8.เริ่มต้นที่กุญแจสำคัญ
1235 คำ
@คอกม้าแองเจิ้ล
เช้าวันทำงานของอีกวันสัตวแพทย์หนุ่มต้นข้าวที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับวัสดุอุปกรณ์โดยไม่ทันสังเกตว่ามีผู้มาใหม่มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
"อ้าวคุณแดน สวัสดีครับ มาถึงนี่เลย ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ?"
"ก็อยากมาคุยด้วยน่ะครับ คุณหมอปกป้องเป็นอย่างไรบ้างครับ ข่าวเงียบหายไปเลย เวลากลับไปเยี่ยมบ้านได้เจอกันบ้างหรือเปล่า?"
"อ๋อ..ก็มีเจอกันที่คลินิกครับ เจอกันแป๊บ ๆ ต่างคนต่างมีธุระ..คุณแดนมีอะไรหรือเปล่าครับ"
"ก็ไม่มีอะไรหรอกครับแค่สงสัยว่าคุณหมอปกป้องมีอะไรถึงได้สยบแองเจิ้ลได้ก็เท่านั้นเอง"
"อ้อ.. คงเป็นอันนี้หรือเปล่าครับที่ อาจารย์ให้ผมมา" สัตวแพทย์หนุ่มยื่นบางอย่างในมือให้แดนชลดู
"ผ้าเช็ดหน้าหรือครับ แต่ผืนใหญ่น่าจะเป็นผ้าพันคอหรือผ้าโพกหัวมากกว่านะผมว่า"
"ใช่ครับ มันเป็นผ้าโพกหัวบางทีก็ใช้พันคอของแม่ผมเอง"
"แล้วคุณหมอปกป้องได้ผ้าผืนนี้มายังไงเหรอครับ ผมงง"
"คือ อาจารย์ปกป้องเป็นผู้มีพระคุณของแม่และผม วันนั้นอาจารย์เกิดมีดบาดมือแม่ก็เลยทำแผลให้และใช้ผ้าโพกหัวพันไว้อีกรอบนึงกันฝุ่นไว้ก่อนนะครับ ก็เลยติดตัวมาที่ฟาร์มด้วย พอแองเจิ้ลอยู่ใกล้ผ้าผืนนี้ เขาจะสงบมาก ไม่ดื้อเลยครับ นี่แหละครับคีย์เวิร์ดของอาจารย์เค้า หึหึ บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่านะผมว่า"
"ระ..เหรอครับ ก็ดีแล้วที่แองเจิ้ลไม่ดื้อ"
"ครับ ผมก็ว่างั้น ถ้าเปรียบเทียบแองเจิ้ลกับคน อายุก็จะประมาณผู้สูงอายุดี ๆ นี่เอง"
"ครับ งั้นผมไม่กวนแล้วครับ เชิญคุณหมอทำงานต่อเถอะครับ พะ ผมไปก่อน" ต้นข้าวก้มศีรษะค้อมตัวอย่างนอบน้อมให้นายจ้างหนุ่มแทนคำตอบและหันมาสนใจงานของตัวเองต่อ
แดนชลหลังจากพูดคุยกับสัตวแพทย์หนุ่มเสร็จแล้วจึงกดโทรศัพท์เพื่อต่อสายหาใครบางคน
แดนชลโทรออก: ผมต้องการให้คุณเช็คคนตามที่อยู่นี้ ข้อมูลอยู่ในไลน์
ปลายสาย: ครับ
แดนชล: ผมต้องการความคืบหน้าเร็วที่สุด
ปลายสาย: ผมจะพยายามครับ
ติ๊ด แดนชลกดวางสาย
_______________________
ตัดมาที่สาวสาวสาว
@สวนหย่อมหน้าคณะสัตวแพทย์ฯ มหาวิทยาลัยJ
หลังจากอิ่มหนำจากมื้อเที่ยงแล้วสามสาวต้องตา นุชธิดาและใบเตยเลือกที่จะมานั่งเหยียดแข้งเหยียดขาพักผ่อนที่สวนหย่อมหน้าคณะสัตวแพทย์ฯ เพราะร่มรื่นดี
"แกวันนี้ฉันไปนอนเป็นเพื่อนแกไม่ได้อ่ะ พี่กันให้ไปนอนบ้านโน้น" ต้องตาบอกเพื่อนสาว
"เออ..ไปเถอะ ฉันไม่เป็นไร" ใบเตยเอ่ย
"เอางี้แกไปนอนบ้านฉัน แล้วก็มาเรียนด้วยกัน?" นุชธิดาเสนอทางออกที่น่าจะดีต่อเพื่อนสาวขึ้นบ้าง
"จะดีเหรอแก..ฉันเกรงใจ"
"ดี..ดี.. ฉันเห็นด้วย..แกไม่ต้องเกรงใจมันหรอก ม๊ามันชอบจะตายจะได้ไม่เหงา" ต้องตาสำทับ
"เออ..ก็ได้เดี๋ยวเย็นนี้แวะเอาของที่บ้านก่อน เดี๋ยวไลน์บอกพี่ต้นข้าวด้วยเผื่อคอลมาจะได้ไม่ตกใจ คิดว่าไปนอนบ้านหนุ่ม ๆ ที่ไหน" ใบเตยพูดกลั้วหัวเราะ
"ได้เลยเพื่อน"
@บ้านคุณนายธิดารัตน์
วื่ด ปึ่ก กึ่บ เสียงรถยนต์สมรรถนะดีตามด้วยเสียงเปิดและปิดประตูรถ
"อ้าว! พี่พสุ มาได้ไง? ไหนมีขนมมาฝากมั๊ย" คนน้องถามขึ้น ส่วนใบเตยยกมือไหว้ผู้มาใหม่ด้วยความนอบน้อมส่วนอีกคนค้อมตัวแทนการรับทราบ
"อือ ขับรถมา คงไม่นั่งเครื่องบินหรอกจากมวกเหล็กมาไชน่าทาวนี่มันอ้อมไป ของกินอยู่ในรถมีผลไม้ด้วย ไปเอาไป รถไม่ได้ล็อค" คนพี่บอกพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านเพื่อทักทายผู้ใหญ่ของบ้านและปรายตามองสาวน้อยแปลกหน้าเพียงเล็กน้อย
"ได้เลยค่ะ/ปะเตยช่วยขนของหน่อย" นุชธิดารับคำพี่ชายอย่างว่าง่านพร้อมกับเอ่ยวานเพื่อนสาวให้ช่วยกันขนของ
"ออ..ได้" ใบเตยรับคำเพื่อนสาวอย่างว่าง่าย
ด้านธิดารัตน์ที่นั่งยิ้มแป้นแล้นรอหลานชายที่ห้องรับแขกอยู่ก่อนแล้ว
"น้าธิดา สวัสดีครับ" พสุธายกมือไหว้น้าสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวตัวโปรดแล้วเข้าไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวใกล้ ๆ
"มาแล้วเหรอ เป็นไงเหนื่อยมั๊ยจะมาพักกี่วันล่ะ?" ธิดารัตน์เอ่ยทักหลานชายสุดที่รักด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"กำหนดไม่น่าจะเกินสองวันครับแต่อยากให้เสร็จเร็ว ๆ น่ะครับ เป็นห่วงคุณนายกัลยารัตน์จะเหงาน่ะครับ" หลานชายตอบกลั้วหัวเราะ
"เราเหงาหูซิไม่ว่า..ถ้าพูดผิดให้เอาเท้าจิ๊ดริ๊ดมาเหยียบหน้าน้าได้เลย"
"น้าธิดาก็....ผิดที่ไหนล่ะ ออกมาจากบ้านยังไม่ข้ามวันข้ามคืนก็เหงาแล้ว" ....ฮ่า ฮ่า ฮ่า....สองน้าหลานก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน ส่วนคนที่ถูกพูดถึงคงจามดีพิลึก
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จพสุธาขอปลีกตัวออกไปนั่งคุยงานที่สวนหย่อมหลังบ้าน (สวนหย่อมขนาดใหญ่มากมีสัตว์หลายชนิดให้ดูเพลิน ๆ) แต่เขาต้องหยุดทุกคุยงานแล้วหันมาสนใจบางอย่าง
..จิ๊ดริ๊ด นิ่ง ๆ พี่เตยตรวจแป๊บเดียว เดี๋ยวปล่อยล๊ะ อ่า เสร็จ...ไงพี่นุชบอกละว่าแป๊บเดียว ต่อไปก็สบายหายห่วง..เหลืออะไรอีกอย่าบอกนะ...ว่าเอ็ดเวิร์ด..แกฉันไม่เอานะจับกระรอกฉีดวัคซีนเนี่ย..ใครจะจับไหววิ่งไวยังกะจรวด..^~^..
🤣เพียงแค่ได้ยินเท่านั้นแหละ พสุธาที่แอบฟังอยู่ ไม่ใช่ซิ เรียกว่าบังเอิญได้ยินก็กลั้นขำเกือบขิต ชายหนุ่มได้แต่นึกขำในใจ
/สองสาวมาช่วยม๊าทำกับข้าวมาเร้วมาม๊ามีสูตรใหม่.. เสียงเจื้อยแจ้วจากคุณนายธิดารัตน์ดังออกมาจากในบ้านถึงในสวน แม้แต่จิ๊ดริ๊ดยังชิดซ้าย
/ค่า..มาแล้วค่า.. “แกรีบเก็บของเข้าบ้านเร็ว” ประโยคแรกขานรับมารดา ประโยคหลังบอกเพื่อนสาว
"ห๊ะ! ทำไมเหรอ ม๊าแกดุเหรอ?"
"เปล่าดุ แต่...มาเถอะรีบมา…"
"เออ..เออ..ก็รีบอยู่นี่ ขาฉันสั้นกว่าแกไง" ส่วนคนตัวโตได้แต่ขำกับคำพูดคำจาของสองสาว
@ในครัวคุณนายธิดารัตน์
/มาแล้วค่าหม่าม๊า.. นุชธิดาร้องบอกมารดาเสียงแจ๋ว
"มาเร็วก็ดีแล้ว วันนี้ม๊าจะสอนทำแกงเทโพปลาเนื้ออ่อน กับมัสมั่นไก่ แล้วก็ของหวานด้วยเป็นไง ว่าไงจ๊ะ" คุณนายธิดารัตน์ร่ายยาวเมนู
"ทำอะไรเยอะแยะขนาดนั้นครับน้าธิดา มาผมลงมือเองวันนี้จะทำเมนูชาวไร่ให้กิน" พสุธาเสนอเพราะสงสารสองสาวที่ต้องถูกบังคับฝึกทำอาหาร
"เหรอจ๊ะ อ่ะงั้นก็ได้..รอดตัวไปนะเรา" สองสาวถึงกับพรูลมออกปากอย่างโล่งอก
"ยืนทำอะไร มามาช่วยพี่เอาผักไปล้าง อ่ะเธอเด็ดพริกทำเป็นมั๊ย?"
"เป็นค่ะ" ใบเตยตอบอย่างมั่นใจ
- ผู้เขียน
