“ไปนั่งบนเตียง!” เขาสั่งเสียงห้วน แต่แค่นั้นคนฟังก็สั่นไปทั้งร่าง รีบคลานขึ้นไปอยู่บนเตียงแต่ก็ไม่วายดึงเสื้อคลุมที่หล่อนพาดเอาไว้แต่แรกปกปิดร่างกาย
ณัฐภาคย์กัดฟันแน่น นับหนึ่งถึงสิบในใจ พร้อมกับด่าตัวเองไปพลาง
เป็นบ้าอะไรไปวะ เห็นมาตั้งเยอะตั้งแยะ อย่ามาทำเป็นตื่นยัยตัวเล็กหน้าซีดนี่หน่อยเลย งาน! มันเป็นแค่งาน แล้วแกก็กำลังจะได้ช่วยคนเอาบุญ!
เขาปรามตัวเองอยู่ในใจ ก่อนจะหันกลับมาทางคนที่นั่งอยู่บนเตียงเมื่อปรับสีหน้าและแววตาให้ว่างเปล่าจากการบังคับตัวเองสุดฤทธิ์
“เอาละ ทีนี้ก็เอาเสื้อคลุมโยนทิ้งไปไกลๆ แล้วคิดเสียว่าฉันเป็นแค่หุ่นหรืออะไรก็ได้ที่ไม่มีชีวิต!”
เพราะฉันก็จะพยายามคิดแบบนั้นเหมือนกัน!
เขาบอกตนเองเช่นนั้นเมื่อมองเรือนร่างเปลือยเปล่างดงามผ่านเลนส์กล้องด้วยแววตาร้อนแรงและชื่นชม แต่โชคดีที่มีกล้องบังเอาไว้ ไม่เช่นนั้นหล่อนคงได้ตกใจที่เห็นแววตาหื่นกระหายจากเขา แม้แต่มือเขา
