Ep.3 เราสองคนมีเรื่องบังเอิญต่อกันกี่ครั้งแล้วนะ
1002 คำ
สองวันผ่านไป
วันหยุดสุดสัปดาห์ที่แสนน่าเบื่อของฉัน ฉันคิดไปคิดมาฉันว่าฉันพร้อมแล้วนะ ที่จะเล่าทุกอย่างให้เพื่อนๆ ฟัง และฉันก็ติดต่อเพื่อนๆ ไป เรานัดเจอกันที่ร้านคาเฟ่ของพี่เจน
... ฉันเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟังแบบไม่มีกัก ในระหว่างที่ฉันเล่าไป ฉันไม่คิดนะว่าจะร้องไห้อีก นึกว่าตัวเองเข้มแข็งแล้วด้วยซ้ำ แต่เปล่าเลย… ฉันยังคงเจ็บกับมัน
ยาหยีกับนาบีโกรธมาก หนักสุดก็ยาหยี นางน่ะไม่ทำใครก่อนนะ แต่ใครก็อย่ามาทำร้ายคนที่มันรักเพราะมันไม่ยอม ข้อนี้ฉันรู้จักเพื่อนฉันดี บทสรุปของวันนี้จบที่การแก้แค้น ยาหยีเอาตัวเองลงไปเดินเกมส์ทั้งหมดเพื่อล่อให้พวกนั้นมาติดกับดัก และทุกอย่างก็เข้าแผนของมันนะ มันโคตรเจ๋งเลย และสิ่งที่ทำให้ให้ตกใจคือไอ้หยีมันเล่นถึงปืนเลยอ่ะ มีการยิงกันด้วย แต่ฝ่ายนั้นเริ่มก่อนเอาปืนมาขู่มันก่อน แต่มันกลัวที่ไหนนั่นมันลูกสาวมาเฟียเลยนะ ไม่แค่นั้นสิ่งที่ไอ้หยีมันทำอีกอย่างคือ เรียกฉันให้ไปยืนใกล้ๆ พวกมัน แล้วให้สามคนนั้นก้มกราบแทบเท้าฉัน ศักดิ์ศรีไม่มีเหลือเลยสักอย่าง… เอาจริงๆ ฉันก็สะใจ และที่ฉันเซอร์ไพรส์คือ… เพื่อนฉันมีผัว ฉันขาดการติดต่อเพื่อนไปสามวันไอ้ยาหยีมันมีผัวเฉยเลย
... เสร็จเรื่องราวแก้แค้นพวกฉันก็ยังไม่ได้กลับกันนะ ฉันมานั่งคุยที่ห้องส่วนตัวข้างบนของสนามแข่งรถ เจ้าของก็นี่แหละเพื่อนๆ ของแฟนยาหยี ในระหว่างที่นั่งคุยกันไป มีผู้ชายคนนึงมานั่งข้างๆ ฉัน ฉันงงนะ ทำไมเขาไม่นั่งข้างๆ เพื่อนเขานั่นก็คือข้างๆ พี่วิลล์แฟนไอ้หยีมัน แต่ก็ช่างมันเถอะ ฉันอยู่ในที่ของเขาไม่อยากจะเรื่องมาก แต่ฉันแอบเห็นคนข้างๆ ลอบมองฉันตลอดเลย พอฉันหันมองคืนบ้างแทนที่เขาจะหลบสายตา แต่ไม่เลย… เขายังจ้องมองฉันเหมือนเดิม มองอยู่แบบนั้นก็ไม่รู้ว่าต้องการอะไร จนกลายเป็นฉันเองนี่แหละที่สู้สายตาเขาไม่ไหวจึงหันหน้ากลับมาที่เดิม อยู่คุยกันอีกไม่นานก็แยกย้าย เพราะตอนนี้ก็เริ่มจะค่ำแล้วด้วย
กลับมาถึงคอนโดฉันก็แอบเหงานะ เพราะเมื่อก่อนอาร์ตจะโทรหาฉัน(บ้าง) ตอนนี้ฉันโสด เลยไม่รู้จะทำอะไรดี ยาหยีมีผัวก็ไม่อยากไปรบกวนเวลาความสุขของเพื่อน ส่วนนาบี…รายนั้นน่ะนัดบอร์ดหนุ่มแทบจะทุกคืน สาวฮอตอะนะ ห้ามไม่ได้หรอก
ในที่สุด.. ความเหงาก็ทำให้ฉันตัดสินใจขับรถออกมาข้างนอก ออกมาเพื่อขับรถเล่นไม่ให้อยู่คนเดียวแล้วคิดถึงไอ้สารเลวนั่น
“พี่ตี้”
หือ เสียงคุ้นๆ ตอนนี้ฉันแวะร้านชานมไข่มุก ร้านอยู่เลยคอนโดออกไปไม่ไกล ในขณะที่กำลังต่อแถวซื้อ ก็มีเสียงเด็กเรียกฉัน แล้วเรียกว่าตี้ก็มีคนเดียวคือน้องรามิ ฉันจำได้
“น้องรามิ มากับใครคะ”
“มากับเรนค่า”
“มาซื้ออะไรคะเนี้ย”
“นมสดฮอกไกโด เรนต่อแถวให้มิอยู่”
“คุณยายมาด้วยป่าวคะ”
“ม่าย มาแค่มิกับเรนฉองคน… ตี้ยีบกลับยึป่าว (รีบกลับรึป่าว)”
“ไม่รีบค่ะ คอนโดพี่ตี้อยู่ใกล้แค่นี้เอง”
“โอเชเลย ไปกินข้าวกัน เรนหิว”
“อะ เอ่อ ไม่ดีมั้งคะ พี่ตี้ไม่รู้จักกับพี่เรนของมิน๊า”
“นี่ไง ไปยู้จักกันฉิ (ไปรู้จักกันสิ)”
“น้องมิครับ”
ฉันกับน้องรามิหันไปมองตามเสียงที่เรียกอยู่ไม่ไกล นั่นมัน…. เขาคนนั้น นี่มันบังเอิญเกินไปหรือป่าวนะ เขาคนนั้นที่ฉันเจอเมื่อช่วงเย็นที่สนามแข่งรถ ฉันจำได้ว่าเขาชื่อ ‘เรนเดลล์’ เป็นเพื่อนของพี่วิลล์แฟนยาหยี คนที่นั่งข้างๆ และจ้องมองฉันอย่างไม่ละสายตา คือเขา... บังเอิญเกินไปไหมนะ
“ขา”
“...”
เรนเดลล์
ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจหรอกว่ารามิคุยอยู่กับใคร ผมมองตรงแค่น้องรามิคนเดียว
ผมหิวข้าวเลยออกมาหาอะไรข้างนอกทาน ที่บ้านไม่ใช่ว่าไม่มีอาหารนะ แต่เมนูวันนี้สลัดผัก ผมไม่สู้จริงๆ เลยออกมาหาอะไรทานนอกบ้านแทน จะให้แม่บ้านทำให้ใหม่ก็เกรงใจเพราะมันค่ำแล้วด้วย มีเด็กแสบที่ยังไม่นอน… น้องรามิอยากมาด้วยเพราะอยากกินนมสดฮอกไกโด คุณแม่ผมเลยยอมให้มา แต่ผมไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นที่แม่ชอบพูดถึงคือเพื่อนของน้องยาหยีแฟนไอ้วิลล์ บังเอิญ บังเอิญ บังเอิญ ในหัวผมตอนนี้มีแต่คำนี้จริงๆ ดูเหมือนว่าเราจะมีอะไรให้เกี่ยวข้องกันตลอด… ผู้หญิงที่แม่มักจะเล่าให้ผมฟังบ่อยๆ แม่บอกว่าชื่อน้องตี้ แต่จริงๆ ก็คือนัตตี้นี่เอง
เราสองคนมีเรื่องให้บังเอิญต่อกันกี่ครั้งแล้วนะ…
“มองตาค้างเลย ฉวยอ่ะดิ”
“หึหึ เจ้าแสบ”
“เรน มิชวนตี้ไปกินข้าวด้วยได้ป่าว”
“ครับ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ” ฉันเกรงใจ ไม่ได้สนิทอะไรกันเลยแล้วนั่นก็เป็นเวลาของคนในครอบครัวเขาด้วย เกรงใจอ่ะ
“ตี้ไปเหอะน๊า น๊าาา”
“...” ฉันก้มมองน้องรามิ แล้วก็เงยหน้ามองอีกคนซึ่งเขาก็มองมาเหมือนกันก่อนจะพูดว่า…
“ถ้าว่างก็ไปด้วยกัน”
“ก็ได้ค่ะ”
“เย้!!!” น้องรามิร้องดีใจออกมา เด็กอ่ะเนอะก็คงอยากมีเพื่อนแหละ
- ผู้เขียน
