วันต่อมา
“ปวดเอวจังวะ!”
แค่ผมขยับตัวแม่งก็ปวดไปหมดทั้งตัวสงสัยเมื่อคืนจะใช้งานหนักผมเป็นคนทำยังปวดเมื่อยทั้งตัวขนาดนี้คนที่โดนอย่างน้ำหวานคงลุกไม่ขึ้นอ่ะผมว่า
ฟึบ ฟึบ!!
ทำไมเตียงมันโล่งๆวะเหมือนผมนอนอยู่คนเดียวเลยว่ะเอามือลูบๆดูก็ไม่เจอใคร
“ไปไหนวะ!”
พอลืมตามาดูก็ไม่มีใครนอนกับผมบนเตียงจริงๆครับน้ำหวานไปไหนวะลุกไหวได้เหรอวะโดนไปซะขนาดนั้นแม่งอึดดีแท้แล้วนี่ผมนอนหรือซ้อมตายวะครับตื่นมาบ่ายสองว่าแต่น้ำหวานลุกไปไหนในห้องน้ำก็ไม่น่าจะอยู่เพราะแม่งเงียบกริบว่าแล้วก็ขอลุกออกไปดูคนอึดหน่อยเถอะว่าไปไหนทำอะไรอยู่
“น้ำหวาน!”
เงียบกริบ! ลงมาข้างล่างก็ไม่เห็นแม้แต่เงาน้ำหวานครับบ้านแม่งอย่างเงียบ
“คุณพีทตื่นแล้วเหรอคะ!”
“ครับ...ป้าเห็นน้ำหวานไหม”
ป้าแม่บ้านเดินออกจากห้องครัวมาพอดีครับผมเลยถามป้าแก
“คุณน้ำหวานออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
“ออกไป..ออกไปไหน”
“ป้าถามแล้วค่ะแต่คุณน้ำหวานไม่บอกป้าเ
