ทั้งวันขณะที่นั่งเรียนเพลงขวัญเอาแต่มองมาเบลล์ที่ไม่สนสี่สนแปดตั้งใจเรียนอย่างเดียวโดยที่เธอคิดว่าเย็นนี้เพื่อนเธอกลับบ้านไปอาจจะโดนหนักอย่างแน่นอนหรือไม่อีกคนก็คงจะงอนเพื่อนเธอเป็นฟืนเป็นไฟ
“เบลล์ทำไมไม่โทรไปหาคุณฟ้าครามละ” เพลงขวัญเอ่ยถาม
“โทรทำไมเหรอ”
“ฉันจะบ้า ก็เขางอนไงงอนที่เธอคุยกับไอ้ตาเต้าหู้นั่น”
“เฮียไม่งอนหรอกเขาไม่ใช่คนขี้งอนสักหน่อยดุจะตายไป แล้วทำไมเรียกพี่มาวินแบบนั้นละ”
“ก็ตัวขาวหน้าขาวอย่างกับเต้าหู้ไข่ อย่าสนใจฉันเลยโทรไปหาคุณฟ้าครามสิ”
“เดี๋ยวก็เลิกเรียนแล้วจะโทรทำไม” อีกครึ่งชั่วโมงก็จะเลิกเรียนแล้วเธอคิดว่าเดี๋ยวก็เจอกันและเธอก็มั่นใจว่าเขาไม่โกรธเธอแน่
“เบลล์เอ้ยเบลล์ตายแน่ๆเชื่อฉัน” เพลงขวัญหดหู่แทนเพื่อนเหลือเกิน ‘ขนาดจีน่าเขายังมาเอาเรื่องถึงที่นี่เรื่องผู้ขายจะไปเหลืออะไรวะ’ เพลงขวัญได้แต่นั่งคิดในใจคนเดียวจนถึงเวลาเลิกเรียนทั้งสองลงจากอาคารเรียนเดินไปยั
