“บูลลี่กันชัดๆ” เสียงเล็กกัดฟันพูดในลำคอ
“แป้งฝุ่นว่าอะไรนะ?”
“แป้งบอกว่าดีค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ตามนั้น ทุกอย่างถูกตีกรอบ ไม่มีช่องทางสร้างผลงาน ไม่มีที่ให้แสดงศักยภาพ ถึงผลงานจะออกมาดีแต่ก็จะถูกคนอื่นแย่งผลงานไปเป็นของเขาเสมอ ไม่มีโอกาสได้เติบโต ยิ่งเป็นคนท้องก็ยิ่งถูกมองว่าไม่มีประโยชน์
ฉันอดทนอยู่ที่นี่จนท้องโตใกล้ครบกำหนดคลอด โชคดีที่ยังมีเพื่อนพี่โป้งแวะเวียนมาทักทายถามไถ่เป็นเพื่อนคุย แม้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในตำแหน่งสูงแต่ก็อยู่มานานจนรู้จักกับหลายๆคนที่นี่ เธอแอบชอบพี่โป้งมาตั้งแต่เรียนปี1 แต่พี่ชายซื่อบื้อของฉันก็ดันมองข้าม ไม่เคยเห็นเป็นอย่างอื่นนอกจากความเป็นเพื่อน
“น้องแป้ง ทำเรื่องลาคลอดหรือยัง? แล้วโป้งเขาเป็นยังไงบ้าง? เขามาหาบ้างไหม?”
“ทำแล้วค่ะ หมอนัดผ่าคลอดอาทิตย์หน้า พี่โป้งก็จะมาถ้าพี่เบญว่างก็ไปเยี่ยมแป้งได้นะคะ”
ท่าทางเขินอายบิดไปมาของคนที่ถูกชวน ทำให้ว่าที่คุณแม่ ยิ้มตา
