แสงเย็นสุดท้ายของวันกำลังไล้ผิวอิฐแดงของอาคารคณะแพทยศาสตร์ แสงอุ่นที่เคยชวนให้อยากกลับหอซุกผ้าห่ม กลับหยุดนิ่งเมื่อร่างของใครบางคนปรากฏตรงขั้นบันไดตึก
ดาหวันเดินออกมาพร้อมกระเป๋าใบเก่าที่หนักพอจะใช้แทนดัมเบลได้ ใบหน้าเธอดูเหนื่อยแต่พอใจ เพราะนี่เป็นวันแรกที่ไม่มีเสียง “เจ้าหนี้สูงวัย” มาก่อกวน
...จนกระทั่งเงาดำบังแสงของพระอาทิตย์ไว้หมด
ขาของเธอแข็งค้างอยู่กับที่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ
ชายร่างสูงยืนพิงรถเบนซ์ AMG สีดำป้ายแดงขลับ สวมสูทสีเทาเข้มเช่นเคย ผูกเนกไทหลวมเล็กน้อย แต่ดูแพงในทุกมุม ราวกับแค่ยืนเฉยๆ อากาศรอบตัวก็ลดอุณหภูมิลงอัตโนมัติ
จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากเข้า...คุณเฟิงหลาน เจ้าหนี้สูงวัยของเธอ
“มือถือของเธอ...ยังอยู่ที่อาจารย์ใช่ไหม?”
ดาหวันกะพริบตาปริบๆสองที สองมือกำสายกระเป๋าแน่นกว่าเดิม แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ
“เพราะใครล่ะคะ? ที่ส่งข้อความมาถี่กว่าหัวใจเต้นตอนผ่าหลอด
