“ไม่ใช่ฉันอย่างแน่นอน”
“รู้น่า... เธอจะรู้เรื่องมากขนาดนั้นได้ยังไง”
“นี่คุณไม่ได้กำลังว่าฉันอยู่ใช่ไหม? ทำไมฟังดูเหมือนว่าฉันเลย”
“คิดมากไปแล้ว ดึกขนาดนี้ นอนเถอะ”
“คุณจะค้างกับฉันไหม อยากให้นอนกอดจังไม่อยากให้กลับ”
“อืม” เขาอุ้มเธอแนบอก นอนตะแคงห่มผ้าให้อย่างใส่ใจ ซูเสี่ยวหนิงฉวยโอกาสหอมแก้มเขา จึงถูกมองอย่างขุ่นเคือง
“เธออยากเจอดีรึไง ไหนบอกเหนื่อย บ่นว่าอยากพักบ้าง”
“พอได้จูบแล้วจะหลับฝันดี คุณก็....ตามใจฉันหน่อยไม่ได้” เสียงเล็กอ้อนทำใจอ่อนยวบ ที่เขาห้ามเธอเพราะกลัวควบคุมตัวเองไม่ได้ พักนี้เขากวนเธอเกือบทุกวัน
“เบื่อทะเลาะกับเธอ นอนเถอะ”
หญิงสาวยิ้ม มุดหน้าลงกอดเขา ก่อนซุกตัวหลับฝันดี
ด้านนอกคฤหาสน์ มีรถจอดอยู่ไกลๆ ร่างของหญิงสาวนั่งเบาะคนขับ มือสองข้างกำพวงมาลัยแน่น นิ้วเรียวเกร็งจนข้อนิ้วปูดด้วยเส้นเลือด
ไป๋หลินจับตามองเหตุการณ์จากเงามืด ไม่ง่ายเลยที่จะยุแยงสร้างสถานการณ์
