สามทุ่มฉันกลับถึงคอนโด อาการเมาค้างครั้งนี้หนักหนาจริง ๆ จากอาการเมื่อคืนฉันคงเมาแล้วหลุดไปเลย
เดินดุ่ม ๆ เข้าลิฟต์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ขอแค่ที่นอนนุ่ม ๆ ก็พอแล้ว ตอนนี้อยากทิ้งตัวมาก ๆ เลย แทบจะยืนหลับในลิฟต์อยู่แล้วด้วย ยืนพิงตัวในลิฟต์แล้วก็หลับตาด้วยความง่วง เมื่อไหร่จะถึงชั้น 36
“โทรหาทำไมไม่รับสาย” เสียงนี้เสียงของพี่เซ้นต์ นี่ เขาเข้ามาอยู่ในลิฟต์ได้ยังไง
“มาได้ไงคะ” ลืมตามองจึงเห็นว่าเป็นแฟนของฉันจริง ๆ ด้วย
“นี่ไม่เห็นพี่” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ไม่ได้มองอะไรเลยค่ะ” ฉันไม่ได้มองจริง ๆ ไม่ใช่จะเมิน แฟนทั้งคนจะเมินได้ไง
“แล้วก็ไม่ได้สนใจพี่ด้วย” นั่นไง หาว่าฉันเมินจริงด้วย
“นี่เรากำลังจะทะเลาะกันหรือเปล่าคะ”
“ไม่คิดว่าพี่ควรโกรธหน่อยเหรอ หายไปไหนมาทำไมไม่บอกกันบ้าง”
“...” อย่ามาทะเลาะกันตอนนี้ได้ไหม ร่างกายและสมองฉันไม่พร้อมทำงานจริง ๆ
“ไปไหนมา”
“พี่เซ้นต์กลับไปก
