หลังจากเหตุการณ์ในห้องประชุม บรรยากาศในองค์กรก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ลูกน้องหลายคนเริ่มตั้งข้อสังเกต พูดถึงการกระทำของไป๋หลิน ที่เหยียดหยามซูเสี่ยวหนิงเพราะอคติ ด้วยถ้อยคำหยาบคาย ทำดีไม่เคยชื่นชมมีแต่หาเรื่องตำหนิ
บางคนแอบบอกว่า “ผู้ช่วยไป๋เหมือนเมียเจ้านายที่ตามหึงหวง” ทั้งที่ปกติ เธอไม่เคยให้ใครอ่านทางออกได้เลย
“ตอนนี้คนพูดกันเยอะมาก แต่เจ้านายวางใจ ผมได้บอกให้พวกเขาสนใจหน้าที่ของตนเอง”
“อืม” หวังอี้เฉิงเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ได้ไม่รู้ว่าไป่หลินมีความรู้สึกยังไงกับเขา ที่ผ่านมาถือว่าขีดเส้นชัดเจน
แต่ด้วยสัญชาตญาณ สายตาคมกริบของเขา มักหันไปจับจ้องไป๋หลินบ่อยครั้งกว่าเดิม
ซูเสี่ยวหนิงเองก็ไม่ยอมหยุด ทุกครั้งที่อยู่ในสายตาของไป๋หลิน เธอมักหาโอกาสแอบซบ เอามือกุมมือหวังอี้เฉิง หรือกระซิบข้างหู ทำอะไรหวานชื่น อวดความโปรดปรานที่ตนมี เป็นการยั่วยุอีกฝ่ายเพื่อฉีกหน้ากากที่เย็นชา
เธอจะทำ
