รุ่งนภาชะงัก สองคนสบตากัน
“ก็พาคุณสิทธิ์มาหาดาด้วยไงล่ะ ยังไงก็รู้จักกันดีไม่ใช่เหรอ”
“ดาไม่ได้อยากรู้จักหรอกนะ เพราะไร่ติดกันก็เลยจำใจ” มธุรดาย้อนแล้วเบ้ปากใส่
เขาอ้าปากจะพูด
“เรียบร้อยแล้วครับคุณดา กลับกันเลยหรือเปล่าครับ” ปฐมเข้ามาแทรก
“งั้นเรากลับกันเถอะ พ่อฉันรอแล้ว” มธุรดาแสร้งบอก ก่อนมองเพื่อน “ดากลับก่อนนะรุ่ง ต้องไปเคลียร์เรื่องเงินกับพ่ออีก”
“จะกลับแล้วเหรอ”
“จ้ะ” เธอเดินห่างออกมา ไม่หันกลับไปมอง เพราะไม่อยากให้หัวใจตัวเองต้องทรมานไปมากกว่านี้อีกแล้ว ทั้งที่รู้แก่ใจ ทำไมถึงไม่ห้ามตัวเองเลยมธุรดา ถ้าไม่ถลำลงไป ก็คงไม่ต้องเจ็บแบบนี้
ร่างบางเอนกายลงบนฟูกหนา เสียงน้ำตกทำให้เพลิดเพลินจนหลงลืมบางเรื่อง โชคดีที่ตัดสินใจให้ลูกน้องทำที่พักอีกแห่ง เพื่อไม่ให้ถูกรบกวนจากบุคคลภายนอก เวลานี้มันได้ใช้งานแล้ว เธอต้องการความสงบเงียบอย่างที่สุด ไม่อยากเจอเรื่องอะไรให้วุ่นวายใจอีก ม่านสี
