6
1845 คำ
ยัยน้ำ! แกว่าฉันควรจะเลือกซื้อคู่ไหนดี คู่นี้ก็สวย คู่นั้นก็สวย ฉันเลือกไม่ถูกเลยจริงๆ แกช่วยฉันเลือกหน่อยสิ น้ำ ยัยน้ำ!!"
"ฮะ... อ๊ะ... อะไรนะแยม พูดเสียงดังเชี่ยวฉันตกใจหมด"
"ยัยน้ำ ฉันไม่ได้ตะโกนเลย ฉันเรียกตั้งนานแต่แกไม่ตอบเป็นอะไรหรือเปล่า"
พิมอัปสรรู้สึกเสียใจอยู่ลึกที่ตัวเธอเป็นคนแนะนำพี่วุฒิให้กับเพื่อน เธอกับน้ำเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลจะมาแยกกันก็ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ตัวเธอแยกไปเรียนคณะบริหาร ส่วนเพื่อนเธอเป็นคนเรียนเก่ง ยัยน้ำสอบติดคณะแพทย์ถึงจะได้ห่างกันบ้าง แต่โลกการสื่อสารมีเยอะแยะจึงทำให้ไม่ขาดการติดต่อ ตั้งแต่ที่เพื่อนสนิทเจอเรื่องที่ช็อคโลก ยัยน้ำดูเหมือนจะเสียศูนย์แบบแปลกๆ เพื่อนเธอไม่ได้ดูโศกเศร้าเสียใจอะไร มีแต่แอบเหน็บเรื่องที่เธอไม่รู้ว่าพี่วุฒิเป็นเกย์ ว่าตัวเธอทำไมถึงไม่รู้"
"เปล่า! ฉันไม่ได้เป็นอะไร" ณิชาภาปฏิเสธเสียงหลงและทำทีเปลี่ยนเรื่องเป็นเดินไปหยิบรองเท้าบนชั้นขึ้นมาดู
"แน่ใจเหรอ พักหลัง ๆ ฉันเห็นแกเงียบไปนะไม่พูดเหมือนเก่า ดูแกใจลอยแบบแปลกๆ ยัยน้ำ ยังทำใจเรื่องพี่วุฒิยังไม่ได้หรือว่ายังโกรธฉันที่เป็นต้นเหตุให้แกต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันไม่รู้จริงๆ นะเว้ย ว่าพี่วุฒิกับพี่นนท์เป็นอะไรกัน ก็เห็นเป็นเพื่อนสนิทกันเท่านั้น ฉันขอโทษนะ ยัยน้ำ" พิมอัปสรทำหน้าเศร้าพร้อมกับสำนึกผิด
"ฉันไม่ได้โกรธหรอกแยม ฉันมีเรื่องให้คิดเยอะ ฉันแค่สงสารพ่อกับแม่ที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ พ่อกับแม่ฉันคงจะเสียใจเวลาที่ใครๆ ถามเรื่องงานแต่งงานที่ถูกยกเลิก"
"แต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี น้ำ... ฉันอยากจะให้แกอภัยให้พี่วุฒิเถอะ พี่วุฒิเขาก็สารภาพกับแกตรงๆ มันก็ดี แต่พี่วุฒิผิดตรงที่มาบอกช้าไป แล้วพรหมลิขิตชักพาให้มารู้ใจตัวเองเมื่อไม่นานมานี้ว่าขาดพี่นนท์ไม่ได้"
"แยม! แกไม่ต้องมาแก้ตัวให้พี่วุฒิ เวลาฉันฟังสิ่งที่แกพูดฉันยิ่งขนลุก"
"ก็ฉันเป็นห่วงแกนิ ตั้งแต่แกเจอเรื่องนี้ไปก็เงียบ แกดูแปลกไม่เหมือนเดิม ฉันไม่รู้ว่าตัวแกคิดอะไร แต่แกไม่เหมือนเดิมนะ ยัยน้ำ"
"คิดมากไป!" ณิชาภาทำเป็นเลื่อนปลายนิ้วไปจับรองเท้าที่อยู่บนชั้น ทั้งๆ ที่ภายในใจก็กลัวว่าเพื่อนสนิทจะจับได้ว่าเธอเปลี่ยนไปตรงไหน กลับมาแรกๆ เธอก็กลัวว่าพนักงานโรงแรมของแยมจะมีใครเห็นเธอกับผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า
"ยัยน้ำ ฉันแค่มองตาก็รู้แล้วว่าแกต้องมีเรื่องอะไร แต่แกไม่ยอมบอกฉัน"
"เว่อร์! ฉันเป็นหมอฉันก็เจอปัญหาเยอะแยะ เลยติดอาการเครียดออกมาบ้าง"
"อย่ามาทำเป็นพูดให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลย คนอย่างแก ไม่มีทางที่จะเครียดเรื่องงานแน่ ตัวแกชอบและรักอาชีพนี้จะตายไป"
"บอกตรงๆ ก็ได้ ฉันเครียดเรื่องพ่อกับแม่ ที่ผิดหวังจากพี่วุฒิเท่านั้น"
"เอาน่าไม่ต้องเครียด เดี๋ยวฉันหาเทพบุตรสุดหล่อและดีให้ใหม่ งานนี้ฉันจะเช็คให้ละเอียดไม่ให้พลาดรับรองงาน ฉันจะให้แกสละพรหมจรรย์ก่อนตายให้ได้"
ณิชาภาเมื่อฟังเพื่อนพูดจบ เธอรู้สึกขำอยู่ข้างใน แยมเอ๋ย! เพื่อนตัวเองสละพรหมจรรย์ไปตั้งนานแล้ว ที่สำคัญเพื่อนตัวเองปล้ำผู้ชายอีกต่างหาก
"แยม มีพยาบาลที่โรงพยาบาลมาปรึกษาฉันเรื่องการมี one night stand กับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นมีท่าทีไม่พอใจที่พยาบาลขอให้เขาไม่เอาเรื่องไปฟ้องร้องเรียกค่าเสียหาย จากการปล้ำผู้ชาย แต่พยาบาลก็ยังกังวลอยู่ดีว่าผู้ชายคนนั้นบอกไม่คิดที่จะฟ้องร้องก็ตาม แต่ทุกวันนี้พยาบาลก็ยังกลัวผู้ชายคนนั้นจะกลับมาแบล็คเมลล์พยาบาล"
ณิชาภาเก็บเรื่องนี้มานาน ขอปรึกษาเพื่อนกับปัญหาที่ค้างคาใจมานานนับเดือนหน่อยเถอะ
"ยัยน้ำ! แกเป็นหมอนะ นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ถ้าพยาบาลคนนั้นพลาดไปมี one night stand กับใครสักคนแล้วกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะกลับมาฟ้องร้อง ฉันว่าตำรวจคงจะไม่ต้องทำคดีอื่นกันแล้ว”
"แต่ผู้ชายคนนั้นทำเหมือนไม่พอใจ เขาโกรธ เขาเรียกเงินค่าเสียหายจาก นางพยาบาลตั้งร้อยล้านเลยนะ แต่พยาบาลไม่มีให้เลยขอให่เขาลดเหลือห้าแสน จะให้มากสุดก็ไม่เกินล้าน แต่ผู้ชายคนนั้นทำท่าทางไม่พอใจหาว่าพยาบาลไปดูถูกศักดิ์ศรีของเขาคนนั้น แต่ตอนนี้ก็กลับไปประเทศของเขาแล้ว รู้ไหมว่าพยาบาลได้ให้เพื่อนของผู้ชายคนนั้นเซ็นเป็นพยานแล้วนะว่าจะไม่เอาเรื่อง แกคิดว่าเขาจะกลับมาฟ้องไหม"
"พยาบาลบอกไหมว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นใครถึงได้เรียกค่าเสียหายถึงร้อยล้านบาท"
"ไม่ได้บอก แต่เขาหล่อมากๆ หล่อจริงๆ"
"หล่อมาก แล้วทำไมพยาบาลไม่ขอเบอร์ ชื่อ หลักฐานอะไรมาละ"
"ขอแล้ว แต่เขาโมโหเลยไม่ให้เลยไม่อยากจะเซ้าซี้ เพราะนางพึ่งจะถูกบอกเลิกหนีไปดื่มเหล้าแล้วเมาเลยประชดด้วยการจับผู้ชายคนปล้ำ นางคงจะอายพึ่งเจอกันก็ โป๊ะชึง กันทันที"
"ฉันว่า พยาบาลคนนั้นคงจะซื่อ ท่าทางไม่เคยมีอะไรกับใครมาจริงๆ ถึงคิดว่าตัวเองปล้ำผู้ชายแล้วนางบอกไหมว่าปล้ำไปกี่ครั้ง"
"น่าจะหลายครั้งอยู่มั้ง" ณิชาภานึกตอนนั้นเธอก็ไม่ได้นับด้วยว่าเท่าไหร่ รู้แค่ว่ากว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า
"เหอะ เหอะ นางคงจะใสซื่อมากมีอะไรกันตั้งหลายครั้ง ผู้ชายนะคะไม่ใช่เด็กที่จะขัดขืนไม่ได้ หลายครั้งแบบนี้ตัวฉันว่าผู้ชายคงติดใจมากกว่า ถ้าไม่สมยอมคงหนีเตลิดตั้งแต่ตอนแรกแล้วไหม ผู้ชายคงไม่รอมีให้อะไรกันตั้งหลายครั้งแบบนั้นหรอก"
"บ้า! เขาอาจจะเผลอตัวไปก็ได้ แต่พยาบาลเป็นคนผิดที่ทำแบบนั้น"
"ถ้าตัวแกเจอพยาบาลคนนั้น แกก็ขอชื่อเขามาให้หน่อยฉันจะไปเช็คดูว่าจะหล่อขนาดไหน ถึงทำให้นางที่ใสซื่อเผลอตัวปล้ำผู้ชาย"
"คงจะไม่ได้เจอเขาแล้วละ"
"ถ้าชะตาลิขิตเอาไว้ สักวันหนึ่งก็อาจจะได้เจอกันก็ได้ใครจะไปรู้"
แยมฟังเพื่อนรักปรึกษาเรื่องพยาบาลก็แอบขำ ยัยน้ำคงคิดว่าเธอไม่รู้ทันแน่ๆ หากพนักงานที่บาร์ข้างล่างไม่รายงานเธอว่า ยัยน้ำมันเมาแล้วเดินไปกับผู้ชายต่างประเทศหล่อมาก เธอเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย โชคดีวันนี้นางดันพูดออกมาก่อน คงจะไม่ยากหากผู้ชายคนนั้นพักที่โรงแรมของเธอ
ณ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เวอเลนท์ ทายาทเจ้าของโรงพยาบาลหลังจากที่หมดเวลาพักผ่อนไปแล้วก็กลับมาจัดการงานที่ค้างอยู่มากมายทั้งเรื่องการรักษา งานบริหารที่ตัวเขาทำมันได้ดีเป็นที่พอใจของพ่อ
คุณแม๊กนัสซึ่งอดีตเคยเป็นนายแพทย์ศัลยกรรมมือหนึ่งของโลกตอนนี้เปลี่ยนผันมาจับงานบริหารโรงพยาบาลที่สืบทอดรุ่นต่อรุ่น จากนี้ไปคงจะเป็นรุ่นของลูกชายคนเดียวของเขานายแพทย์ฟิลิป เวอเลนท์ที่มีบุคลิกลักษณะนิสัยคล้าย ๆ กัน
เรื่องหน้าที่การงานท่านไม่ค่อยห่วง จะห่วงก็แต่เรื่องหัวใจตั้งแต่ลูกชายของเขาเลิกรากับนางแบบชื่อดัง ตัวลูกชายของเขาก็ปิดหัวใจและหันไปมุ่งทำแต่เรื่องงานอย่างเดียว ทั้งๆ ที่มีหญิงสาวพราวเสน่ห์อยากจะได้ลูกชายเขาไปเคียงข้างเยอะมาก แต่ก็ไม่มีใครได้ครอบครองหัวใจลูกชายเขาได้เลยสักคน
"เป็นยังไง เจ้าลูกชายเลิกงานหรือยัง ไปทานข้าวกับพ่อได้ไหม"
ฟิลิปที่กำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารได้เงยหน้าขึ้นไปมองผู้เป็นบิดา วันนี้พ่อของเขาลงทุนเดินมาชวนไปทานข้าวด้วยตัวเองในรอบหลายเดือน ต่างคนก็มีงานยุ่งทั้งพ่อและลูก
"สวัสดีครับคุณแม๊กนัส ลงทุนเดินมาหานายแพทย์ตัวเล็กแบบผมมีเรื่องอะไรไหมครับ"
"ไอ้เจ้าลูกชายคนนี้ พ่อคิดถึงลูกไม่ได้หรือยังไง แค่เดินมาชวนไปทานข้าวจะต้องมีเรื่องอะไรด้วย"
"โอ้... รู้สึกตัวไหมครับว่าแก่ ผมพูดแค่นี้น้อยใจไปได้ครับคุณพ่อ"
"ลูกไม่แก่บ้างไม่รู้หรอก ว่าคนแก่ขี้เหงาลูกก็ไม่ยอมมีเมียมีหลานให้สักที"
“ใจเย็นๆ สิครับ เมียและแม่ของลูกผม ก็ต้องหากันนานหน่อยสิครับ”
“พ่อละอยากให้มีผู้หญิงมาจับแกปล้ำจริงๆ หากมีใครเดินมาบอกว่าท้องกับลูกพ่อคงจะฉลองยิ่งใหญ่แน่นอน”
ฟิลิปถึงกับหัวเราะคำพูดพ่อของตัวเอง บ่นเรื่องการหาลูกสะใภ้อีกตามเคย หากมีใครคนหนึ่งเดินมาบอกว่าท้องกับเขา พ่อจะดีใจมาก ทำให้เขาหวนไปนึกถึงผู้หญิงคนนั้น เขาพึ่งรู้ว่าเธอก็เป็นหมอเช่นกัน มันก็มาจากความเผือกของเพื่อนล้วนๆที่อยากจะรู้จัก หากจะเข้าข่ายใครที่จะสามารถท้องได้ก็คงจะเป็นคนนั้นแค่คนเดียว เขายังรู้สึกกลัวเหมือนกันว่าเธอจะท้องไหมจึงแอบติดตาม IG ของเธอ ดูการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
“อย่ารีบสิครับ เมียนะพ่อ ไม่ใช่อยากจะมีเมื่อไหร่ก็มีได้ หากไม่มีใครผมก็คงจะรับเด็กเล็กๆ มาเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรมก็ได้ครับ”
“ฟิลิป! ลูกพูดอะไร รู้ตัวไหมถ้าลูกทำแบบนั้น เอายามาฉีดให้พ่อตายไปเลยดีกว่า พ่อไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน บรรพบุรุษของเราคงจะฟื้นขึ้นมาหัวเราะเยาะพ่อแน่ๆ”
“คุณพ่อ มันไม่ขนาดนั้นหรอกครับ อย่าไปเครียดหรือกังวลกับเรื่องนี้เลย ไปเถอะครับ วันนี้ผมจะเป็นลูกที่ดีดูแลพ่อเอง”
”ขอให้จริงเถอะ แม่เขาจะได้ไม่ต้องลุกจากหลุมมาฆ่าพ่อที่หาเมียให้ลูกไม่ได้สักที”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แม่เขาไม่ว่าหรอกครับพ่อ”
ฟิลิปลุกขึ้นหยิบสูทขึ้นมาใส่แล้วเดินพาพ่อไปดินเนอร์กันสองคนตามประสา
- ผู้เขียน
