ณ โต๊ะอาหารของคฤหาสน์แห่งนี้ บรรยากาศบนโต๊ะ ไม่สมกับคำว่าวันนี้ที่รอคอยเลยนั้น ตลอดเวลานานนับปีที่พ่อลูกๆจะนั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะแต่ละคนก็ดูก้มหน้าก้มตาจิ้มสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นใส่ปาก ไม่มีคำใดเอ่ยออกมา มีเพียงลมหายใจที่พ่นออกเป็นทางยาวของคนที่นั่งหัวโต๊ะนั้น รสามองมาอย่างหวาดๆ
แกร่ง! เสียงรวบช้อนของคนที่นั่งหัวโต๊ะเอ่ยขึ้น คิมหันหน้ามองพี่ชายตัวเอง สลับกับมองหน้าของรสา
มาร์ชเองก็พยักหน้าพรางบุ้ยหน้าให้น้องสาวนั้นพูด
“เอาหละๆ เรื่องของใครคนนั้นพูด” เสียงเข้มทำให้ทั้งสองพี่น้องชะงัก คิมยิ้มรับพร้อมกับขยับข้าไปไกล้ผู้เป็นพ่อ
“พ่อครับ ” คิมชะงักเล็กน้อย หันไปมองหน้ารสา
“ตรงประเด็นซิ ”
“คือที่ผมทำไปก็เพราะว่า….” คิมไม่กล้าเอ่ยว่ารักออกมา เขาอายพี่ชายและพ่อของเขาเป็นที่สุด เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยจะรักใครเลยสักครั้ง
“แกจะบอกว่ารักงั้นสิ ” ใบหน้าเข้มหันมองบุตรชายคนเล็ก ในใจรู้สึ
