9

1648 คำ

TOBB ♡ CHOMPOO 9 : น่ารักดี ผมกำลังยิ้มในใจที่ป้าให้คำอนุญาตแก่ผม แต่ท่านก็เบรกหัวผมแทบทิ่ม “ชมพูยังไม่ครบสิบแปด อย่าชิงสุกก่อนวัยน้องนะต๊อบ” ผมยิ้มแหย ๆ นึกขำตัวเองที่คิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ผิวกายอมชมพู ใบหน้าอวบอิ่มแก้มเยอะ ๆ เวลามองทีไร คิดในใจตลอด เมื่อไหร่จะสิบแปด! “ถ้าน้องจบมอหกแล้ว ผมไม่รอนะครับ” ผมพูดอย่างมาดมั่น มั่นใจในตัวเองสูงมาก “ทำให้ลูกสาวป้าชอบก่อนเถอะ รักยัยชมจริง ๆ ค่อยมาพูด รู้จักยังไม่ถึงครึ่งตัวน้องเลยนะต๊อบ” นี่มันสบประมาทกันชัด ๆ ผมว่าผมมองชมพูมานานแล้วนะ ผมว่าผมรู้จักน้องแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยนะ ผมเดินกลับบ้าน พร้อมกับไอ้ศิลป์ที่ปั่นจักรยานของชมพู “เด็กกว่าตั้งเก้าปีเลยนะเว้ย มึงจะไหวเหรอวะ ขี้รำคาญอย่างมึง” ไอ้ศิลป์มันพูดออกมา ถ้าเรารักเราชอบ เราจะเลิกรำคาญคนนั้นไปเอง แต่ผมยังไม่เคยรำคาญชมพูเลย รำคาญพี่สาวน้องมากกว่าอีก “ทุกคนก็ไม่ได้นิสัยเหมือนกันนะ” “ไอ้คิดปั่นมึงแน่ ให้น้องอยู่ห่างมันหน่อยก็ดี” ผมยิ้มขัน ไอ้คิด ถึงแม้ว่ามันจะกินอยู่กับไอ้อินฉันท์ผัวเมีย แต่มันก็ชอบปั่นประสาท กวนตีนชาวบ้านไม่เว้นกระทั่งผู้หญิงของเพื่อน เพื่อนสนิทที่สนิทกันมาก็มีสามคนนี่ล่ะ อีกคนก็รุ่นน้อง ที่ปฏิบัติเหมือนรุ่นเดียวกัน ไอ้นั่นก็กวนส้นเท้าใช่ย่อย “ถึงสิบแปดยังวะ” “ไอ้ลีว่าไม่ถึง แต่อีกไม่นานก็ถึง” “มึงก็คิดอยู่อย่างเดียว กูสงสารน้องรอเลย” ผมตบไหล่มันหนึ่งที ไอ้ศิลป์มันไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่คนเย็นชาที่ประหยัดคำพูดมากเกินไป แต่ถ้ามันไม่อยากเอ่ยอะไร เอามดแดงโรยใส่หัวมัน ก็ไม่ได้ยินเสียงมันร้องสักคำ นั่นล่ะ มัน... “พวกผู้หญิงล่ะ” ผมถามลี ที่ตอนนี้นอนเหยียดยาวบนโซฟามือก็เล่นเกมในมือถืออย่างมันส์หยดคนเดียว “กลับละ พี่แพรวงานเข้า” ผมพยักหน้า จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดเพื่อมาปลดปล่อยลูกหมูที่พึ่งจับขังไป แกร็ก!!! “เห้ย... ” ผมดีดตัวอัตโนมัติ ทันทีที่ประตูแง้มออก บางอย่างที่ยาว ๆ แข็ง ๆ ก็เกือบจะฟาดตรงข้อมือผมที่จับลูกบิด “ไอ้พี่ต๊อบ ขังชมทำไม รู้ไหมว่าชมกลัว ขังทำไม ขังทำมะ.... อื้อ” ที่แท้บางอย่างยาว ๆ ก็คือคันเบ็ดของผมที่ยังไม่ได้ประกอบสายอะไรทั้งนั้น เด็กมันกำลังจะฟาดผมอีกครั้ง ปากก็บ่นไม่หยุด ผมเลยเอามือปิดปากเล็ก ๆ นั่นซะ “ไม่เงียบจะขังทั้งวันทั้งคืน บ้านช่องก็ไม่ต้องกลับ เอาไหม?” ผมขู่เสียงเขียว เด็กน้อยส่ายหัวอย่างเร็วเลย นัยน์ตาหวานมีน้ำใส ๆ ปริ่มอยู่ กลัวความมืดหรือกลัวอะไร กลัวที่ถูกขังหรือไง “เงียบนะ” ผมว่าอีก ชมพูพยักหน้าหงึก ๆ ผมก็เลยค่อย ๆ ขยับมือที่ปิดปากน้องออก “ขอโทษค่ะ ก็ชมกลัวหนิ” น้องยกมือไหว้หนึ่งครั้ง แล้วก้าวเท้าออกมาข้างนอก ผมถึงได้มองเข้าไปข้างใน ข้าวของเครื่องใช้ถูกจัดใหม่ให้เป็นระเบียบมากขึ้น แต่น่าจะยังไม่ได้ทำความสะอาด เพราะอุปกรณ์ทำอยู่อีกห้อง ชมพูทำตามหน้าที่ของตัวเอง แม้จะกลัวอยู่ก็ตาม แต่ไฟในห้องโคตรสว่างเลย กลัวจริงจังแล้วเนี่ย ถึงได้เปิดทุกดวงแบบนี้ “กลัวขนาดนั้นเลย” ผมพูดพลางเอามือไปวางบนหัวคนตัวเล็ก เด็กน้อยซื่อบื้อที่ไม่ได้ซื่อจริง ๆ หรอก ด้วยความดื้อ ความซนที่กล้าต่อปากต่อคำกับผม ชมพูไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นที่แสดงออกหรอก..... “จะลงข้างล่างไหม แต่ยังไม่ให้กลับนะ” ผมบอกน้อง ชมพูพยักหน้ารับคำ น้องถอนหายใจพลางเดินหาอะไรบางอย่าง “ของอยู่ในห้องนั้น เครื่องซักผ้าก็อยู่นั่น ซักตากให้ด้วย เดี๋ยวให้ค่าหนม” ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะแกล้งบีบแก้มอ้วนนั่นอย่างมันเขี้ยว ชมพูส่งค้อนวงโตมาให้ แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย จะไม่ให้หลงได้ไง ก็น่ารักเชื่อฟังซะขนาดนี้ “ไม่ไปกูไม่ไปให้ช้ำใจหรอก” ไอ้ลีมันใส่อารมณ์กับโทรศัพท์ ใครมาปั่นมันอีกล่ะนั่น ผมเดินมานั่งพื้น มองหน้าจอทีวีที่เล่นหนังอยู่ ไอ้ศิลป์ก็นั่งดูเงียบ ๆ ด้วยท่าทีสบาย มาบ้านกูทีไรพวกมึงสบายกันเกิน..... “อะไรของมัน” ผมถามไอ้ศิลป์เบา ๆ “ก็เขารวมรุ่นกัน เพื่อนทุกคนก็มาร่วมไง ถ้าไปก็เจอน้องลินดิวะ” ที่แท้ ก็กลัวเจอเขาอยู่กับแฟน ไอ้ลีเอ้ย! “พี่ต๊อบ กูขอนอนนี่นะวันนี้” พอมันวางสาย มันก็เดินมาทิ้งก้นลงอย่างแรง คว้าของมึนเมารินใส่แก้ว แล้วยกรวดเดียว ไอ้เจ้าของร้านเหล้านี่มันคอแข็งดีจริง ๆ “แล้วแต่มึงสิ” ผมบอก “เมื่อไหร่ลินจะทิ้งไอ้นั่นวะ” แล้วมันก็คร่ำครวญออกมา ก็อยากชักช้า รักสนุก รักเขาแต่ไม่กล้าสารภาพรักเขา ก็ต้องอดทนจนกว่าเขาจะเลิกกับแฟน “มึงทิ้งร้านบ่อยนะช่วงนี้” ผมถามมัน ก็มีร้านที่อยู่อีกจังหวัด แต่ช่วงนี้รู้สึกจะเห็นหน้าบ่อยเหลือเกิน “ก็คิดถึงลิน” มันบอกผมตามตรง และก็คงแอบแช่งให้เขาเลิกกันไว ๆ “ว่าแต่พี่เหอะ หลอกล่อเด็กเก่งนะ สเปคไม่ใช่แบบนี้หนิ” มันได้ทีก็เอาคืนทันควัน ส่วนไอ้ศิลป์มันจมไปกับหนัง ไม่ฟังไม่สนเราสองคนไปละ “สเปคมึงก็ไม่ใช่น้องลินดา มึงยังรักน้องมากกว่าเมียคนแรกเลยหนิ” ครั้งแรกมักจะฝังใจ ใช้ได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย คนแรกของผม ผมยังลืมไม่ได้เลย แต่ถ้าจะให้จำขึ้นใจ ผมก็คงไม่ทำแบบนั้นเหมือนกัน “พูดกับมึงแล้วเหนื่อยว่ะ พี่ต๊อบ” มันเฉไฉ ก็ผมรู้เรื่องมันทุกอย่าง เถียงผมไม่ได้หรอก ผมงัดออกมาอัดมันได้ทุกดอกนั่นแหละ ผมนั่งกินข้าวเงียบ ๆ สิ่งที่แม่ชมพูทำให้มา มีแต่ของที่ผมทานได้ ผมทานเผ็ดมากไม่ได้ ช่องท้องไม่ค่อยดี เวลาดื่ม ผมก็ดื่มพอเป็นพิธี ไม่เคยดื่มจนเรื้อนเหมือนใคร ๆ พอทานอิ่มได้สักพัก ก็ขอตัวขึ้นมาดูเด็กที่กำลังทำความสะอาดห้องสักหน่อย ฝีมือพอใช้ได้ ทุกอย่างเป็นระเบียบดี ถือว่าแม่สอนมาดี ผ่านเกณฑ์! ผมย่องเบาเข้าไปตรงที่ชมพูยืนอยู่ น้องกำลังจ้องปุ่มของเครื่องซักผ้า คงจะแปลกตาจากที่เคยใช้ ก็เลยจ้องมันตาโตเลย “แล้วทำไมไม่ซื้ออันที่มีภาษาไทยมาใช้บ้างเนี่ย ชมไม่ได้เก่งขนาดนั้นนะ” เสียงบ่นงึมงำทำให้ผมหยุดฝีเท้าไว้ จ้องมองชมพูจากข้างหลัง ชมพูเป็นเด็กที่มีประสาทตอบรับค่อนข้างจะช้ากว่าคนปกติ แต่เมื่อไหร่ที่เริ่มรู้สึกกลัว ระบบป้องกันตัวเองก็จะทำงานอัตโนมัติ เหมือนตอนที่เอาคันเบ็ดมาเล็งจะฟาดผมนั่นไง ผมเดินเข้ามายืนชิดน้อง ก้มมองผ่านศีรษะทุยสวย แอบสูดดมกลิ่นหอมจากตัวน้องไปด้วย จะดึงดูดผมไปไหน กลิ่นอะไรกันวะ อยากดมทั้งวันเลย! “ถอยไป... ” ชมพูเกร็งตัวอย่างเห็นได้ชัด มายืนเป็นชาติละ พึ่งจะสัมผัสได้ ยัยบ๊อง! “ทำไม่เป็นก็แค่ถาม อย่าเป็นเด็กโง่” อดไม่จริง ๆ ครับ ด่าแล้วก็แกล้งก้มหน้าไปใกล้จนปากแทบจะชิดใบหูน้อง อีกนิดจะนอนคุกแล้วต๊อบ ใจเย็นไว้นะมึง! “ด่าชมอีกแล้วนะ” เด็กมันหันมาอย่างเร็ว คราวนี้ยิ่งใกล้มากกว่าเดิม ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ตราตรึงสายตา ใบหน้าขาวใสที่ไร้เครื่องสำอางของเด็กน้อย มีแก้มบวม ๆ ที่มีสีเลือดฝาดเป็นชมพูอ่อน ๆ ชมพูเป็นคนที่น่ารักมากจริง ๆ ละสายตาไม่ได้เลย หวงแม้กระทั่งยังไม่ได้ครอบครอง ผมไม่อยากให้ใครหน้าไหนมามองน้องใกล้ ๆ แบบผมเลย คิดแล้วก็อยากจะเก็บใบหน้าหวานนี้ไว้มองคนเดียวนาน ๆ “เอ่อ.. พี่จะ จ้องชมนานไปแล้วนะ” นั่นสิ... จ้องนานไปแบบไม่เบื่อและไม่อยากหักเหสายตาไปไหนเลย มันเป็นแบบนี้ได้ไง “น่ารักดี” ผมพูดออกไปโดยไม่ตั้งใจ คนฟังก็แก้มแดงปลั่งมากขึ้นกว่าเดิม อยากยื่นหน้าไปหอมฟัดแก้มอ้วนนั่นจริง ๆ เอาเลยดิ..... ความคิดนั่นชวนนอนคุก อดใจไว้..... ความคิดนี้หักห้ามผม ท้ายที่สุดผมก็ทำแค่ยกมือมาลูบเส้นผมคนตัวเล็กนั่นอย่างเอ็นดู แต่ก็อดไม่ได้จะกดปากลงไปจูบหนึ่งครั้ง ก่อนจะปล่อยให้ชมพูยืนนิ่งค้างอยู่แบบนั้น “กูจะทนได้ถึงเมื่อไหร่วะเนี่ย” ผมสะบัดหัวไล่ความคิดลามกออกจากส่วนสมอง ยิ่งมองก็ยิ่งหลง ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งไม่อยากทน ชีวิตผมคงไม่พ้นคุก หากยังมีชมพูขลุกอยู่ใกล้ตัวแบบนี้.....

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more