สามีมัจจุราช

ตอนที่4 บังคับ

"เออ แล้วแต่นายเลยถ้างั้น สกปรก" น้ำข้าวเอาหมอนลงมาผ้าห่มมีผืนเดียวเธอเลยไม่เอา พร้อมนอนลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้หน้าต่างของห้อง หญิงสาวนอนพลิกซ้ายผลิกขวา เธอก็นอนไม่หลับเพราะไม่ชินกับสถานที่ด้วยและต้องมานอนกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนยิ่งแล้วใหญ่ เธอแต่งงานแล้วแต่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับชินเลย ในห้องที่มืดสนิทมีแค่แสงไฟสลัวๆส่องเข้ามาทางหน้าต่างของห้องพอที่จะมองเห็นอะไรบ้างรางๆ ไม่นานมากนักหญิงสาวก็เข้าสู่นิทรา

เช้าวันต่อมา 

หญิงสาวรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาช่วยแม่บ้านทำอาหารเช้า ตามประสาคนเคยทำปกติแล้วเวลาที่อยู่ที่บ้านบ้านก็ตื่นมาทำอะไรแบบนี้อยู่แล้วากับข้าวนับสิบอย่างจัดวางบนโต๊ะอาหารไม้เก่าที่ดูหรูหรา ชายหนุ่มลงมาที่หลังสุดเขาตื่นขึ้นมาไม่เห็นน้ำข้าวก็รีบลงมาดูว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

"เอ่อนี้ลูกชิน วันนี้แม่มีเเขกมาอย่ารีบไปทำงานก่อนนะจ้ะ" นาถพิจิตรบอกลูกชาย ชายหนุ่มได้แต่ทำหน้าสงสัยเพราะไม่รู้ว่าแขกที่แม่ของตนบอกคือใคร 

"ครับใครมาเหรอครับ"เขาที่มองหน้ามารดาและบิดารอคำตอบ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรสร้างความสงสัยให้แก่ชายหนุ่มมากขึ้นไปอีก

เจ้าหน้าที่อำเภอมาหาตอนเก้าโมงเศษๆ น้ำข้าวใจไม่ดีในเมื่อเธอตกลงกับชายหนุ่มแล้วว่าจะไม่จดทะเบียนสมรสแต่ที่เห็นมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น

"ตาชิน หนูน้ำข้าวมานั่งสิจ้ะ" นาถพิจิตรบอกคู่สามีภรรยามือใหม่

"คือคุณแม่คะ หนูว่ามันเร็วไป"

"เร็วอะไรกันจ้ะ พวกลูกแต่งงานกันเเล้วก็ต้องจดทะเบียนสิ"

"นั้นสิหนู จดกับลูกชายพ่อไม่แย่ขนาดนั้นหรอกนะ"นฤชัยพูดเสริมออกไปที่เห็นท่าทีลูกสะใภ้ที่ไม่อยากจดทะเบียนสมรสกับลูกชายตน

"ค่ะ" น้ำข้าวพูดไม่ออกที่เห็นผู้ใหญ่ทั้งสองบอกเธอ ชายหนุ่มหน้าเสียพอได้เห็นท่าทางของน้ำข้าวที่ไม่อยากจดทะเบียนสมรสกับเขาความรู้สึกที่เกิดขึ้นทำเอาชายหนุ่มไม่พอใจไม่น้อย 

น้ำข้าวมองใบทะเบียนสมรสตรงหน้า ด้วยดวงตาเศร้าสร้อย มันเป็นแค่กระดาษใบเล็กๆ แค่สองแผ่นเท่านั้น แต่มันกับมีความสำคัญกับชีวิตเธอ เธอจับปากกาอยู่นานในหัวสมองคิดอะไรต่ออะไรจนตีกันไปหมด

"ทำไม รังเกียจนามสกุลฉันขนาดนั้นเลยรึไง"ชายหนุ่มที่นั่งมองอยู่ข้างๆ ขยับกายมากระซิบบอกเธอด้วยน้ำไม่พอใจ

"รีบๆจดไปสิ เรื่องจะได้จบๆ ฉันรีบไปทำงานไม่มีเวลามากพอกับเรื่องไร้สาระแบบนี้นานหรอกนะ"

ชายหนุ่มเองก็ไม่อยากจดทะเบียนกับผู้หญิงที่นั่งข้างๆมากนักหรอก แต่เห็นเธอมั่วแต่ลังเลก็เริ่มหมั่นไส้เป็นภรรยาเขามีอะไรไม่ดีตรงไหนไม่ทราบ

"รู้แล้วว่ามันไร้สาระมากสำหรับคุณ"น้ำข้าวย้อนแต่ไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย

"เซ็นสิจ้ะ ท่านนายอำเภอรอนานแล้ว"นาถพิจิตรเอ่ยเตือนน้ำข้าวที่ยังนิ่งอยู่

หญิงสาวจึงจำใจเซ็นชื่อไปอย่างรวดเร็ว หางตาชายหนุ่มแอบมองเล็กน้อยก่อนจะจรดปากกาเซ็นแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

"ผมไปทำงานได้แล้วใช่ไหมคับ"เขาลุกขึ้นพร้อมถามประชดมารดาอย่างไม่พอใจ

"จ้ะ ลูก อืมวันนี้พาน้องไปด้วยสิจ้ะ"หญิงสาวอยากจะเอ่ยปากบอกปฏิเสธเพราไม่อยากไปแต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธพูดขัดแม่สามีในนามออกมา 

"จะไปด้วยก็รีบตามมา อย่าให้ฉันต้องเสียเวลามากไปกว่านี้"เสียงเข้มบอกก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วน้ำข้าวมองหน้าหญิงชราพอนาถพิจิตรพยักหน้าให้หญิงสาวจึงต้องทำตาม หญิงสาววิ่งตามอีกคนที่เดินเร็วยิ่งกว่าจรวดจนเธอแทบตามไม่ทัน

"จะรีบไปไหนเนี้ย ฉันก็ไม่อยากไปกับนายสักหน่อยถ้าคุณแม่ไม่บังคับฉันก็ไม่มาหรอก ไอ้คนบ้า"เธอบ่นตามหลัง ชายหนุ่มได้ยินทุกคำแต่ไม่ได้หันกลับไปคุยกับเธอ