บทที่ 23 เป็นห่วง
ทริปมาบ้านพักตากอากาศริมทะเลจบลงในระยะเวลาอันสั้น เขาไม่สามารถทนต่อความอึดอัดที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเฌอรินได้ ในรถไม่มีการพูดคุยอะไรอีกเลย จากที่ตอนแรกเขามักจะได้ยินเสียงของหญิงสาวคอยพุดนั่นพูดนี่ตลอด และมองเขามาด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้อีกฝ่ายกับนั่งนี่แล้วเอาแต่มองออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง
ความกดดดันแบบนี้ก็ทำให้ปราบเองรู้สึกยิ่งกดดันที่จะพูดอะไรออกมา
หรือเขาทำเกินไป...
รถเคลื่อนมาถึงที่หน้าคฤหาสน์ในตอนกลางดึกทันที แม่บ้านหลายคนออกมาต้อนรับกันอย่างฉุกละหุก เฌอรินไม่ยอมพูดอะไรแต่กลับตั้งท่าลงจากรถ
“เดี๋ยว ริน...” เขารีบคว้าข้อมือของเฌอรินทันทีทว่าหญิงสาวสะบัดมือทิ้ง และทันทีที่รถจอดลงหญิงสาวก็เปิดประตูและลงจากรถ โดยที่ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ
ทุกคนเห็นเหตุการณ์ รวมถึงก้องภพที่รออยู่ เมื่อเฌอรินเดินก้มหน้าก้มตาไม่ทักทายใคร ๆ ก่อนจะวิ่งกลับขึ้นด้านบนไปท่ามกลางส
