“เมื่อกี้ฉันบอกเธอไปแล้วใช่ไหม ว่าไม่อยากได้ยินเสียงเธออีก ถือว่าฉันขอร้องก็ได้นะ ช่วยนั่งเงียบๆ และทำให้ฉันรู้สึกว่ากำลังขับรถอยู่คนเดียวโดยไม่มีเธอนั่งอยู่ข้างๆ จะได้ไหม?!”
คำพูดจริงจังและดวงตาที่มองมาว่าไม่ได้ล้อเล่นนั้นทำให้ แก้วกัญญารู้สึกใจหายวาบ ใบหน้าเรียวเล็กเผือดลง หัวใจดวงน้อยหล่นวูบลงไปกองอยู่แทบเท้าทันทีที่เขาพูดจบ
จากนั้น ใบหน้าซีดจึงค่อยๆ ก้มหน้าลงซ่อนแววตาที่วาววามไปด้วยหยาดน้ำตา ขณะที่ดวงตาคมใหญ่ที่สาดแสงพิฆาตมาเมื่อครู่นี้หันกลับไปมองเบื้องหน้าอย่างหงุดหงิด ครู่ต่อมาจึงออกรถไปจากริมถนนที่จอดอยู่
ณัฐภาคย์หันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งเงียบก้มหน้ามองมือที่ประสานกันอีกครั้งด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ลึกๆ กำลังรู้สึกผิดและคิดว่าบางทีเขาอาจคำพูดรุนแรงกับหล่อนจนเกินไป
แต่เมื่อหันกลับไปชายหนุ่มก็เหยียบเบรกอย่างกะทันหัน เป็นเหตุให้คนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าด้วยความน้อยใจถึงกับหน้
