“ชีวิตคงไม่สิ้นหวังขนาดนั้นหรอกน่า”
นิรินให้กำลังใจตัวเองขณะที่ตั้งกระเป๋าลากและลงนั่งบนเก้าอี้สาธารณะ วันนี้หมดเที่ยวเดินรถสถานที่ที่เธอจะไปตามคาด แต่จะให้เรียกรถกลับไปส่งที่ชุษณปักษ์เสนีย์อีก ก็ยังมีคำว่าเสียหน้าค้ำคออยู่
ถ้าอย่างนั้นหาโรงแรมนอนค้างสักคืน พรุ่งนี้เช้าค่อยหาตั๋วไปต่อรถอีกครั้งเอาแล้วกัน น่าจะไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง... แต่ก่อนไปหาที่พัก กลิ่นย่างไก่ย่างตับที่ลอยมาจากรถเข็นเยื้องกันก็ทำกระเพาะเธอโครกคราก ลืมไปว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เที่ยง
“ป้าคะ หนูเอาตับย่าง 5 ไม้ ตูด 3 ไม้ หนังอีก 2 ไม้ ข้าวเหนียว 2 ห่อค่ะ” เพราะอยู่ไม่ไกลมาก ป้าเองก็มองสบตาเธอหลายครั้ง จึงนั่งสั่งตรงนี้แล้วรอป้ามาเสิร์ฟได้เลย... วิถีคนหิวและเหนื่อยมากอ่ะเนอะ
“กินขนาดนี้ระวังอ้วนไม่รู้ตัวนะครับ”
เธอเงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาคุยด้วยเฉยเลย พยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยรู้จักผู้ชายตัวสูงลิบคนนี
