“คิดจะหนีงั้นหรือ?”
ไม่ใช่เพียงเสียงทุ้มที่ทำเตียร์ชะงัก หน้าที่นิ่งไปพร้อมกันต่างหากทำเธอพูดไม่ออก ริมฝีปากล่างและบนแยกออกจากกันบ่งบอกถึงความงุนงงเป็นอย่างดี และทำตัวไม่ถูกจึงยืนเงียบสนิท
“ไม่ได้ยินที่ถามเรอะ”
เลียมเอ่ยซ้ำ ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งมาที่เธอ จังหวะนั้นหันมาเต็มตัวไม่ได้ยืนเบี่ยงตอนมองข้ามหัวไหล่ ความใคร่รู้ของเขาถึงขนาดเท้าเอวสอบรอ สาวเจ้าอ้ำอึ้งอ้าปากพะงาบๆ แต่ความฉลาดกระซิบบอก นิสัยตรงไปตรงมาของเธอไม่น่าจะใช้ได้กับบุคคลตรงหน้าได้ เขาดูขรึมเกินไป มากเกินกว่าจะคาดเดาและเข้าถึง
“เปล่า ไม่ได้จะหนี ฉันแค่ลงมาหาอะไรกิน”
เธอตอบขอไปที ไม่ได้ไต่ตรองให้ดีเสียก่อน ทว่ากลับได้ผล ร่างสูงถอนหายใจพรืด ยอมปล่อยมือจากเอวสอบก้าวเชื่องช้ามาหาเธอ ระยะที่ใกล้ทำให้ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ
“หิวงั้นหรือ” เลียมเลิกคิ้วสูง “พี่คาลยังไม่ตื่นสินะ”
คราวนี้ตาของเธอบ้าง ตัวแข็งทื่อเกือบทำตะคริวกินในทีแรก
