พื้นเพียง

ห้องใต้ดิน

8 ปีต่อมา

วันเวลาล่วงเลยมาถึงแปดปีที่เด็กชายพื้นเพียงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย จนคนในตระกูลคิดว่าเด็กชายพื้นเพียง ลูกชายคนเดียวของคุณวิภาได้เสียชีวิตไปแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเด็กชายพื้นเพียงยังไม่ตายและยังอยู่ในบ้านหลังนั้น อยู่ในที่มืดมิดที่ไม่มีใครหาเจอ ยกเว้นก็แต่คนเฒ่าคนแก่ของบ้านและเธอผู้นั้น

" มันตายรึยัง "

" ยังค่ะ เธอสบายดี "

" ดี อย่าให้มันตาย เข้าใจไหม "

" ค่ะ เอ่อ วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหนู นมขอนอนในห้องนั้นได้ไหมค่ะ "

" จะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าให้มีคนเห็น ไม่อย่างนั้นคงจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น "

" ค่ะๆ "

นมช้อย คนเฒ่าคนแก่ที่ดูแลตั้งแต่รุ่นคุณวิภาจนถึงรุ่นของลูกชายเธอที่หายตัวไป นมช้อยเข้ามาเป็นแม่บ้านอยู่นานจนได้เป็นแม่นมให้คุณพื้นเพียงลูกชายของวิภาเธอเฝ้าทะนุถนอมคุณหนูของเธออย่างดี จนตอนนี้นมช้อยก็อายุเข้าหกสิบไปแล้ว ถึงแม้สังขารจะโรยราไปบ้างแต่เธอก็สัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่า เธอจะไม่ยอมตายจนกว่าคุณหนูของเธอจะอายุครบยี่สิบปี เธอจะอยู่ดูแลคุณหนูของเธอจนกว่าชีวิตเธอจะหาไม่

ดึกดื่นคืนหนึ่งนมช้อยได้แอบมาที่ห้องใต้บันได เธอไขกุญแจที่ล็อกอยู่ประตูอย่างเบาๆ เหมือนกลัวเสียงนี้จะไปทำให้ใครตื่นเข้า เธอเดินเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของห้อง เลื่อนตู้ใบเล็กๆ ออก ยกพรมเก่าๆ ผื่นหนึ่งให้พ้นทาง ปรากฏประตูลงชั้นใต้ดินที่อยู่ใต้ตู้เล็กๆ ใบนั้น เธอไม่รอช้ารีบเปิดประตูเล็กๆ นั้นทันที แสงของตะเกียงที่ให้ความสว่างไม่มากแต่ก็พอให้เธอเห็นบันไดทางลงได้ เดินมาได้ไม่นานเธอก็เจอ ประตูลูกกรงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ข้างในนั้นมีแสงไฟที่สาดส่องออกมาเล็กน้อย

" คุณหนู นมมาหาแล้วนะคะ "

"......"

" คุณหนูของนมหลับแล้วหรอค่ะ "

" นมครับ เพียงอยู่ตรงนี้ "

นมช้อยเรียกหาคุณหนูของเธออยู่ครู่หนึ่งก็ปรากฏร่างเล็กๆ เดินออกมาจากข้างในห้องนั้น เด็กน้อยหน้าตาน่ารักตัวบอบบางผิวขาวซีดเหมือนไม่เคยออกแดดมานาน กำลังเดินมาหาเธอ นมช้อยรีบปลดล็อกประตูและเข้าไปหาเด็กชายทันที วันนี้เธอเอาเค้กวันเกิดและอาหารมากมายเข้ามาด้วย

" คุณหนูวันนี้วันเกิดคุณหนู จำได้ไหมค่ะ "

" เพียงจำได้ครับ วันนี้เพียงอายุสิบแปดปีแล้ว วันนี้นมจะนอนกับเพียงไหมครับ "

" นอนค่ะ วันนี้นมจะนอนกับคุณหนู "

" ฮึกฮื่ออ จริงนะครับ "

" จริงค่ะ ไม่ร้องนะคะ ฮึก "

" ครับ เพียงไม่ร้องแล้ว นมก็ไม่ร้องนะ "

" นมเอาเค้กมาด้วย มาเป่าเค้กกันนะคะ "

" มีโดเรม่อนด้วย เพียงชอบครับนม "

นมช้อยจัดอาหารที่โต๊ะเล็กๆ และยกเค้กขึ้นมาจุดให้คุณหนูของเธอ เธอร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้เด็กน้อยได้เป่า พอเป่าเค้กเสร็จเธอก็ชวนคุณหนูทานอาหารกัน นมช้อยจะมานอนกับพื้นเพียงในวันเกิดทุกปี และปีนี้ก็เช่นกัน

" นมครับ วันนี้ฝนตกไหมครับ "

" ไม่ตกเลยค่ะ ร้อนมากๆ เลย "

" อีกสองปีเพียงจะได้ออกไปข้างนอกแล้วใช่ไหมครับนม เพียงอยากเล่นน้ำฝน "

" ใช่ค่ะ อีกไม่นาน คุณหนูอดทนหน่อยนะคะ "

" ครับ เพียงจะรอ ถ้าวันนั้นมาถึงนมต้องพาเพียงไปสวนสนุกนะครับ แล้วก็เล่นน้ำฝนด้วย "

" ค่ะ นมสัญญา คุณหนูนอนนะคะ ดึกมากแล้ว "

" ครับ ฝันดีนะครับนม "

นมช้อยนอนมองหน้าเด็กชายพื้นเพียงที่ตอนนี้ก็อายุเข้าสิบแปดปีแล้ว เธอมองหน้าคุณหนูของเธอทั้งน้ำตา นมช้อยต้องอดกลั้นที่จะร้องไห้ต่อหน้าพื้นเพียงทุกวัน เธอมีหน้าที่นำอาหารมาให้พื้นเพียง เพราะไม่มีใครรู้เรื่องที่พื้นเพียงอยู่ที่นี่หรือแม้กระทั้งยังมีชีวิตอยู่ ตั้งแต่คุณวิภาเสียชีวิต พื้นเพียงก็เหมือนตกอยู่ในนรก หลังจากเปิดพินัยกรรมวิดาก็ไล่ทุกคนในบ้านออกยกเว้นเธอ วิดาจับเด็กน้อยที่อายุเพียงสิบปีมาขังไว้ที่ห้องใต้ดินที่ตอนนั้นยังเป็นเพียงห้องร้างมีแค่ดินและหยักใย้พร้อมความมืดสนิทของห้อง นมช้อยขอร้องวิดาทั้งน้ำตาว่าอย่าทำกับคุณหนูของเธอแบบนี้ แต่วิดาหรือจะฟังเธอ วิดาขังพื้นเพียงไว้เป็นเวลาสองวัน เด็กน้อยหวาดกลัวแค่ไหนเธอรู้ดี จนวันหนึ่งเธอทนไม่ได้ที่เห็นสภาพคุณหนูของเธอเป็นแบบนั้น เธอจึงเข้าไปก้มกรอบขอวิดาให้ปล่อยพื้นเพียงไป แต่วิดาไม่ยอมและขู่จะฆ่าเธอพร้อมพื้นเพียง เธอไม่มีทางเลือกจึงเสนอตัวว่าจะดูแลพื้นเพียงในห้องนั้นเองขอแค่ทำห้องดีๆ ให้เด็กน้อยได้มีอากาศหายใจบ้าง โชคยังดีที่เธอยังหว้านล้อมวิดาได้ วิดาจึงให้คนมาทำห้องดีๆ พร้อมอุปกรณ์ที่คนๆ หนึ่งจะสามารถอยู่ได้ แต่ทั้งหมดก็อยู่ในห้องใต้ดินเหมือนเดิมถึงแม้ห้องจะดีแต่พื้นเพียงก็ต้องอยู่ในนั้นคนเดียวในวัยเพียงแค่สิบปี ไม่มีโอกาสแม้จะวิ่งเล่นตามประสาเด็กด้วยซ้ำ

กว่าแปดปีที่นมช้อยดูแลพื้นเพียงมา วิดาบอกเธอว่าเมื่อไหร่ที่พื้นเพียงอายุครบยี่สิบปีจะปล่อยออกมาข้างนอก เธอรู้ดีว่าวิดาคิดจะทำอะไร แต่คนแก่อย่างเธอจะทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดูแลคุณหนูของเธอต่อไป

" นมขอโทษนะคะที่พาคุณหนูออกไปไม่ได้ ฮึก คุณหนูอดทนหน่อยนะคะ "

เธอได้แต่ร้องไห้เบาๆ ข้างๆ คุณหนูของเธอ ไม่ใช่ว่าหลายปีมานี้เธอไม่พยายามพาพื้นเพียงหนี แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงก็ไม่เคยรอดสักที มีคนตายกี่สิบคนแล้วที่เธอพยายามขอความช่วยเหลือ แม้แต่วิศวะที่มาทำห้องให้พื้นเพียงวิดายังฆ่าได้ เพียงเพราะเธอไม่ต้องการให้ใครรู้ว่ามีห้องนี้อยู่ ล่าสุดที่เธอพยายามพาพื้นเพียงหนี วิดาก็จับได้และขู่พื้นเพียงว่าจะฆ่าเธอและจะปล่อยให้คุณหนูของเธอตายคนเดียวในห้องใต้ดินนี้ หลังจากนั้นคุณหนูของเธอก็ไม่คิดหนีอีก เพราะกลัวว่าวิดาจะทำร้ายเธอ

-------------------------------------

รุ่งเช้าของอีกวันนมช้อยออกมาจากห้องใต้ดินช่วงเวลาตีสามเพราะเวลานั้นทุกคนยังไม่ตื่น นมช้อยต้องรีบออกมาก่อนจะมีคนมาเห็นเธอ และรีบไปห้องของตัวเองไม่ออกมาอีก จนกว่าจะถึงเวลาไปจัดอาหาร

" นมช้อย ขึ้นไปพบฉันที่ห้องด้วย "

" ได้ค่ะ "

หลังจากอาหารเช้านมช้อยก็ขึ้นไปหาวิดาที่ห้อง เธอคิดว่าวิดาคงจะถามเรื่องพื้นเพียงอีก แต่ไม่ใช่เลย

" อีกหนึ่งอาทิตย์ ไตรภพ จะกลับมาที่นี่ ต่อไปนี้ทำอะไรก็ระวังกว่าเดิมและอย่าให้ฉันรู้ว่าแกเอาเรื่องเด็กเวรนั้นไปบอกลูกชายฉัน รู้ใช่ไหมว่านั้นน่ะลูกของฉัน ยังไงเขาก็เข้าข้างฉันอยู่แล้ว "

" ค่ะ นมจะระวัง และจะไม่ยุ่งกับคุณไตรมาก "

" ดี ออกไปได้ล่ะ "

" ค่ะ "

นมช้อยเดินออกมาจากห้องของวิดาอย่างรีบๆ เมื่อคืนเธอลืมเอาอาหารสำเร็จรูปไปให้พื้นเพียง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จนกว่าจะค่ำ คุณหนูของเธอจะหิวแค่ไหน เธอได้แต่นั่งโทษตัวเองที่สะเพร่าลืมเรื่องสำคัญ อาจเพราะอายุมากขึ้นเธอถึงลืมอะไรง่ายๆ แบบนี้

" โถ่ คุณหนูป่านนี้จะหิวแค่ไหนกัน "

นั่งบ่นกับตังเองไม่นานเธอก็ออกไปเตรียมของไว้เผื่อว่าวันนี้เธอจะไม่ลืมอีก แค่อยู่คนเดียวก็มากพอแล้วนี่ยังไม่มีอาหารอีก หวังว่าคุณหนูของเธอจะไม่เป็นอะไรมากนะ

----------------------------------------------

​

น้องพื้นเพียง

​

ห้องใต้ดินของน้อง