“ไอ้ชัชปล่อยน้องก่อน น้องยังไม่ได้กินข้าวเลย”
“นิลไม่กินแล้วค่ะคุณเตช หมดอารมณ์ !”
“ใครน้องมึงไอ้เตช”
ดู ! ดูเอาเถอะ ความพาลของพี่ชัช เขาไม่สนใจสักนิดด้วยซ้ำว่าเธอจะหิวท้องกิ่ว หรือน้อยใจไปถึงไหนแล้ว แต่ดันมาสนกับอีแค่ว่า เธอไปเป็นน้องสาวคุณเตชเมื่อไร
เมื่อไม่มีใครตอบความอยากหาเรื่องและปัญญาอ่อนนี้ของพี่ชัช เขาก็ดึงเธอขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งแทน
“ไป กลับบ้าน”
“นิลไม่กลับนะ”
“ทำไมถึงไม่กลับ พี่มารับ” อันที่จริงกว่าจะมาถึงโรงแรมไอ้เตช เขาวิ่งวุ่นเพราะความเป็นห่วงร้อนใจมาเกือบสามชั่วโมง ดีที่ไอ้เตชมันเป็นจุดสนใจของคนที่นี่เสมอ เขาเลยรู้ว่ามันฉกนิรินมา
“แล้วพี่ชัชจะเสียเวลามารับนิลทำไม ก็พี่เป็นคนไล่นิลออกจากบ้านเองไม่ใช่เหรอ”
“พี่เคยไล่นิลตอนไหน”
“ถึงไม่ได้เอ่ยปาก ก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ”
“นิรินอย่างอแง”
น้ำตาเธอแทบร่วง หิวก็หิว น้อยใจ โกรธ งอน ผสมกันจนแยกไม่ออกว่าเป็นความรู้สึกไหน แค่เข
