“ดินจะมองหน้าแหวนอีกนานไหม ไหนว่ามีอะไรจะพูด ถ้าไม่พูดแหวนจะกลับห้องแล้วนะ” เมียในนามของผมกำลังแกล้งทำเป็นอารมณ์เสียหลังจากที่เธอนั่งทำหน้าเศร้ามาสักพักใหญ่ โดยที่ผมนั่งมองหน้าเธอนิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไร
ก่อนจะไปพูดถึงเรื่องเมื่อคืนว่าเธอทำอะไรไว้บ้าง ตอนนี้ผมอยากจะถามเธอสักหนึ่งคำถาม คำถามที่ผมค้างคาใจ
“รักมันมากหรือไง ถึงได้ทิ้งตัวขนาดนั้น” เพราะสภาพที่ผมไปเจอแหวนเมื่อคืนนี้ ถ้าพูดตามตรงก็ต้องบอกว่าเธออาจจะเสียตัวโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำก็ได้
“...” แหวนเลี่ยงการตอบคำถามด้วยการหันหน้าไปอีกด้าน ผมจะถือว่าเธอไม่อยากจะพูดถึงแล้วกัน
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร อย่างน้อย ๆ ดินก็รู้ว่าแหวนรักดินมากกว่ารักมัน” ประโยคของผมทำให้แหวนหันกลับมาสบตากับผมอย่างไว ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้าง
“ดินพูดอะไร คิดไปเองน่ะสิ”
คิดไปเองงั้นเหรอ ไม่หรอก จากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ผมได้รู้ว่าผมไม่ได้คิดไปเอง
ย้อนกลับไปเมื่อ
