บทที่8
อยากโดนฉีดยา
"ไม่ต้องถึงขั้นฉีดยาก็ได้คุณนอนพักเถอะกินยาแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้น"
ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนป่วยเธอยังนอนซมพิษไข้อยู่แบบนั้นคุณหมอธามจึงโทรสั่งข้าวต้มขึ้นมาให้เธอเผื่อว่าเธอตื่นมาจะหิวส่วนตัวเขานั้นต้องกลับไปอ่านหนังสือทำวิจัยให้กับผู้อำนวยการแต่จิตใจกลับว้าวุ่นนึกถึงคนป่วยตลอดเวลาจนเขาต้องวางงานในมือลงแล้วเดินมายังห้องฝั่งตรงข้ามเพียงแค่เขาเข้ามาก็รับรู้ได้ถึงไอร้อนจากตัวเธอ
"คุณเป็นยังไงบ้าง?" คุณหมอธามนั่งลงบนเตียงเขาวางมือไว้บนหน้าผากจนดวงตาคู่นั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นเธอมองสบตาเขาก่อนจะขยับเข้าไปหาแล้วดึงผ้าห่มมากอดไว้
"หนาว..." น้ำเสียงแหบแห้งทำให้คุณหมอธามรู้สึกผิดเพราะว่าเขาหนักหน่วงกับเธอมากเกินไปเธอเลยป่วยเพราะเขาแบบนี้
"ถ้าไม่ดีขึ้นอีกหนึ่งชั่วโมงผมจะฉีดยาให้นะ"
"ฉีดเลยได้ไหม... ฉันปวดหัวแล้วก็หนาวมาก"
คุณหมอธามดึงผ้าห่มมาคุมตัวเธอไว้ให้หนาที่สุดแต่เธอยังมีอาก
