มหาวิทยาลัยเวชธารา
ท้องฟ้าสีเทาคล้ำเหมือนรู้ว่ามีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้น ดาหวันรีบเก็บของอย่างลวกๆ ในห้องพักเปลี่ยนชุดของคณะ แค่หวังจะหลบออกไปให้เร็วที่สุด เธอรู้อยู่แก่ใจว่าแม้จะตีคู่รุนแรง แต่ใบหน้าตัวเองก็ไม่ได้รอดจากสงครามกลางวันนั้น
กระจกสะท้อนภาพมุมปากแตกเล็กๆ กับรอยแดงบนแก้มที่พยายามปิดด้วยคุชชั่นจนเกือบหมดแท่ง
“ขอให้เขายุ่งอยู่ทีเถอะ...สาธุ” เธอพึมพำขณะเดินก้าวเร็วออกจากตึกเรียน แต่คำขอเล็กๆของเธอคงไม่ดังพอให้ฟ้าฟัง
เพราะทันทีที่เธอก้าวถึงประตูด้านหน้า รถคันนั้น...ก็อยู่ตรงนั้น
เบนซ์ AMG สีดำด้าน จอดขวางเต็มตาเหมือนจงใจรอ บานกระจกฝั่งคนขับเลื่อนลงช้าๆ เผยใบหน้าเรียบนิ่งของมาเฟียที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มจาง
เธอชะงัก สะบัดหน้าแล้วรีบก้าวเร็วผ่านไปทางอีกทาง
ทว่าเสียงเรียบต่ำดังขึ้นก่อน “ดาหวัน”
สองคำสั้นๆ แต่ทำเอาขาเธอหยุดชะงักโดยไม่ตั้งใจ เสียงฝีเท้าหนักใกล้เข้ามาช้าๆ จนกระทั่งเขาห
