เสียงดังตุบ! เกิดขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องพี่เซ้นต์ผลักฉันชนกับผนังกำแพง ตลอดทางจนถึงห้องเหมือนว่าเขากดอารมณ์ไว้อย่างดี เมื่อเข้ามาในห้องก็เริ่มเลย
“ทำแบบนี้ได้ยังไงวะ”
“ขอโทษ”
“ขอโทษ เหอะ ขอโทษเรื่องอะไร”
“ใจเย็นหน่อยได้ไหมพี่เซ้นต์”
“ใจเย็น เออ ใจเย็น นี่ใจเย็นที่สุดแล้วเพ้นท์ กู... พี่พยายามใจเย็นที่สุดแล้ว ถ้าเพ้นท์เจอแบบพี่จะใจเย็นได้เหรอ ถามจริง”
“...” เขากำลังจะเป็นแบบวันนั้นอีกแล้ว และดูเหมือนจะรุนแรงกว่าวันนั้น
เขาเดินไปมาอยู่หลายรอบ เหมือนว่าพยายามสะกดอารมณ์โกรธไม่ให้มันระเบิด “เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามีเรื่องอะไรให้บอก อย่าให้กูรู้จากปากคนอื่น แล้วทำไมเป็นแบบนี้วะ”
“...”
“นี่ถ้ากูไม่บังเอิญมาเจอ มึงคิดจะบอกกูเมื่อไหร่ว่าที่ผ่านมามึงอยู่ใกล้กันมาตลอด เรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน” เขาเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน มือยื่นมาจับปลายคางฉันให้เชยขึ้นสบตากับเขา “มึงเงยหน้าขึ้น
