ตอนที่ 6 รัก...บทโหด
2170 คำ
@ 2 เดือนผ่านไป
ตั้งแต่เรื่องเลวร้ายผ่านเข้ามาในชีวิตฉัน ตอนนี้สภาพจิตใจฉันก็ดีขึ้นมากแล้ว ฉันก็ยังทำงานเป็นพริตตี้เหมือนเดิม แต่ไม่ได้ทำมันบ่อยหรอกนะ เพราะนานๆฉันจะมีงานที ว่างๆฉันเลยไปช่วยแม่ขายขนมไทยที่ตลาดปากซอยเข้าบ้าน
อื๊ดดดๆ เสียงโทรศัพท์ฉันดัง เป็นสายเข้าจากเจ้เชอร์รี่
“สายน้ำจ๊ะ วันมะรื่นมีงานเปิดตัวรถนะจ๊ะลูก เดี๋ยวเจ้ส่งรายละเอียดให้ทางไลน์”
“ได้ค่ะ เจ้”
วันเปิดตัวรถยนต์ ขณะที่อยู่ในห้องแต่งตัว
“น้ำมึงใส่ชุดนี้แล้ว โครตน่าขย่ำเลย” ยัยแคทหันมาว่าพร้อมกับทำมือจะมาจับน่าอกฉัน
“มึงก็ เหมือนกันอ่ะ” ฉันว่ามันกลับ เพราะแคทมันก็สวยเซ็กซี่และเป็นพริตตี้ระดับแถวหน้าด้วย
“ก็งั้นๆ อ่ะ ไม่รู้เจ้เชอร์ เอาตาไหนดูเธอนะ ถึงได้มาเป็นพริ้ตตี้ได้”อันที่เป็นเพื่อนกับยัยแคท พูดขึ้น ฉันก็พอรู้อยู้ว่ายัยนี้ไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าฉัน
“ นี้ยัยอันแก่ว่าเพื่อนฉันแบบนี้ได้ไง” ยัยแคทไม่พอใจที่ยัยอันว่าฉันแบบนี้ และพริตตี้อีกหลายคนเริ่มมองพวกฉัน
“ทำไมจะว่าไม่ได้”
“พอเถอะ ฉันไม่เป็นไร” ยัยบอกยัยแคทที่ไม่ยอมเดินเข้าไปขวางทางยัยอัน
“ถอย อย่ามาขวางทางฉัน” และยัยอันก็เดินออกจากห้องไปทันที
สาวๆ จ๊ะ ได้เวลาแล้วนะ ออกไปกันได้แล้วจ๊ะ
“สู้ๆ นะมึง อย่าคิดไรมาก โพสท่าถ่ายรูปสวยๆ รับตัง จบ กลับบ้าน แค่นั้น” ยัยแคทหันมาบอกฉันขณะที่จะเดินเข้างาน
วันนี้ฉันได้ยืนโซนรถลัมโบกินี่และพิธีกรก็ดำเนินรายการ เชิญเจ้าของงานขึ้นมากล่าวเปิดงานอะไรซักเล็กน้อยนะค่ะ ตาฉันเปิดกว้างขึ้นทันทีกับสิ่งที่เห็น ถ้าฉันรู้ว่างานนี้เป็นของเขานะ ฉันจะไม่รับงานนี้เลย แอลก็ขึ้นกล่าวบลาา บลาา ไป ฉันอุสาห์คิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอเขาอีกแล้วนะ พอเขาลงจากเทวีเขาก็เดินชมรถคั้นโน้นคันนี้ และเขามองมาที่ฉัน ฮึ ฉันไม่สนใจหรอก ฉันก็ยืนยิ้มและให้ข้อมูลเกี่ยวกับคนที่มาดูรถที่ฉันยืนอยู่ ยิ้มและโพสท่าให้กับช่างภาพ
“วันนี้สวยจังเลยนะครับ สวยจนผมจำแทบไม่ได้เลย” ฉันส่งยิ้มให้กับเขา เป็นคุณพายุเองที่ชมฉัน เขามากับเพื่อนกันสองคน
“ขอบคุณค่ะ”
“ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมครับ”
“ เออ ...ได้ค่ะ” เขาให้เพื่อนของเขาถ่ายรูปคู่กับฉันให้ และก็มีช่างภาพที่ขอถ่ายรูปเราสองคน
“คุณพายุ สนใจรุ่นไหนอยู่ค่ะ” ฉันเอ่ยถามเขา
“ก็ดูๆรุ่นนี้ไว้นะครับ” และฉันก็ให้ข้อมูลเกี่ยวกับรถรุ่นนี้ให้เขา จนกระทั่งเพื่อนของเขาเอ่ยมา
“นี้รู้จักกันด้วยเหรอ ร้ายนะมึง” และคุณพายุก็พยักหน้าให้กับเขา
“ สงสัยเพื่อนผมจะสน พริตตี้มากกว่ารถนะครับ ทำยังไงดีน้อถึงจะได้ไลน์” เป็นเพื่อนเขาที่เอ่ยมา ฉันรู้สึกประหม่า และเขินขึ้นมาทันที
“ ผมล้อเล่นนะครับ”
LLL
ในงานเปิดตัวรถยนต์ของผม ขณะที่นั่่งอยู่กับเพื่อนผมและไอ้เรียวตะ
“พริ้ตตี้งานนี้มีแต่สวยๆ เลยวะ” ไอ้เคนตะเอ่ยมา
“นี้งานใคร ดูด้วย” ผมว่ามัน
“แต่พริตตี้คนนั้นใช่ที่ไปโบกธง ตอนที่เฮียแข่งกับไอ้แฟร้งป่ะ” ไอ้เรียวตะหันมาถามผม และชี้ให้ผมดูพวกเพื่อนผมก็มองตามมัน เพราะพริ้ตตี้ที่มาวันนี้ประมาณ ยี่สิบกว่าคน สายน้ำอยู่ในชุดเดทเกาะอกสีเงิน พอมันไปอยู่บนตัวเธอแล้ว โครตเด่นเลยครับ
“ใช่” ผมตอบมัน
“โห่ วันนี้โครตสวยเลยอะ ตอนแรกนึกว่าไม่ใช่ โครตอยากได้เลยว่ะ” ใช่ครับไอ้เรียวตะมันมองไปที่สายน้ำ
“ไหนบอกว่าจะจัดการ สรุปวันนั้นเป็นไง เด็ดป่ะ” ไอ้เคนตะหันมาถามผมๆ ไม่ตอบแต่ยักคิ้วให้มัน เป็นอันรู้กัน
“แม่ง กูกับความเหี้ยนของมึง ไอ้สัส”
“จ้องเขาแบบนี้ไม่ลากมานั่งด้วยเลยละ” ไอ้ปอนด์ เอ่ยมา สงสัยมันคงได้ยินที่พวกผมคุยกัน
“ ไอ้ สัส กูไม่ได้จ้องใคร” ผมเถียงมันทันที
“แม่งไอ้ แฟร้งกับ ไอ้พายุมาได้ไง ใครเชิญมันมา” ไอ้เคนตะหันมาถามผม
“สงสัยป๊ากูนะ” คนที่มางานนี้ต้องได้บัตรเชิญเท่านั่น ส่วนมากก็มีแต่พวกนักธุรกิจ ผมมองไปที่พวกมันแม่งหงุดหงิดซิบหาย มันเข้าไปคุยอะไรกับสายน้ำ ชมรถหรอคงไม่ใช่นะผมว่า ผมรถห่าไร แนบชิดกันขนาดนั่น
“ ดูท่าแล้วอยากเคลม พริตตี้ชัวส์” ไอ้เรียวตะว่ามา ผมมองไปที่สายน้ำอย่างไม่วางตา มีถ่ายรูปคู่กับไอ้พายุด้วย ไม่เจอตั้งสองเดือนร่านขึ้นเยอะเลยนะ สงสัยคงลืมท่อนเอ็นของผมแล้ว อยากลองของใหม่ละสิ ฮึ ผมลุกขึ้นเดินไปทันที
“จะไปไหนเฮีย” เสียงไอ้เรียวตะถามผม
“ทักทาย คู่นอนกับศัตรูวะ” ผมเดินมาที่โซน รถลัมโบร์กินี
“ไม่คิดว่าพวกมึงจะกล้ามางานกูด้วย” ผมมองไปที่ไอ้แฟร้งแลไอ้พายุที่กำลังคุยกับสายน้ำอยู่
“ ได้บัตรเชิญกูก็มาตามมารยาท” ไอ้พายุตอบผม
“ กูเห็นมึงยืนดูตั้งนาน จะซื้อคันไหนก็ชื้อสิ” ผมบอกมันไป แต่สายตากับมองไปที่สายน้ำ แต่เธอหลบตาผม เมินผม
“สายน้ำชอบคันไหนครับ” มันหันไปถามความเห็นจากสายน้ำ
“เออ...น้ำเป็นแค่พริตตี้มีสิทธิ์แค่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับรถนะค่ะ” สายน้ำมีท่าทีอึดอัด
“ผมอยากให้สายน้ำเลือกให้ซักคันนะครับ” ไอ้พายุมองมาที่ผม แค่สายน้ำตาโตทันทีที่มันบอกเธอแบบนั้น ฮึ จะจับไอ้พายุละสิ
“คันนี้ก็สวยดีนะค่ะ แต่คุณพายุชอบแบบเครื่องยนต์แรงหรือแบบไหนค่ะ”
“แบบไหนก็ได้ครับ เอาที่คุณชอบ”
“น้ำชอบรุ่นนี้คะ” สายน้ำ” มันชี้ไปที่ลัมโบร์กินีราคา 35 ล้าน
“งั้นเอารุ่นนี้ครับ” ไอ้พายุมองบอกกับสายน้ำ แต่สายน้ำตาโตขึ้นมาทันที คงไม่คิดว่ามันจะชื้อจริงๆ
“ไอ้พายุ มึงเอาจริงเหรอ” ไอ้แฟร้งหันมาถามมัน
“กูล้อมึงเล่นมั้ง” มันตอบไอ้แฟร้ง
“กู ไม่ขายให้มึง” ผมบอกมัน หมั่นใส้ให้สายน้ำเลือกรถนี้แหละ อวดรวย
“ มึง” มันมองมาที่ผมอย่างเอาเรื่อง มันคงเสียหน้าอยู่ไม่น้อยที่ผมไม่ขายรถให้
“ เออ... ขอโทษด้วยนะคะ” สายน้ำมีท่าทีลำบากใจ
“ ไม่เป็นไรครับ งั้นผมไปก่อนนะครับสายน้ำแล้วเจอกันใหม่นะครับ”
“ค่ะ” สายน้ำส่งยิ้มหวานให้มัน และมันก็เดินไปโซนอื่น
“ โธ่ !! เฮีย ไอ้พายุ แม่งโครตป๋าเลยว่ะ ทำไมเฮียไม่ขายให้มัน” ไอ้เรียวตะที่เดินตามผมมา
“ไม่ชอบที่มันอวดรวย กับคนแถวนี้ ว่ะ” ผมมองหน้าสายน้ำ ที่เธอมองด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ และผมก็เดินออกจากตรงนั้นทันที
Saynam
ฉันละไม่เข้าใจ เขาจริงๆเลยมีอย่างที่ไหนคนจะซื้อรถกลับไม่ยอมขาย ฉันละงงกับผู้ชายคนนี้จริงๆ เลย แต่ช่างเถอะฉันเลิกสนใจเขาและหันมายิ้มและโพสท่าสวยๆให้คนอื่นต่อ หลังจากเลิกงานฉันกับยัยแคทก็มาหาอะไรทานกันต่อ
“กูเห็นพี่แอลกับคุณพายุ เขาคุยไรกันอ่ะ” ยัยแคทถามมาอย่างสงสัย
“กูคุณพายุเขาจะซื้อรถ แต่พี่แอลของมึงเขาไม่ยอมขายให้นะสิ”
“เฮ้ย..!! จริงดิ ตอนที่มึงยื่นให้ข้อมูลเขานะ กูเห็นคุณพายุมองมึงตาเยิ้มเลยแหล่ะ กูว่าเขาต้อง ปิ้งมึงแน่ๆ เลยยัยน้ำ ถ้าเขาชอบมึงขึ้นมาจริงๆนะ อย่าปล่อยให้หลุดนะมึง กูฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ คุณพายุโครตรวยเลยแหล่ะ เป็นแฟนเขานะสบายไปทั้งชาติ”
“แค๊ก....” ฉันสำลักน้ำทันที่กับสิ่งที่ยัยแคทพูดมา
“ มึงเอาไร มาพูด ผู้ชายเขาก็มองกูไปงั้น. แหล่ะ หล่อรวยแบบนั้นใครจะมาสนใจพริ้ตตี้อย่างเรากันละ”
“ ก็ไม่แน่นะ ไม่รู้แหล่ะ กูเชียร์เขาอยู่”
“ เวอร์” ฉันว่ามัน
“งั้นกลับกันเถอะ กูจะไปซื้อของเข้าห้องด้วย ย้านที่อยู่ใหม่” ยัยแคทกล่าว และฉันก็ แยกกับเพื่อน ฉันแวะซื้อข้าวขาหมูให้แม่ นานๆผ่านมาแถวนี้แม่ชอบข้าวขาหมูร้านนี้มาก
@ บ้านสายน้ำ
ฉันเข้าไปกอดแม่ ขณะที่ท่านกำลังงวนทำกับข้าวอยู่
“วันนี้น้ำซื้อ ขาหมูร้านที่แม่ชอบมาด้วยนะ พอดีวันนี้น้ำทำงานแถวนี้นั้นนะจ๊ะ”
“ ขอบใจมากนะลูก มาเหนื่อยๆ แม่ว่าน้ำขึ้นไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวเถอะจ๊ะ”
“ค่ะ” ฉันอาบน้ำเสร็จและลงมาทานข้าวกับแม่
“อร่อยนะจ๊ะ ทานเยอะๆนะจ๊ะ” ฉันตักกับข้าวให้แม่. แต่แม่หยุดซะงักไป ขณะทานข้าวขาหมู แม่จะเป็นแบบนี้ทุกครังที่ ทานขาหมูร้านนี้
“ แม่คิดถึงพ่อเหรอจ๊ะ” ฉันสังเกตุอาการของแม่
“ช่างเถอะจ๊ะ น้ำไม่ต้องพูดถึงเขาหรอก” แม่มีสีหน้าเศร้าทุกครั้งที่พูดถึงพ่อ
“ถ้ามันทำให้แม่ไม่สบายใจ น้ำจะไม่ถามพูดถึงพ่ออีกจ๊ะ” ฉันได้ก้มหน้าทานข้าวต่อเงียบๆ
“แม่ขึ้นนอนเถอะจ๊ะ เดี๋ยวน้ำจัดการเอง” ฉันเก็บโต๊ะ และขึ้นข้างบนทันที บ้านที่ชั้นอยู่เป็นบ้านไม้ สองชั้น ไม่ได้หลังใหญ่โตอะไร แม่เล่าให้ฟังว่า แม่แยกทางกับพ่อตั้งแต่ฉันอายุได้สองขวบ แต่แม่ไม่ได้เล่าว่าเพราะเหตุผลอะไร ฉันก็ไม่กล้าถาม ฉันหวังแค่ว่าซักวันฉันอาจจะได้เจอพ่อของฉัน
@ S K Y ผับ
LLL
ผมออกมาดื่มกับพวกเพื่อนผม ที่ตอนนี้ ผมกับไอ้เคนตะ กำลังซุกกับอกสาวอยู่ ผมกัดเบาๆที่ซอกคอของอัน
“ พี่แอล เบ่าๆ สิค่ะ” เธอบอกผม
“ ก็พี่หมั่นเคี้ยวนิครับ” อันเป็นพริตตี้คนโปรด ของผมเองละครับ ที่ผมควงเธออยู่ตอนนี้ หลังจบงานเปิดตัวรถ ผมเลยชวนเธอมานั่งต่อกับพวกผม
“ช่วงนี้พี่แอลไม่ค่อยไปหาอันเลยนะคะ ถ้าสวันนี้อันไม่มาทำงานก็คงไม่ได้เจอพี่”
“พี่ยุ่งงานเปิดตัวรถนิครับ หลังจากนี้ก็ว่างแล้วละครับ” ผมบอกกับเธอไป
“งั้นวันนี้พี่แอลไปค้างที่คอนโด อัน นะคะ”
“ ได้สิครับ” ผมก็คิดถึงเธออยู่เหมือนกัน เพราะเธอเด็ดมากครับ ผมเลยชอบเธอ หน้าอกก็โครตเอ็กซ์ โครต ฮึ! พริตตี้ในสังกัดเจ้เชอรร์ ผมก็ได้กินหมดแหล่ะ ทั้งเด็กเก่า เด็กใหม่ แต่คนที่ยอมควงไปไหนมาไหนด้วยก็มีอันคนเดียวนี้แหล่ะ นอกนั้นคืนเดียวจบ แต่มีอยู่คนนึงที่โดนไปผมไปสองครั้งแล้ว และตอนนี้อันก็เริ่มวุ่นวายกับส่วนล่างของผม เธอเอามือล่วงเข้ามาในกางเกงผม แม่ง ไม่ไหวแล้วว่ะ
“ กูกลับก่อนนะ” ผมเอ่ยบอกพวกเพื่อนผม
“ น้องอันทำอะไรเพื่อนพี่ครับ ทำไมมันอยากกลับเร็วจัง” ไอ้เคนตะหันมาถามอัน
“ อันก็แค่......” เธอตอบแต่นั้น แค่ส่งสายตาไปให้ไอ้เคนตะ แบบยั่วยวน
“ ไปครับ” และผมก็เดินออกมา ขับรถไปที่คอนโดอันทันที พอถึงคอนโดผมไม่รอช้าจัดการกับคนตรงหน้าทันที แม่งเสียวชิบหาย อันไม่เคยทำให้ผมผิดหวังจริงๆ
EP.7 นี้แฟนฉันเอง
ฝากติดตาม ฝากกดไลท์ ให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ เม้นต์มาคุยกันได้จร้าาา
เม้นต์มาโลด
- ผู้เขียน
