ฝากรักข้ามโลก

2.สะดุดใจ

ความเดิม- "โอ้..ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องก็ได้ค่ะ แค่พามาหาหมอนี่ก็เป็นพระคุณมากแล้วค่ะ หนูประมาทเองที่ออกมาจากซอยไม่ดู ถือว่าประมาทร่วม ต่างคนต่างเจ๊ากันไปละกัน" มลธนาเอ่ยขึ้นพร้อมกับโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน

..........................................................

"ผู้ใหญ่ให้ของก็รับไว้เถอะ อีกอย่างเรากับน้องสาวของพี่ก็รู้จักกันนิ่ ถือว่าไม่ใช่คนแปลกหน้าต่อกันแล้ว เก็บไว้ซ่อมรถ ดูท่าทางน่าจะต้องซ่อมอีกสักหน่อยนะนั่น" ณภัทรเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางซองสีน้ำตาลไว้บนมือของหญิงสาวและใช้มืออีกข้างบังคับให้หญิงสาวกุมซองเอาไว้

ด้านภัทรวรรณที่เห็นว่าเรื่องอาจจะไม่จบง่าย ๆ จึงเอ่ยขึ้นบ้าง

"รับไว้เถอะนา เก็บไว้ซ่อมรถ หรือเอาไว้เป็นค่าล้างแผลก็ได้ ไหนจะค่าฉีดวัคซีนป้องกันบาดทะยักอีก เหลืออีกตั้งสองเข็มไม่ใช่เหรอ"

"เอ่อ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ" มลธนารับซองสีน้ำตาลมาถือไว้พร้อมกับยกมือกระพุ่มไหว้ชายหนุ่มอย่างเสียมิได้

"ปะ เสร็จแล้วก็กลับ เดี๋ยวพี่ไปส่งเราที่บ้าน พ่อแม่เราจะได้สบายใจ บอกทางด้วยล่ะ"

"อ้อ..ค่ะ ขอบคุณค่ะ" มลธนารับคำอย่างว่าง่ายเพราะตอนนี้ก็เป็นเวลามืดค่ำแล้วคงไม่เป็นการดีที่เธอเดินทางกลับบ้านเพียงลำพังในขณะที่ร่างกายไม่เต็มร้อย อีกอย่างไม่รู้ว่ารถจักรยานยนต์ของเธอจะขับได้เหมือนเดิมหรือเปล่าหรือถ้าขับได้ก็คงอันตรายในการขับขี่ยามมืดค่ำอยู่ดี

ด้านณภัทรที่พอจะเดาใจหญิงสาวออกว่าหญิงสาวคงจะกังวลเรื่องรถจักรยานยนต์ของเธอซึ่งแท้จริงแล้วเขาได้โทรสั่งให้ลูกน้องนำไปเข้าตรวจเช็คอาการเบื้องต้นแล้วแม้ว่ากุญแจรถจะอยู่กับหญิงสาวแต่ก็ไม่เป็นการเหลือบ่ากว่าแรงที่ลูกน้องของเขาจะทำได้ และพบว่ารถอยู่ในสภาพใช้งานได้ตามปกติ

ออกจากโรงพยาบาลเพียงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงร้านส้มตำที่ณภัทรได้ฝากรถจักรยานยนต์ของหญิงสาวเอาไว้และพบว่าลูกน้องของเขานั่งรออยู่ ชายหนุ่มรีบจอดรถและเปิดประตูออกไปทักทายลูกน้องหนุ่มทันที

"เป็นไงบ้างเอ กาย"

"ไม่เป็นไรครับ ขับได้ตามปกติ ว่าแต่นายจะให้ผมขับไปส่งที่ไหนครับ"

"ขับตามผมมาแล้วกัน"

"โอเคครับนาย/ไปเว๊ยกายประจำที่" เอ หรืออานนท์รับคำผู้เป็นนายแล้วหันไปส่งสัญญาณให้เพื่อนรัก

"อือ" กาย หรือ พัฒนา รับคำเพื่อนรักแล้วเดินไปที่รถจักรยานยนต์คันโตของทันที

ณภัทรเข้ามาในรถและหันไปเรียกมลธนาให้มานั่งประจำที่ข้างคนขับเพื่อดูทาง หญิงสาวจึงสลับที่นั่งกับภัทรวรรณอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากให้ทั้งสองต้องเสียเวลาไปมากกว่านี้

ทั้งสามออกเดินทางใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่หลังหนึ่งที่บรรยากาศร่มรื่นมีเรือนไม้ดอกไม้ประดับอยู่หน้าบ้าน ส่วนหลังบ้านก็มีต้นไม้ดูร่มรื่นดี ณภัทรขับรถเข้ามาจอดที่หน้าประตูรั้วและพบว่ามีชายวัยกลางคนรูปร่างสูงสง่าหน้าตามีส่วนคล้ายกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา ชายหนุ่มจึงรีบลงจากรถเข้าไปหาทันที

"สวัสดีครับคุณอา ผมเป็นคู่กรณีที่ทำให้น้องเค้ารถล้มแล้วพาไปหาหมอครับ ผมพาน้องมาส่งครับแล้วก็ให้คนขับรถของน้องมาส่งด้วยครับ อยู่ข้างหลังแล้วครับ"

"อ้อ..ขอบใจมากพ่อหนุ่มเดี๋ยวอาเปิดประตูให้ เชิญเข้าบ้านก่อนซิ"

"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมว่ามาส่งน้องแล้วก็จะกลับแล้ว แค่ให้คนของผมเอารถของน้องเข้าไปจอดในบ้านให้ก็พอครับ"

"เอางั้นเหรอ งั้นเชิญเลย ขอบคุณมากนะพ่อหนุ่ม"

ด้านอานนท์ขับรถจักรยานยนต์เข้าไปจอดในบ้านแล้วเดินออกมาเพื่อขึ้นรถจักรยานยนต์ของเพื่อนรักที่จอดรออยู่ด้านนอกอยู่ก่อนแล้ว แต่ในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกมานั้นบังเอิญสายตาเหลือบไปเห็นหญิงวัยกลางคนใส่ชุดคล้ายชุดนอนยืนมองตามหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าไปในบ้านแล้วหันมายิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรคล้ายกับต้องการจะขอบคุณ ชายหนุ่มจึงยกมือกระพุ่มไหว้อย่างอ่อนน้อมเพราะคิดว่าน่าจะเป็นญาติผู้ใหญ่ของหญิงสาวแต่ในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นก็ไม่เห็นใครเสียแล้วจึงยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเก้อ ๆ แล้วรีบเดินจ้ำอ้าวมาหาเพื่อนรักที่จอดรถรออยู่อย่างเร่งรีบอยู่ในที

"อะไรของมึงว๊ะได้เอ” พัฒนาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักเดินออกมาหน้าตาตื่น

"เจอดีเข้าแล้วมั๊ง แต่ช่างเถอะ เรามาดีนี่หว่า ออกรถเถอะ"

"เออ นั่งดี ๆ ล่ะ"

ตัดมาที่ณภัทรในขณะที่เขายืนอยู่ที่หน้าประตูรั้วเขาเห็นผู้หญิงวัยกลางคนใส่ชุดนอนยืนข้างหลังหญิงสาวแล้วส่งยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรคล้ายกับต้องการจะขอบคุณ เมื่อร่ำราผู้ใหญ่เรียบร้อยเขาได้ยกมือกระพุ่มไหว้บิดาของหญิงสาวและหญิงที่อยู่ในชุดนอนที่เดาว่าน่าจะเป็นมารดาหรือญาติผู้ใหญ่ของหญิงสาวแล้วเข้าประจำที่ตำแหน่งพลขับเพื่อเดินทางกลับบ้านไปพักผ่อนเสียที แต่มีบางอย่างที่ยังสะดุดใจเขาอยู่จนถึงปัจจุบันนี้

@บ้านอมรฤทธิศักดิ์

เมื่อมาถึงที่บ้านณภัทรจอดรถที่โรงรถและเดินเข้าบ้านอย่างใช้ความคิดจนทำให้ใครอีกคนนึกสงสัยจนอดที่จะเอ่ยปากถามขึ้นมาไม่ได้

"เป็นอะไรไปคะพี่ใหญ่ ทำไมทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามแบบนั้นล่ะ"

"ไม่มีอะไรหรอก ไปกินข้าวกันเถอะ ตั้งแต่เกิดเรื่องพี่ยังไม่ได้กินข้าวเลยหิวแล้วเนี่ย ไปเจียวไข่ให้พี่เดี๋ยวนี้เลย"

"ได้เจ้าค่ะ น้องก็หิวเหมือนกัน ส้มตำก็ไม่ได้กิน แถมต้องหิ้วท้องรออีก"

ใช้เวลาไม่นานไข่เจียวร้อน ๆ ก็ถูกจัดใส่จานพร้อมน้ำพริกดองน้ำปลา นี่คือเมนูอาหารจานด่วนของสองพี่น้องที่มักจะทำกินเป็นประจำเมื่อกลับบ้านมืดค่ำ

อีกด้านของผู้มาใหม่

"ทำไมพากันกลับเสียมืดค่ำเลย ตกลงกันไม่ได้เหรอ หรือว่าทางนั้นงอแง" คุณนายวิไลวรรณผู้เป็นมารดาของสองพี่น้องเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัว

"ไม่งอแงอะไรหรอกครับ เพียงแต่แวะหลายที่ พาคนป่วยไปโรงพยาบาล เสร็จแล้วก็พาไปส่งที่บ้านแล้วก็คุยกับพ่อน้องนิดหน่อยครับแม่"

"แล้วพ่อแม่น้องเค้าไม่ว่าอะไรเราหรือ"

"ก็ไม่นะครับ ออกจะขอบคุณเราด้วยซ้ำ เน๊อะยัยเล็กเน๊อะ"

"ใช่ค่ะคุณแม่ ไม่เห็นพ่อเค้าว่าอะไรนะ แต่ไม่เห็นคุณแม่ค่ะ คงอยู่ในบ้านมั๊ง" ภัทรวรรณกล่าวเสริมพี่ชาย

ด้านณภัทรเมื่อได้ยินน้องสาวเอ่ยขึ้นดังนั้นถึงกับคิ้วขมวดด้วยความสงสัย 'แล้วผู้หญิงที่สวมชุดนอนที่เราเห็นล่ะเป็นใคร ทำไมยัยน้องไม่เห็น หรือว่า?' นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ และก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าจนอิ่มและขอตัวขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง

@ห้องนอน

ณภัทรหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นต่อสายหาอานนท์ทันทีเพราะเขารู้สึกมั่นใจว่าชายหนุ่มต้องเห็นอะไรบางอย่างแน่ ๆ จากการที่ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้หญิงที่สวมชุดนอนคนนั้นและไม่นานเกินรอก็ได้ยินเสียงปลายสายรับสายชายหนุ่มจึงรีบกรอกเสียงลงไปทันที

ณภัทร: สะดวกคุยหรือเปล่ามีเรื่องจะคุยด้วย

อานนท์: สะดวกครับนาย มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ

ณภัทร: พอดีมีเรื่องจะถามสักหน่อย เรื่องเมื่อหัวค่ำวันนี้ตอนที่นายเอารถเข้าไปเก็บให้น้องเค้าน่ะนายยกมือไหว้ใคร

อานนท์: นายเห็นเหรอครับ

ณภัทร: อือ บอกมาเถอะว่านายเห็นอะไรถึงได้ยกมือไหว้แบบนั้น

อานนท์: ผู้หญิงวัยกลางคนสวมชุดนอนครับ แถมยิ้มให้ผมด้วยนะครับแกคงมาขอบคุณที่ช่วยเอารถมาส่งให้มั๊งครับ ว่าแต่นายก็เห็นเหมือนกันหรือครับ

ณภัทร: อืม แต่แปลกตรงที่ยัยเล็กไม่เห็นนี่ซิ

อานนท์: แสดงว่าสิ่งที่เราเห็นไม่ใช่คนงั้นเหรอครับ

ณภัทร: ไม่รู้ซิ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ขอบใจมาก พักผ่อนเถอะ

อานนท์: ครับนาย สวัสดีครับ

หลังจากวางสายจากลูกน้องหนุ่มณภัทรได้แต่ครุ่นคิดถึงเรื่องของหญิงสาวคู่กรณี มันช่างลึกลับซับซ้อนน่าค้นหาทั้งที่จริง ๆ แล้วหญิงสาวออกจะจืดชืดไม่มีอะไรน่าดึงดูดใจเลยสักนิด มีเพียงแววตาหวานซึ้งจนดูเศร้าที่เผลอมองทีไรแล้วเผลอจนไม่อาจละสายตาได้เลยก็แค่นั้น

'ไม่มีอะไรหรอกมั๊ง อาบน้ำดีกว่า พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกวัน' ชายหนุ่มได้หาเหตุผลให้ตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายเสียที