งสาง เมื่อถึงตอนเช้า เจ้าเอยก็เช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมทันที ขณะที่หญิงสาวนั่งเรือออกจากเกาะพงัน เพื่อมาขึ้นฝั่งที่สุราษณ์ก่อนจะขึ้นเครื่องบินกลับเชียงใหม่นั้น หญิงสาวก็แอบร้องไห้อยู่เงียบๆ เธอคิดถึงความหลัง เมื่อตอนที่เจอกับริชาร์ดครั้งแรก หากถามว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธออยากจะเจอกับเขาไหม เธอก็คงอยากจะเจอ เพราะว่าริชาร์ดนั้น คือรักแรกของเธอ แต่ในตอนนี้เจ้าเอาคงต้องปล่อยผ่าน เสมือนดั่งสายลม ที่พัดผ่านไป..

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more