“จ๊ะเอ๋พี่ชาย... อ้าว” นับสิบแอบเหวอไปเพราะมั่นใจว่าต้องเจออะไรหรือใครในนี้แน่ๆ แต่ทุกอย่างกลับว่างเปล่า
“เห็นมั้ย ฉันบอกแกแล้วว่าไม่มีก็ไม่เชื่อ”
“ใครว่าล่ะ ยิ่งได้เข้ามาในห้องนี้กลิ่นยิ่งชัด แล้วก็โน่นผ้าขนหนูสีชมพู ไหนจะของใช้ผู้หญิงที่โต๊ะเครื่องแป้งอีก ชัดเลยพี่ ชัดเลย”
“อะไรของมึงวะไอ้สิบ”
“พี่หมื่นซุกสาว !” ... เรื่องนี้ต้องรู้ถึงหูคุณชายนับแสน “กลิ่นยังใหม่ขนาดนี้ ผมว่าทั้งคู่ต้องแอบอยู่ในตู้เสื้อผ้าแน่ๆ”
“บางทีอาจจะอยู่ห้องใหญ่ก็ได้นะฉันว่า” พอเขาเสนอความคิดเห็น ไอ้น้องจอมกวนก็ส่ายทั้งหน้าทั้งนิ้วชี้ที่ยกขึ้นโยกไปโยกมา พร้อมจีบปากจีบคอว่า ‘ไม่มีทาง’
“กลิ่นหอมของผู้หญิงมันอยู่ตรงหน้าเราชัดๆ สัญชาตญาณและไหวพริบอันชาญฉลาด ปราดเปรื่องของผมบอกแบบนั้น”
ว่าแล้วนับสิบก็ก้าวเข้าไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยุดอยู่อย่างมั่นใจว่าคราวนี้ไม่พลาดแน่
จินดาหลาแทบอยากกลั้นหายใจซะตอนนี้ มีคนเคยบอกว่
