มหาวิทยาลัยเวชธารา
แสงแดดยามเย็นร่วงผ่านช่องว่างระหว่างตึกเรียน ค่อยๆย้อมพื้นซีเมนต์เป็นสีทองหม่น เสียงรองเท้ากระทบพื้นคอนกรีตของดาหวันก้องชัดในทางเดินโล่งที่ควรจะไม่มีใครเดินตามหลัง แต่เสียงฝีเท้าที่ทิ้งระยะห่างเล็กน้อย...กลับทำให้เธอกำมือถือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เธอหันหลังมองช้าๆ กลับไม่มีใครเงาของต้นไม้ไหวเล็กน้อยตามแรงลมเย็น แต่ไม่มีแม้สัญญาณของคน
“คิดไปเอง...ใช่มั้ยวะ” เสียงหวานพึมพำกับตัวเอง
“ดา แกเป็นอะไรหรือเปล่า?” จีนเพื่อนสนิทที่วิ่งตามมาทัน ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ใบหน้าหวานฝืนยิ้ม “ไม่มีอะไร แค่คิดว่า...ลืมปิดไฟห้องแล็บ”
“นี่มันรอบที่สามของอาทิตย์แล้วนะที่แกเงียบๆ แล้วทำหน้าหนักใจ”
ดาหวันส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มีอะไรจริงๆ จีน อย่าทำให้มันเป็นเรื่องเลย” เธอยังคงทำเป็นไม่ใส่ใจ แม้ในใจจะยอมรับแล้วว่า...มีบางอย่างผิดปกติ
.
.
หอพักหญิงตึกบวร ชั้น 7 ห้อง 703
ช่วงเวลาประมาณทุ่
