ตอนที่4 เมีย(เก็บ)
975 คำ
"ฉันทรมานมาหลายวันแล้วนะ เธอไม่สงสารฉันบ้างหรอตะวัน!" น้ำเสียงแหบกระซิบข้างหูเธอเบาๆ คนใต้ร่างตอนนี้ขนลุกซู่กับการกระทำของเขา ริมฝีปากหนาขบเม้นใบหูของหล่อนอย่างกระหายก่อนจะเลื่อนมาจูบปากอวบอิ่มได้รูปไปมา เขาใช้ลิ้นตวักหาน้ำหวานจากปากของเธออยู่เป็นระลอก เสียงลมหายใจของตะวันฉายเริ่มขัดเมื่อเขาจูบเธอนานจนขาดอากาศหายใจ กำปั่นน้อยๆดันตุบอกหนาบอกเป็นสัณญาญ พายุภัคถอนจูบด้วยรอยยิ้ม มือหนาอีกข้างยกขึ้นมาลูบหัวเธออย่างเบาๆ
"คุณพายุตะวันยังไม่หายดีคุณอย่าทำอะไรตะวันเลยนะคะ" สีหน้าอ้อนวอนสื่อไปให้ชายหนุ่ม เขามีสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมาอยู่มาก พร้อมเสียงถอนหายใจออกมาดังเฮือก
"ห่างมือผัวไปนาน เดี๋ยวนี้รู้จักต่อลองแล้วหรือตะวันฉายเห็นว่าฉันใจดีเข้าหน่อยคงคิดว่าฉันจะยอมทำตามที่เธอบอกหรอ?"
"ตะวันแค่ขอร้อง หวังว่าคุณพายุจะเห็นใจตะวันบาง!"เธอพูดออกมาด้วยท่าทางซึมลง เพราะรู้ตัวเองดีว่ายังไงก็หนีเขาไม่พ้น แต่เธอเพิ่งฝื้นจากไข้ร่างกายยังไม่หายดีเท่าไหร่ พายุภัคถอนหายใจออกมาก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ เขารู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาเมื่อเธอปฏิเสธความต้องการขอเขาถึงเขาจะไม่อยากยอมแต่มันก็จริงที่เธอยังไม่หายดี เขารู้สึกผิดที่เป็นคนแกล้งจนเธอต้องเป็นลมตกน้ำไป หญิงสาวนอนแน่นิ่งเธอก็ทำตัวไม่ถูกเมื่อชายหนุ่มนิ่งไป เธอรู้แค่ว่าเขาไม่พอใจเเค่นั้น
Rrrrrrrr เสียงมือถือของหญิงสาวดังขึ้นเธอทำหน้าตกใจก่อนจะรีบคว้ามันมาแต่ก็ยังไม่ทันพายุอยู่ดี ชายหนุ่มมองดูเบอร์ก่อนจะยิ้มเย้ยขึ้นมา
"ยังติดต่อมันอีกหรอ? ห๊ะ!" เธอตัวสั่นขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาจะโมโหขึ้นมา
"ตะวัน เอ่อคือว่าตะวัน"
"ตะวันอะไร? หาคำโกหกไม่ได้แล้วสินะฉันบอกเธอว่ายังไงตะวันฉาย!"
เพล้ง! เสียงมือถือของหล่อนแตกกระจายลงพื้นแววตาเศร้ามองมันอย่างเสียใจ พายุภัคเห็เธออาลัยอาวรณ์ก็ยิ่งไม่พอใจเขาไม่ชอบที่เธอยังติดตอกับผู้ชายคนนั้น
"พี่เตเป็นพี่รหัสตะวันทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยคะ?"เธอพูดเสียงสั่น
"พี่รหัสหรือผัวอีกคนกันแน่!" ไม่รู้ว่าอะไรทำให้พายุภัคคิดว่าเตชินเป็นอะไรกับเธอ
"คุณจะดูถูกตะวันมากเกินไปแล้วนะคะคุณพายุ"เธอเจ็บกับคำพูดของชายหนุ่มที่ทุกวันต้องพูดจาประชดประชันเธอต่อว่าเธอสารพัด
"พูดเรื่องจริงไง เลี้ยงไม่เชื่องผู้หญิงอย่างเธอนี้มันยังไงกันทำตัวน่าสงสารให้คุณแม่คุณพ่อฉันรักเอ็นดู แต่ที่จริงก็ทั้งร่านทั้งมั่วไปทั่ว!"
เพี๊ยะ! เธอโกรธขึ้นมาเมื่อเขาพูดจาแบบนี้ใส่เธอ ที่ผ่านมาเธอพยายามทนมาตลอดแต่นับตั้งแต่วันนี้ไปเธอจะไม่ทนเขาอีก หน้าชายหนุ่มหันไปตามแรงตบของหญิงสาว พายุภัคขบกรามก่อนจะหันมามองหญิงสาวอย่างเอาเรื่องที่บังอาจมาตบหน้าของเขา ขนาดคุณหญิงรุจียังไม่กล้าแล้วเธอเป็นใครถึงกล้ามาทำแบบนี้ เท้าของตะวันเริ่มขยับถอยหนีเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ทำไปมันกำลังทำให้เธอเป็นอันตราย แววตาแดงก่ำมองมาที่ชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว
"ตะวันขอโทษ ตะวันไม่ได้ตั้งใจจะตบคุณ!"เธอพูดออกมาตะกุตะกะ แต่มันสายไปแล้วไฟโทสะของชายหนุ่มมันผุดขึ้นมา เขาจับข้อมือหญิงสาวก่อนจะกระชากอย่างแรง ร่างบางล้มไปกับพื้นตามแรงเหวี่ยงของพายุภัค ข้อเท้าเธอไปโดนกับขอบเตียงอย่างแรง
"โอ๊ย!" ตะวันฉายร้องเจ็บออกมา เเต่เขาหาได้สนใจไม่ ฝีเท้าหนาก้าวมาประชิดพร้อมจับหัวเธอกระชากให้เงยหน้าขึ้น
"อวดเก่งนักใช่ไหม เธอต้องโดนลงโทษที่กล้ามาตบหน้าฉัน!" มืออีกข้างของพายุภัคดึงกางเกงลงพร้อมจับแก่นกายลำใหญ่ออกมาหญิงสาวส่ายหน้าไปมา เขาใช้แรงบีบคางจนเธอยอมอ้าปากออก
สวบ! เขาดันมันเข้าปากเธออย่างรวดเร็ว มันแน่นจนเธออะไรไม่ถูก
"จำกลิ่นมันไว้ เพราะเธอเป็นของฉัน!" ชายหนุ่มขยับสะโพกเข้าออกไปมา ตะวันฉายที่ไม่เคยทำอะไรอย่างนี้เธอทั้งอายทั้งโกรธ สีหน้าพอใจของชายหนุ่มเผยให้เห็น เขาทั้งเสียวทั้งมันส์
"ฮะ อ๊อก อ๊อก!" ที่สุดหญิงสาวก็สำลักออกมาพร้อมด้วยน้ำสีขุ่นไหลออกมา พายุภัคยิ้มออกมาสายตาที่มองเธออย่างไม่ลดละ แค่คิดเวลาที่เห็นตะวันฉายอยู่กับผู้ชายอื่นเขาก็ไม่พอใจขึ้นมา สองมือจับตัวเธอลุกขึ้นพร้อมผลักเธอลงเตียงอีกครั้ง
"อย่าคะคุณพายุ ตะวันขอร้อง"
"ก็ร้องไปสิ ร้องดังๆด้วยนะทุกคนจะได้รู้เราสองคนมีความสุขกันแค่ไหน"เขาพูดเสียงดังขึ้น เธอรู้ดีว่าต่อให้แหกปากดังแค่ไหนคนในบ้านหลังนี้ก็ไม่มีใครได้ยิน ห้องทุกคนต่างเก็บเสียงอย่างมิดชิด คนข้างนอกไม่มีใครได้ยินอยู่ดี หญิงสาวขยับถอยหนีเขาชายหนุ่มจับข้อเท้าบางก่อนจะดึงกลับมา ตะวันฉายถูกจับนอนคว่ำพายุภัคนั่งทับไม่ให้เธอหนีไปไหน
- ผู้เขียน
