ม่านตะวัน

ตอนที่2 จุดเริ่มต้น

ตอนที่2 จุดเริ่มต้น

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน

รถตู้คันหรูสีดำสนิทเลี้ยวเข้ามาจอดที่บ้านอิริยะไพบูรณ์ สายตากลมโตที่มองออกมาจากกระจกดำหนาอย่างตกตะลึงเพราะที่แห่งนี้มันใหญ่เหมือนราชวังไม่มีผิด บ้านสี่ชั้นที่ประดับประดาไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงทั้งหลัง บริเวณรอบๆมีต้นไม้หนาทึบปกปิดไม่ให้คนภายนอกมองเห็นเข้ามาด้านใน พร้อมบริวารที่พอเห็นรถตู้เลี้ยวเข้ามาจอดก็ต่างรีบพากันมายืนเรียงรายอย่างระเบียบเรียบร้อย รอยยิ้มอ่อนหวานของผู้หญิงวัยกลางคนมองมาที่เด็กน้อยตัวเล็กด้วยความเอ็นดู

หนูตะวันต่อไปหนูต้องอยู่ที่นี้คอยดูแลปรนนิบัติพี่เขาให้ดีนะลูก"น้ำเสียงไพเราะบอกเด็กน้อยวัย10ขวบที่รีบพยักหน้า เธอไม่เข้าใจมากนักแต่ก็ไม่อยากปฏิเสธกว่าจะมีวันนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตลอดว่าจะมีพ่อกับแม่บุญธรรมจนในที่สุดก็มีพวกเขาสองสามีภรรยาที่รับอุปการะเธอมา

ทันทีที่รถหยุดนิ่งมีชายฉกรรจ์ใส่สูทสีดำมาเปิดประตูให้พร้อมก้มศีรษะ ท่านมานพผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ก้าวเท้าลงพร้อมหันมายิ้มให้กับตะวันฉายอย่างเอ็นดู เขายื่นมือให้เธอจับ เด็กน้อยตาใสจับมือชายชราอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินลงมาจากรถตู้ สายตาบริวารนับสิบคนจ้องมองมาที่เด็กน้อยอย่างสงสัย

"ต่อไปหนูตะวันฉายจะมาเป็นคนในครอบครัวของฉัน ปฏิบัติต่อเธอเหมือนทำกับฉัน อีกอย่างเด็กผู้หญิงคนนี้ในวันข้างหน้าจะมาเป็นคุณผู้หญิงคนใหม่ของอิริยะไพบูรณ์!" สิ้นเสียงน่าเกรงขาม ทุกคนต่างคำนับรับคำสั่ง ท่านมานพและคุณหญิงรุจีต่างพาเด็กน้อยเข้ามาในบ้านพร้อมพาเธอดูรอบๆ ภายในบ้าน

"ชอบที่นี้ไหมจ้ะ หนูตะวัน?"น้ำเสียงหญิงวัยกลางคนถามเด็กน้อย เธอพยักหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆพร้อมรอยยิ้ม

"เอาล่ะ แม่จะให้ป้าอ่อนพาหนูไปพักผ่อน ตอนเย็นค่อยลงมาทานอาหาร แม่อยากจะแนะนำพี่พายุให้หนูรู้จัก" พี่อย่างนั้นหรอ? หญิงสาวพยักหน้าอย่างสดใจ เธอไม่เคยมีพี่มาก่อนพอได้ยินอย่างนี้ก็ยิ้มมีความสุขขึ้นมา

ป้าอ่อนแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของที่นี้พาเด็กน้อยขึ้นมาบนห้องนอนฝั่งซ้าย ภาพในตกแต่งไปด้วยตุ๊กตาหมีเต็มไปหมดสีห้องนอนชมพูทั่วห้องจนทำให้ตะวันฉายตกตะลึงไปอีกครั้ง

"ชอบไหมหนู คุณหญิงตั้งใจเลือกเพื่อหนูเลยนะ"

"ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะป้า"

"ไม่เป็นไร อยู่ที่นี้ก็ทำตัวตามสบาย อย่าขัดคำสั่งคุณพายุนะเธอไม่ชอบ!" หญิงสาวทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ตกเย็นของวันป้าอ่อนพาตะวันฉายลงมาข้างล่าง เธอเดินเข้ามาก่อนจะชะงักนิ่งเมื่อเห็นสายตาของเด็กผู้ชายจ้องมองเธออย่างไม่พอใจ

"เด็กคนนี่หรอครับที่พ่อกับแม่ไปรับมา"

"ใช่จ้ะพายุ น้องชื่อตะวันฉายน่ารักใช่ไหมหละ?"

"หึ น่าตาน่าเกลียดมากกว่า!"เสียงเด็กชายวัน17ปี เขาเข้าสู่วัยรุ่นหน้าตาดุดันจนตะวันฉายทำตัวไม่ถูก คุณหญิงรุจีทำหน้าไม่ถูกเธอรู้ดีว่าลูกชายเธอนิสัยยังไง หัวดื้อเอาแต่ใจเป็นเพราะคุณตาตามใจแต่เด็กถึงวันนี้คุณตาของเขาจะสิ้นชีพไปแล้วความทระนงตัวของพายุภัคก็ยังคงอยู่

"หนูตะวันมาทานข้าวมาลูก นี่พี่พายุ"เด็กน้อยยกมือไหว้ชายตรงหน้าเขาไม่แม้แต่จะมองมาด้วยช้ำ

ผ่านไปหลายปี

หญิงสาวที่เติบโตเป็นสาวสวยวัยแรกแย้มจนทำให้ใครๆต่างมองมาที่หล่อนด้วยความเอ็นดู ตลอดเวลาที่เธออยู่ที่บ้านหลังนี้ตะวันฉายรู้ดีว่าเป็นใครมาจากที่ไหน เธอไม่ทะนงตนว่าเป็นลูกอีกคนของคุณหญิงรุจี ตะวันฉายช่วยป้าอ่อนทำงานในครัวถึงบางครั้งที่ถูกคุณหญิงรุจีดุก็ตาม แต่เธอต้องการที่จะตอบแทนผู้มีพระคุณ ตะวันฉายได้เรียนต่อ ป.ตรีในสาขาการจัดการ ตอนนี้เธออายุ21ปี อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียบจบ ที่ผ่านมาหญิงสาวพยายามที่จะไม่พบหน้าชายหนุ่มเพราะรู้ดีว่าพายุภัคเกลียดขี้หน้าเธอตั้งแต่เล็กจนโต เขาชอบแกล้งเธอสารพัด ทั้งคำพูดดูถูกเธอมากมาย แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะตอบโต้ชายหนุ่มกลับ จนวันนั้นมาถึงวันที่ตะวันฉายไม่เคยลืมตลอดชีวิต

กลางดึกของวัน วันนี้ทั้งท่านมานพและคุณหญิงรุจีต่างไปงานการกุศลเหลือเพียงแม่บ้านและตะวันฉาย ทุกคนต่างเข้านอนกันหมดร่วมทั้งเธอด้วย

กึก! เสียงประตูห้องนอนชั้นสองของตะวันฉายถูกไขเข้ามาภายในห้องที่มืดสนิทมีเพียงเเสงรำไรจากนอกบ้านสาดส่องเข้ามา เสียงฝีเท้าหนาค่อยๆเดินมาหยุดตรงที่เตียงนอน ใบหน้าคมสันได้รูปก้มมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์อย่างสบายใจ กลิ่นน้ำสีอำพันแรงจนตะวันฉายรับรู้ได้เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะตกใจเมื่อมีมือหนามาปิดปากเธอไว้แน่น

"จะแหกปากทำไมวะ หนวกหู!"เขาร้องดุก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟตรงหัวเตียง ตะวันฉายมองชายตรงหน้าอย่างหวาดกลัว

"คุณพายุเข้ามาห้องตะวันทำไมคะ?"

"นี่บ้านฉัน ทำไมเข้ามาไม่ได้หรอ?"เขาพูดออกมาอย่างหัวเสีย

"นี่คุณไปดื่มมาหรอคะ มีอะไรให้ตะวันรับใช้หรือเปล่าคะ"

"ถามมากจริงรำคาญ" เขาดูหงุดหงิดกว่าทุกวัน ถ้าวันนี้พายุภัคไม่ได้ไปดื่มกับเพื่อนคงไม่เป็นแบบนี้ เพราะคำพูดของพวกผู้ชายเหล่านั้นทำให้เจาแทบคลั่ง

'เด็กในบ้านไอ้พายุยิ่งนับวันยิ่งสวย นมเป็นนมกูเห็นแล้วยังอยากเลย'

'เอ่อนั้นดิ คนอะไรน่าปู้ยี้ปู้ยำ เฮ้ยพายุน้องตะวันฉายนี้มีแฟนรึยังวะ'

'ใช่ถ้าไม่มีมาแนะนำให้กูหน่อย ไม่แน่นะกูอาจจะยกย่องเป็นเมียออกนอกหน้าก็ได้'

'ได้หรอวะ เด็กกำพร้าอย่างยัยนั้นมีดีแค่บนเตียงไม่คู่ควรออกสังคมกับเราหรอก' พายุฟังไม่ได้พูดอะไรตอบแต่ในใจเขามันโกรธจนมือไม้สั่น มือหนายกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นมาก่อนจะดกเข้าปากจนหมด สีหน้าเพื่อนๆสามสี่คนมองมาทางเดียวกัน พอเห็นเขาทำหน้าไม่พอใจทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

"ไงไปให้ท่าผู้ชายไม่เลือกหน้าเสียเเรงที่คุณแม่ฉันเอ็นดูเธอ เธอมันเลี้ยงไม่เชื่อง!"

"ตะวันไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร"

"หึ แกล้งโง่รึไงตะวันฉาย! ดีไม่เข้าใจฉันจะทำให้เธอเข้าใจเอง!" เขาพูดจบก็หันมาผลักหญิงสาวล้มตัวนอนลงบนเตียงสีหน้าตกใจของหญิงสาวแสดงออกมาอย่างชัดเจน

สภาพตอนนี้ที่ร่างกายกำยำของพายุทาบทับเธอไว้ก่อนจะจ้องมองใบหน้าหญิงสาวอย่างละเอียด ใช่เธอเป็นผู้หญิงของเขา ตั้งแต่วันที่เธอก้าวเท้าเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้มีแค่เขาที่ครอบครองเธอได้ สีหน้าหญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว เขาค่อยๆโน้มตัวลงก่อนจะสัมผัสลิ้มลองรสหวานจากซอกคอระหงของหญิงสาว กลิ่นหอมในกายเธอลอยขึ้นมามันยิ่งทำให้เลือดในกายเขาพุ่งขึ้น

"หอม! หืมมม!" เสียงแหบในลำคอของพายุพูดขึ้นมาอย่างหลงใหลในร่างกายนี้ ตะวันฉายร้องไห้ออกมาเธอกลัว กลัวทุกอย่างเธอพอเข้าใจอยู่บ้างที่คุณหญิงรุจีอยากให้เธอแต่งงานกับเขา แต่นี้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเธอไม่ต้องการ

"ฮึก คุณพายุอย่าทำอะไรตะวันเลยนะคะ ตะวันกลัว!" เธอเริ่มทนการกระทำรุ่มร่ามของเขาไม่ได้ พายุชะงักก่อนจะเงยหน้ามามองตะวันฉายอย่างไม่พอใจที่เธอขัดความสุขเขา

"ทำไม? จะเก็บไว้ให้ใคร!" เสียงทรงอำนาจถามเธอจนตะวันฉายสะดุ้ง

"เธอปฏิเสธฉันอย่างนั้นหรือตะวัน?"เขาถามเธออีกครั้ง ครั้งนี้หญิงสาวไม่กล้าแม้จะตอบโต้อะไรออกมาเพราะรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธชายหนุ่ม

"เงียบ! ใบ้แดกรึไง ตะวันฉายหน้าที่ของเธอคืออะไรห๊ะ!"

"ตะ ตะวันขอโทษคะ!" เธอเอ่ยเสียงสั่น มันก็จริงที่เธอควรจะสำนึกไว้เสมอว่าตัวเองมีหน้าที่อะไร การที่เธอได้มาอยู่ในครอบครัวนี้ ได้มีชีวิตที่ดีขึ้น ได้เรียน ได้ในสิ่งที่คุณหญิงรุจีมอบให้ มันถึงเวลาแล้วสินะที่เธอจะต้องตอบแทนเขา

"ตะวันยอมแล้วคะ ยอมทุกอย่าง"เธอพูดพร้อมน้ำตาไหลอาบแก้ม รอยยิ้มพอใจของพายุภัคเผยให้เห็นชายหนุ่มมองใบหน้าหญิงสาวก่อนจะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาเธออย่างลวกๆ

"ดี เธอต้องทำให้ฉันมีความสุข!" เขาพูดจบก็ประกบริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวอย่างรุนแรง ลิ้นสากตวักหาน้ำหวานจากโพรงปากหญิงสาว มืออีกข้างยกขึ้นมาจับหน้าอกของตะวันฉาย มันช่างซ่อนรูปจนเขาตกใจให้กับความคับแน่นของมัน มือหนาของพายุภัคค่อยๆ ปลดกระดุมชุดนอนบางของตะวันฉายอย่างช้าๆ ไม่นานนักเนินอกอวบก็เปิดเผยสู่สายตาของชายหนุ่มเขามองพร้อมกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ มือบางของตะวันฉายกำแน่น เธอทั้งอายทั้งกลัวทุกๆอารมณ์มันเกิดขึ้นจนหญิงสาวไม่ทันตั้งตัว

จ๊วบ จ๊วบ! เสียงดูดเลียยอดปทุมถันดังออกมาตอนนี้ร่างกายของตะวันฉายกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก เปลือกตาหนารีบหลับลงเธอไม่อยากจะเห็นการกระทำของชายบนร่าง พายุภัคทั้งกัดทั้งขบยอดหัวปทุมอมชมพูของตะวันฉาย

"เธอสวยกว่าที่ฉันคิดไว้เลยนะตะวันฉาย สวยจนฉันทนไม่ไหวแล้ว!" พายุลุกขึ้นก่อนจะเอื้อมมือมาปลดเข็มขัดหนังแท้ราคาแพงอย่างเร่งรีบ แววตาที่ยังจ้องมองตะวันฉายไม่ลดละ หญิงสาวลืมตามองที่เห็นเขาลุกออกไปจากกาย แววตาตกใจกว่าเดิมเมื่อสิ่งที่เธอเห็นมันอุจาดตาเป็นที่สุด ตะวันฉายรีบหันหน้าหนีมันใหญ่จนเธอหวั่นกลัว มือบางดึงผ้าห่มมาห่มปิดบังกาย พร้อมเท้าขยับหนีเขา

"อายหรอ ที่เห็นมัน เธอควรจะต้องชินนะเพราะต้องเห็นมันอีกนาน"

"........!" เธอทำหน้าตกใจพร้อมหลบสายตาเขา

"ไม่เอาน่า ผู้ชายเวลาต้องการมันก็เป็นแบบนี้แหละ!" มือหนาของพายุจับข้อเท้าบางพร้อมดึงเธอกลับมา เมื่อเห็นท่าทีของเธอจะไม่ยอมง่ายๆ

"ว้ายยยยย!" เธอกลัวจนร้องลั่นออกมาเมื่อพายุภัคจับขาเรียวสวยแยกออกพร้อมตั้งขึ้นก่อนจะแทรกกลางนั่งอยู่ตรงนั้น สายตาสำรวจกลีบเกสรแรกแย้ม พร้อมนิ้วอุ่นลูบวนไปมา แม้ใจที่ปฏิเสธการกระทำของชายหนุ่ม แต่ร่างกายของเธอกลับตอบสนองเขาอย่างดี

"อย่าพยายามสู้กับธรรมชาติ เพราะยังไงเธอก็ต้านทานมันไม่ได้หรอกตะวันฉาย" เขาพูดจบพร้อมจับก่อนกายลำใหญ่ถูไปมาพร้อมดันเข้าไปลึกสุด

"กึก ฮึก ตะวันเจ็บ คุณพายุพอเถอะตะวันไม่ไหว" เขารู้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกของหญิงสาวแต่ความต้องการของเขามันพลั้งกระแทกไปสุดลำจนลืมนึกถึงคนตัวเล็กว่าจะเจ็บแค่ไหน ตะวันฉายร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ตรงบริเวณนั้นมีเลือดติดออกมา

"จุ จุ ไม่เจ็บแล้ว ฉันจะทำเบาๆ!" เขาขยับแก่นกายช้าๆ ตามใจหญิงสาวพร้อมก้มจูบหน้าผากหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

"ดีขึ้นไหม?" เธอไม่ตอบนอกจากพยักหัว พอเห็นอย่างนั้น

ตั่บ ตั่บ ตั่บ! เสียงเนื้อกระทบดังขึ้นมาเมื่อพายุภัคเห็นว่าเธอปรับตัวได้แล้ว

"อ๊ะ เธอเเน่นจนฉันทรมานนะตะวันฉาย!"เขาทำหน้าเจ็บเมื่อหญิงสาวบีบรัดแก่นกายของเขา

มือทั้งสองข้างบีบคันดอกบัวตูมเต็มไม้เต็มมือทั้งสองไปมา พร้อมเปลี่ยนไปจูบดูดเลียมันอย่างสนุกสนาน เขากระแทกเร็วขึ้นๆ จนใบหน้าเหยเกของคนใต้ร่างแสดงออกมา เธอต้องทน! ทนเท่านั้น

"โอ้ววว! มันส์คxย ชะมัด!" เขาพูดออกมาพร้อมปล่อยน้ำสีขาวขุ่นใส่เต็มท้องน้อยของตะวันฉาย เธอเจ็บไปทั่วร่างกายเมื่อเขาดึงแก่นกายออก พายุไปหยิบผ้ามาเช็ดคาบบริเวณท้องน้อยเธอออกอย่างนิ่งๆ สีหน้าเย็นชาของเขาไม่พูดไม่จา ตะวันฉายมองร่างหนาที่ตอนนี้ลุกขึ้นตรงไปห้องน้ำเสมือนว่าในห้องนี้เป็นห้องนอนของเขาเสียเอง

ซ่าาาาา! เสียงเปิดน้ำดังออกมา หญิงสาวที่นอนเปลือยเปล่าค่อยๆลุกขึ้น ก่อนจะทรุดลงไปมันเจ็บระบมไปทั่วร่างกายจนหยดน้ำตาใสไหลออกมาอีกครั้ง มือบางเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูมานุ้งพร้อมนั่งรอชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำ สีหน้าคมเข้มเดินออกมาพร้อมโชว์สัดส่วนทุกอย่างจนเป็นเธอเองที่หันหน้าหนี เขาไม่อายใครจริงๆที่แก้ผ้าโชว์อย่างนั้น

"พรุ่งนี้มีเรียนไหม?" เขาถามเสียงเรียบนิ่งขึ้นมา

"ไม่ค่ะ พรุ่งนี้วันอาทิตย์!"เธอพูดตอบไปที ถ้าไม่ตอบมีหวังพายุโมโหขึ้นมามันจะแย่ไปกว่านี้

"งั้นก็ดี เพราะคืนนี้ไม่จบแค่นี้แน่!" ตะวันฉายมองกลับมาอย่างไม่พอใจ อะไรกันแค่นี้เธอก็เจ็บจะตายอยู่แล้วเขายังจะทำแบบนี้ทำเธออีก